ölen kişiden geriye kalan en hüzün verici nesne

Babaannem vefat etmeden önce kuran kursuna gidiyordu. Yeni yeni geçmeye başlamıştı. Son görüşmemizde de cüze geçtiği için hocaları gülücüklü yapıştırmalardan vermiş. Ay nasıl mutlu mutlu göstermişti, televizyonun kenarına yapıştırmış onu da. "Bi sonraki gelişinizde kurana geçmiş olurum. Çabuk öğreniyormuşum, hoca öyle diyor" falan diyordu. Ne bileyim kaldı işte öyle. 10 sene falan oluyor herhalde.

Gözünden sakındığı bir 80 model audi’si vardı dedemin. Kendimi bildim bileli vardı o araba. Her gün yanına iner kurcalardı arabayı, işi olmasa bile iş çıkarırdı. Onunla vakit geçirmekten keyif alıyordu ve kimse dokunamazdı anahtara, ben hariç. En son dedem cenaze aracında kendi arabasının yanında durdu bir süre. Bir araba yetim kaldı kapıda, dönüp doğru düzgün bakamadım bile.

Babaannemin tarağı. Ufakken benim saçlarımı hep o tarakla tarar, keserdi babaannem. Sonra kendisi taramaya başladı saçlarını. Sonunda o tarak tekrar babaannemden bana ulaştı. Garip bir duygu fakat şimdi o tarakla saçlarımı taradığımda o güzel çocukluğumu ve babaannemin tonton yanaklarıyla gülüşünü hatırlıyorum. İç burkuyor..

Ben köyde büyüdüm dedemlerin yanında.Dedemin ölebilecek olma ihtimali bile beni gözyaşlarına boğardı.Öyle çok alışmışım ki varlığına.Çok eğlenceli bir adamdı bizi hep güldürürdü.Belki de o köyde bizi seven tek insan oydu.Namaz saatine bakmak için göğsünün cebinde kol saati taşırdı. o saat de hiç bir zaman çalışmazdı.Sonra hemen duvar saatine bakardı.Çalışmayan saat hep göğsünün cebindeydi.Dedem vefat edince torunları değerli eşyalarını almak için birbiriyle sürtüştü.Kimi tüfeğini aldı kimi başka bir eşyasını.Ben o 10 lira bile değeri olmayan saati aldım.Saat hala çalışmıyor.Sanki dedemin kalbi gibi çalışmıyor ama bana hep sevgi ve şefkati hatırlatıyor.Canım dedem Nur içinde uyu.

Mezarındaki başucu tahtasına en çok kullandığı yazmasını doladık. 2 yıl oldu. Solmuş, yırtılmış bir yazma var hâlâ, en sevdiği, en çok kullandığı. Yarın o da kalmayacak aynı babaannem gibi. Mekanın cennet olsun...

Sanırım tesbihi durmadan elindeydi çekip çekip dururdu kendimi bildim bileli o vardı elinde artık bende...

Hayatımda bir kişinin kaybını kabul edemedim 10 yıl olacak nerdeyse beni koruyan kollayan gerçekten seven herşeyde arkamda duran 13yaşında tanıdım onu 15imde kaybettim şimdi 23 yaşındayım 10 yılımız kutlu olsun dünyanın en yaşamayı hak edip yaşayamayan insanı. Geriye kalan tek şeyin bir şişe parfüm kokun yaşıyor. Kendimi ne zaman yalnız kötü üzgün hissetsem odama sıkarım bide sigara yakarım karışır kokusu o olmaz belki ama kokusu olur.

yüzük

İntihar eden sevgilimden kalan intihar mektubu. Tutarak iyi mi kötü mü yapıyorum bilmiyorum ama bir süre daha benimle

Çamaşır suyu lekeli bir bluz ve bir havlu. Saçma gelebilir belki size ama benim için bunlar. Titreyen elleriyle yemek döktüğü kıyafetini yıkamak isterken çamaşır suyunu deterjan sanmış canım babaannem. Telaslanınca ne yapacağını bilememiş de iyice bulaştırmış her yere.

Anneannemden kalan yara bantları Diyaliz sonrası yapıştırması için verirlerdi. Pamuğum gideli 2 sene oluyor ama hâlâ yaralarımı sarmaya devam ediyor...

tüm nesneler olabilir. kaybettiğimiz kişilerden kalan her nesne bize onun artık olmadığını ve kaybettiğimiz gerçeğinin acısını hatırlatacağı için her vakit hüzünlüdür.

Kolyesiydi canım ablamın. Gırtlak kanseri olana kadar boynundan hiç çıkartmamıştı. O kolye halâ duruyor bende.

Öyle kalmış sosyal medya hesapları benim içimi burkuyor

Babam gittiğinde aslında eşyaların hepsini vermiştik. Bir montu duruyormuş dolapta. Yıkanmış, ütülenmiş. Annem o montu birine vermek için çıkardığında alıp istemsizce burnuma götürdüm, belki babamın kokusunu duyarım diye. Sonra da anneme dönüp: “Neden her eşyayı yıkayıp kaldırıyorsunuz?” dedim.

ses kaydı. kendimi bildim bileli amcamın elinde kasetli bir kamerası vardı ve herkesi çekerdi. 2022 yılının ilk gününden amcama kanser teşhisi konulunca ondan da bize hatıra kalsın diye ses konuşmasını kayıt altına almışım. bunu yaptığımı bile unutmuştum az önce telefonu kurcalarken fark ettim de çok özlemişim. bir de bir kamera var ondan kalan onu da tamir ettireceğim.

Az önce eve geldim bir cenaze evinden. Öldüğüne hala inanamadığım gencecik bir çocuğun salondaki ünitede duran fotoğrafına baktım uzun uzun. Annesi yeni telefon almış sürpriz yapacakmış, veremedi.

Kapıda kalan ayakkabılar

bana her eşyası hüzün veriyor o ayrı. spor yaparken giydiği eldivenleri duruyor mesela. elleri diyorum ellerin. şu an üstümde hırkası var. hırkan ömrüme hep asılı kardeşim. hep asılı. hep seninle.

iki buçuk ay önce kardeşimi kaybettim. henüz 18 yaşındaydı. hastaneden çıktığında hazır olsun diye yatağını hazırlamıştım. çıkamadı. her gün boş kalan yatağına baktığımda kalbim paramparça oluyor.

Kuzenim çok erken yaşta kanser yüzünden vefat etti. Ben o sıralar 12 yaşında idim. Uzaktan kumandalı arabam vardı. Tedavi gördüğü sıralar benden istemişti arabayı, ben de vermiştim. Aradan zaman geçti, kuzenim vefat etti. 4-5 sene sonra bir gün dayım beni çağırdı. Bana arabadan bahsetti. Elime aldım ve arabanın üstünde imzasını, yazısını gördüm. O günden beri gözüm gibi bakarım arabaya. Işıklar içinde uyu abim...

kol saati. dedemi kaybedeli 9 yıl oldu ama saati hala çalışıyor.

Günlükleri. Parfüm.

entryleri... denk geldikçe üzüyor. allah rahmet eylesin, iyi biriydi tanıdığım kadarıyla; (#2318866)