aklıma geldikçe tüylerim diken diken oluyor.
havva'sı olmayan adem'lerin cenneti. tanrı, günde üç kez, yemeklerden önce anımsanan bir varlık olmuş. ruh ise, varlığı ya da yokluğu ıspat edilsin diye, bedene çile çektirilip, ortaya çıkarılan, kendisi ortaya çıkarılırken sağlığı yitirilen bir kavram hüviyetine bürünmüş.
bu cennette uyku yok. zira herkes rüya görebiliyor ayıkken. zaman, çıplak elle boğazı sıkılıp, alttan koklatılmayan bir düş.
bu cennette renk yok. yeşil hariç. o ise renkliğini çoktan unutup küfürlerin arka fonu olmuş.
bu cennette aile yok. sevgili, eş, dost... tek bir ranzaya sıkıştırılmış hepsi. bu cennet, varlıklar içerisinde yokluk lunaparkı. ya da yokluklar içinde varlık.
farketmiyor!
bu cenneti mutluluk çok önceden terketmiş. ve herkesin tek bir ismi var; "asker!"
bu cennette önemli olan tek şey nicelik. nitelikler manasız. sözlüklerdeki her kelimenin karşısı ise bomboş.