akrabaların sevilmeme nedenleri

kendilerini senin herşeyine laf atmaya memur bilmeleri, hesap sormaktan çekinmeyin kendileri dara düştüğünde sudan sebeplerle zeytin yağı gibi üste çıkmaları ve asla onlardan kurtulamamamız

bizim ev toplanma merkezi. biz hiç kimseye gitmeyiz. herkes hep bize gelir. gelince de ses desibeli rekor kırıyor. hepsi aynı anda konuşuyor. bir köşeye çekilip şaşkınlıkla onları izliyorum. şaşkın bakışlarıma karşın onlar da bana şaşkın şaşkın bakıyor. söylemezsem içimde kalıcak. hepinizden nefret ediyorum canım akrabalarım.

kendi evlatlarından görmedikleri hayrı bizden beklemeleri.

çekememezlik

çok soru sormaları.

çocukluğumda ne kavga çıksa hep o gereksiz insanlar yüzündendi. şimdi saysam içlerinden adam gibi olanı bi elin parmağı kadardır. diğerleri hep fos hep bi açık arama peşinde kötü durumda olsan mutlu olan azıcık iyi davransan yüz bulup kullanmaya çalışan tipler. nesini sevicem o aptalların.

babamın onları benden ön planda tutması (bkz: onlar kim ulan herifin burda kızı varken)

kendi ailesi içinde olanları saklayıp başkalarının aile meselelerini ortaya dökmeleri sevmemem için en büyük sebep

çünkü benim akrabalarım, neden seveyim?

baba tarafımızda yaşayan ve yavşak olmayan kimse yok. en başta hâlâ yaşıyor olmaları, ikinci olarak harbiden çok kalitesiz olmaları.

1-kendi ailelerini mükemmel zannedip bizim aile işlerimize karışmaları 2-yüzümüze gülüp önlerine her gelenle bizim dedikodumuzu yapmaları 3-bayramdan bayrama buluşsak bile kendilerini bizi aşırı samimi görmeleri 4-küçük yalaka ve her dakika ağlayan kuzenler ve daha fazlası...

hepsi iyi gün insanı

dedem öldükten sonra en büyük kardeş olan babama miras için yaptıkları çingenlik. herşeyi dağıttı, haklarını verdi ve kendisine bir karış birşey almadı, buna rağmen kötü oldu

(bkz: akrabaların gerizekalı olması ) (bkz: akrabaların birbirini rakip olarak görmesi ) (bkz: akrabaların kıskanç olması)

çoğu zaman sevgilerinin sahte olduğunu yüzünüze resmen vurmalarındandır. 3 gün ardarda karşılaşsanız size hep aynı soruları sorarlar. her halinizde yanınızda olacaklarını söylerler ama en ufak aksilikte ufukta gitmek için hazırlanmış olurlar bile. he istisnalar yok mu elbette ki vardır ama (bkz: istisnalar kaideyi bozmaz)

ben üniversite sınavına hazırlanırken senden bir bok olmaz diyip babama anneme (aileden uzakta hazırlanıyorum) türlü iftira ve yalanla boş gezdiğimi söylemeleri. ardından önce tr sonra avrupada büyük ünilere girmem. arayıp şu şu derdim var sen çözersin demeleri. benimde seni tanımıyorum diyip telefonları kapatmam. tek bir akrabam yok bana destek olan.(zamanında) şansa birazda kismetle kazandım. peki ya kazanamasaydım? tek yapacakları şey biz demiştik olacaktı. fakat öyle olmayınca kimse gelip de yahu yanıldık kusura bakma hakkini yedik demedi. ondandır hiç bir akrabamla görüşmem selam vermem isimlerini bile unuttum çoğunun. kafam rahat tavsiyemdir.

babam o zamanlar kimliği olmadığı için ninesinin hatrına ilkokulda okuyabildiğini söyler hep. yeterli mi?

böyle maaile toplanip sohbet muhabbet guzel seviyorum da. ah şu çıkan bulaşıklar nolcak? işte bu sevmeme nedeni olabilir

bir başkasının akrabası olarak, akrabalarım tarafından sevilmediğimi anlıyorum

7/24 bizdeler.biri gidiyo biri geliyo.sırf bu yüzden mübarek evimiz yol geçen hanı gibi.huzur ve rahat sıfır.

