anılar

güzel olduğu sürece mutlu eder ama anınızı güzel eden kişi hayatınızda yoksa can yakar

şu an çok boktan bir şekilde herşey gözümün önünden film şeridi gibi gözümün önünde geçiyor 4 senedir bulunduğum şehire veda etmek dönüp dönmeyeceğini bile bilmemek çok garip bir duygu. oda eşyalarımı topladım ve odanın her tarafında azıcık eşyada bile çok anı çıktı be böyle bir yanım sızlıyor tarif edemiyorum gitmek her zaman kolay geldi bana ama şimdi kalkıp gitmek sadece acı veriyor anılardan uzaklaşmak mı yoksa buraya alışmışlık mı sebebi hiç bilmiyorum. su gibi akıp gidiyor zaman ben buraya ilk geldiğim günü hatırlıyorum ve şimdi gidiyorum onca yaşanmışlıkları dostları arkada bırakıp gitmek koyuyor be bu şehiri özleyeceğim anılarıyla, içindek güzel insanlarla ve en çokta öğrettikleri ile hoşçakal istanbul.

(bkz: cengiz kurtoğlu ) burdan bakabilirsiniz

anılar insanın vücudunu içten içe ısıtan şeylerdir. fakat aynı zamanda lime lime de edebilir. -sahilde kafka kitabından alıntı-

anı kelimesi an kelimesinden türemiştir bir harfle yaşadığımız o güzel günlerin geçmişte kaldığının göstergesidir anılar..

şu şöyle dursun hele. harika bir şarkı; sözleri olsun, müziği olsun. favori birkaç yerli şarkımdan biridir.

hiçbirşey bunun kadar can yakamaz. vapur görünce, onun yanına gitmek için bindiğin otobüste, kısaca nefes aldığın her an sırtında yük olarak seninle yaşar. her geçen gün seni daha çok yaralar..

bi insanla anı biriktirme cesaretini nasıl buluyorsunuz kendinizde hayret ediyorum

günü gelince, can kırıklarına sebep olur.

anıları hatırlamak güzel de her anın içinden sağ çıkamıyorsun.

bugün kitapçıdayım ana cadde de kitapçı. kitapları aldım kartı uzattım dışarı bi baktım eski sevgilim. bi zamanlar o yolu o kaldırımları beraber gülerek geçerdik.gözlerimde canlandı bi iç çektim sonra döndüm lys kitaplarımı aldım ve etüte gittim

anılar tekrar dönmek istediğin mutlu olduğun günlerse eğer gözlerden süzülen 2 damla yaş ve yakılan bir sigarayla hayata devam edilir.

şimdi gözümde canlandılar.

geçmişe dönüp baktığında özlediğin şeylerin anılar olması ve o insanlarla o güzel anılar nasıl yan yana gelmiş sorunsalı.

birden onun yüzü canlandı gözlerimde... fonda coşkun sabah anılar çalarken

Anılar anlatıldıkça acıtır.

İlk başta okul yemekhanesine pek alışamamıştım ilk seneler hiç yememiştim sonradan yavaş yavaş alıştım. Öğle arasında çok kalabalık olurdu ama beş on dakika sonra çok kalabalık olmazdı. Hemen cam kenarından bir masa tespit edip gider otururduk, zaten kar yağıyorsa birde o yemek tadından yenmezdi. Yani bi boğaz manzarası değildi ama dışarda kar manzarası da fena değil hani. Yemekler lezzetli olmasa bile orada dönen sohbet çok farklı ve güzeldi. Okul bitmiş gibi konuşuyorum ama ne bileyim insan ister istemez özlüyor. Şurası iki buçuk liraydı link

"Bunca sevginin bir anda anıya dönüşmesi zoruma gidiyor."

şimdi gözümde canlandılaar..

24 dakika boyunca, sırf şu başlığa yazmak için güzel bir anı düşündüm. Bulamadım. 2-3 saat önce bir yazar bana, "Neden bu kadar hayattan bezmiş gibisin?" diye sormuştu. Anlayamamıştım ilk başta. Yani, bezmişliğimin bu kadar belirgin olduğunu daha önce biri söylememişti. Galerime baktım, tüm fotoğraflarda yüzüm bir garip. Bok atsan yapışmaz. Belki de içimdeki sesin söylediği doğrudur Ben, gerçekten de iyi olan hiçbir şeyi hak etmiyorumdur. İnsan keşke kendini bir köşeye bırakıp gidebilse. Cami avlusuna falan.

Anılar ile birlikte yanıp bitip kül oluyorsun ve yitiyorsun. Zaman seni yitiriyor, dağılıyorsun.