her şeye burunlarini sokmasalar iyi insanlar olabilirler belki

bütün akrabalarımı severim, saygı duyarım. bu tutumumuz karşılıklıdır. hatta beni çok severler, ararlar. gittiğim zaman gelirler halimi hatrımı sorarlar. ama yengelerimden bir tanesi anneanneme ve dedeme kötülük yapıyor. yaşlı başlı insanları üzüyor. kızları var, -3 tane kız kuzenim- en küçüğü benle yaşıt. en son beddua etti dedem ve anneanneme. dedemi tansiyon hastası yaptı dayım ve yengem. yengem -evleri ayrı olmasına rağmen- dayımı doldurup boş sebeplerden kavga çıkarıyor. dayım artık bu eziyete dayanamamış olacak ki, kötü işlere girmiş. 84 yaşında dedem yine ona sahip çıktı. ama dayım kızlarına sahip çıkıp, ahlakını verememiş. 18-16 yaşlarındaki kızları 84 yaşındaki adama demediğini bırakmıyor, evine gelip bağırıyor... çok üzülüyorum ananemlere gittiğimde bunları gördüğüm zaman. dedemi gözümün önünde öyle üzdüklerini,dedemin aldığı hali gördükçe. allahtan anneannemin kulakları duymuyor, onların kötü sözlerini işitmiyor. ne kuzenlerimi ne yengemi seviyorum, sadece dayımın günden güne aklını yitirmesine üzülüyorum...

o espriler yok mu o espriler bi de yarım saat yaparlar: x: oğlum şekeri versene y: yeğenim babana şekeri versene z: yav yeğenim ver şu şekeri babana x: oğlum hadi şekeri ver be ... yarım saat sürüyor amk

yılışık olması. umrunda olmayan soruyu inatla sorması, bazıları var ki sorunun yanıtını bile almadan başka soruya geçiyor resmen formalite icabı soru soruyor manyak. hemen sorular bitsin de şurda köşede otursam kafasında. her geldiğinde atıp tutması, tuhaf kahramanlık hikayeleri vs vs diye uzar liste. kısacası candan olan samimi olmayan birde kendini şişirmeye meraklı olmayan bir akraba bulmak zor iş bu devirde. bulursanız kaçırmayın derim.

akrabalarımda trye marshall yardımında bulunacağız diyen abd yavşaklığı görüyorum.

düştüğünde kaldırmak için değil etlerini koparmak için başına üşüşürler. bunlara da akraba değil, leş yiyicilerden akbaba deniyor.

lan kendimi sevmiyorum kaldı ki akrabalar. aynı kani taşıyoruz başka sebep mi var ?

genelde borç, miras gibi maddi konular, birbirlerinin mutsuzluklarından sıkıntılarından dedikodularını yapmak için malzeme çıkarmaları, fırsatçılıkları diye devam edebiliriz. aslında toplum olarak genel özelliğimi bunlar olduğu için akrabalarımızı da normal olarak bu özelliklerden dolayı sevmiyoruz.

tamamen artniyet ve arkadan çevirdikleri iş.

kendi tipini siktiğimin çocukları harika çok güzel çok mükemmel her sıkıntı, her kötülük bizde.

sizin yaptığınız en ufak hatayı büyütüp kendi çocuğunun yaptığı hataları ört bas etmeleri

kan bağıyla bağlı olmamıza rağmen diğer aile bireylerine sürekli bir dedikodu, haset, fitne, fesat hali içinde olmaları. destek olacaklarına köstek olmaları. her boka bilip bilmeden söyledikleri hadsiz cümleler. kendi hallerinde ne bok yerse yesinler de aileye sokmasınlar tek temennim.

hayatım boyunca babam hep akrabalarımızı sevip saymamız için bize öğüt verdi. ne zaman ve nerede görsem öptüm biricik akrabalarımızı. hepsine ayrı ayrı güler yüz gösterdim. ablamın çocukken korktuğu benimse tenine dokunmaya tiksindiğim insana hoş geldin diyip elimi uzattım zorla gülümseyerek, sırf baba hatrına. öpmezsek sorardı babam "hoşgeldin dedin mi öptün mü?" diyerek. olumsuz yanıt alırsa kaşları çatılırdı. onun kaşları çatılınca benimde kalbim çatardı kaşlarını. hep babam olumlu yanıt aldı bu sorusuna evlatları tarafından. o hep gururla gülsün diye istemeden gittim akrabalarımın yanına. kendimi geri çeke çeke öptüm onları. onların öptüğü yeri çaktırmadan sildim. sonra bir gün en güvendiğimiz en sevdiğimiz akrabam geldi bize. çocuktum öptü beni. sevdi. o günden sonra ondan hep uzak durdum, uzak durmaya çalıştım. çok sonradan aklım erdi taciz etmiş beni. çok küçüktüm nasıl bilebilirdim beni taciz ettiğini? kapımızı sonuna kadar güler yüzle açıp soframıza buyur ettiğimiz, yeri geldiğinde kendi yatağımızı verdiğimiz, her imdadımızda bize yardım eden bi insan böyle bir şey yapmazdı. çocuktum, güzel düşünüp unuttum o kötülüğü. unutmuşum yani lisede bir gün okuduğum tweet karşısında kafamdan aşağı kaynar sular dökülmesi sonucunda anladım bana, bize yapılan şerefsizliği. sustum yine, utandım. nasıl diyebilirdim? sonra bir gün bir cesaretle annem ve ablamlara söyleyebildim. yurttaki arkadaşlarım muhakkak eve gidince annene anlat demişlerdi. anlattım ama 1-2 sene sonra. babam hala bilmez, o adam her geldiğinde güler yüzle hoşgeldin der "hadi gel yemek yiyelim" diye sofrasına oturtur. "yine gel buyur" diyerek yolcu eder gülüp el sallayarak. bense ne hoşgeldin derim ne yüzüne bakarım ne güle güle derim. o şerefsiz kalp krizi geçirdiğinde herkes yasa boğulunca ben mutlu olmuştum. kafasını bizim evde yardığında herkes telaş yapmıştı. bense pis kanı tuvaletimizin mermerine damladığı için üzülmüştüm. bana en sevdiğim akrabam hayatım boyunca unutamayacağım bir çocukluk anısı hediye etti. neden seveyim?

hiç birinden bi bok görmedim.

"abin de evlendi hadi sıra sana geldi heheheh" bir de sırta vururlar bunu derken.

''rabbena hep bana'' kafasında olmaları ve ailede sadece kendilerinin bir bok becermelerini istemesi

samimiyetsiz samimiyetleri

kendilerine yalakalık yapmamı bekliyorlar haliyle yapmayınca bende soğukkanlı oluyorum

lüzumsuz hal ve hareketleri

annemin babamın arkasından konuşup yüzlerine gülmeleri

annemin halalarından hoşlanmam genelde. nedeni ise sürekli laf söyleyip, hayatımı bana konuştuğu 5 dakikaya göre ayarlamamı istemeleri. ama artık o kadar bezdirdim ve bıktırdım ki hepsini kimse ağzını açıpta tek laf söyleyemiyor. en güzeli tavsiye ederim.

cevabını bildikleri soruları sormalari

yanlış yazmışsın çünkü akraba değil akbaba oldukları için sevilmez sürekli bir sinsilik peşinde koştukları için sevilmez

yılan soyundan geldikleri için sevilmez. kim sürekli fitne fesatlık, kendi menfaatlerini düşünen bir akrabayı sevebilir mi?

birbirlerini asla dinlemiyorlar. beni dinleyin demek için sürekli bağırıyorlar. sonra diğerine dönüp çok bağırıyon diyolar.. halbuki az önce kendisi desibel rekorunu kırdı.

ayrımcılık yaparlar, sürekli bı açığımızı ararlar sanki bir akraba değilde akbaba urusbu çucu

en ufak açığını yakalayıp orda burda konuşma sevdaları

akrabam olmaları. ama sadece annemin tarafı için konuşuyorum. naletin de naleti insanlar toplanıp, annemin ailesi olmuşlar. hz.ali 'akraba düşmanlığı, akrep sokmasından beterdir.' demiş, çok güzel demiş, çok doğru söylemiş. sevmiyorum, sevemiyorum, sevemeyeceğim.

karşım komşumuz aynı zamanda akrabamız her yerde beni çekiştirir anneme laf çarptırırmış bide. kendisinin 2 kızı da 18 okdukları hafta kocaya kaçtı.

kendi kanlarını değil de kayınlarını savunması. çoğu öyledir ve öyle kalıyor