çocukluk arkadaşı

hiç yok lan. bana en yakın yaştaki adam ben liseye geçtiğim de askere gitmişti. vay be:)

yıllar oldu hep makarasına "bi ayrı yerlerden çıkmışız" falan deriz, bir insanın 7 yaşındaki hallerini de 20 yaşındaki hallerini de bilmek süper bir şey. benim 3 tane çocukluk arkadaşım var 4 kişilik ufak bir grubuz, 7 yaşında düşüp dizlerimi kanattığımda da; büyüyüp 17lere 20lere geldiğimde canımın yanmasında da omzunda ağladığım insanların aynı olması çok büyük lütuf. allah benden alsın onlara versin. çok seviyorum, kız kardeşlerim..

çocukken erkekleri saymazsak sadece bir arkadaşım vardı. onunla on yılımı geçirdim. sonra babam memur olduğu için taşındık. tabi o zamanlar telefon şu bu yoktu. i̇şte biz yılda bir kere oraya giderdik ziyarete. büyüdük yavaş yavaş ve samimiyetimiz azaldı doğal olarak. şu anda da konuşmuyoruz. geçen instagramdan istek attım o da kabul etti. ben de instagramda fake hesap gibi bi hesap kullanırım ismim falan yok yani. neyse onun takip ettiği kişiler benim keşfetime düştü ve orada benim adım soyadımla aynı olan başka bir kızın hesabını gördüm. heralde o kızı ben sanıp takip etti. şimdi gidip mesaj atayım desem atamam. öyle

çocukluk arkadaşı kadar güzel bir şey varsa o da onlarla hala görüşüp samimi olmaktir çocukluk arkadaşları adamdır

3+1 den 4 kişiydik biz. +1 benim en iyi arkadaşımdı. düşününce insanın gözlerini dolduran güzel günler yaşadık. boyumuzdan büyük bebekleri 4 kişi birlikte taşımanıza rağmen çok güzeldi hayat. biz güzeldik çünkü. harika bir çocukluk geçirmemde en önemli etken belki de bu insanlardı. çocukluk arkadaşları çocuklukta kaldı ve biz büyüdük. büyümez olaydık. birer yabancı olduk. onca yaramazlığı yapmamış, deniz kabukları satmamış, bileklikler ya da kolyeler yapmamış, yediğini içtiğini paylaşmamış gibi yabancılar olduk. ve o şekilde yaşamaya devam ettik. geçen gün biriyle yolda 1 saat kadar muhabbet ettim. o kadar susamışız ki çocukluğumuza. acı bir şekilde de fark ettim aramıza giren onca zamanı. uyanır uyanmaz kapısına koştuğum, kapıma koşan insan ne çok şey yaşamış ve ben bir haberim. aynı şekilde o da bir haber benden. plan yaptık, umarım gerçekleşir. umarım çocukluğumun saf güzellikleri gelecek yıllarımı da ulaşır ve o yılları güzelleştirir.

çocukluk arkadaşımla annelerimiz 5 yaşından beri arkadaş, ikimiz de aynı yaştayız aramızda 1 ay var, ikimizin ismi aynı, ikimizin kardeşlerinin ismi ve yaşları aynı, ikimiz de aynı üniversiteyi kazanmıştık :d

2 yaşından beri arkadaşım olan 2 kişiden 1'i eski sevgilisinin yeni sevgilisine seviştiklerini kanıtlamak için instagrama bir sürü ss paylaşmış, diğeri de meyhane de dansözlerin belinden rakı içerken video paylaşıyor. ben sizin aranızdan nasıl sıyrıldım acaba?

bugün bi öğleye kadar falan kelebekler uçuştu içimde. bu kez yaşadığım mutluluk bizatihi kendimle ilgili değil. bugünkü mutluluk şu (#2210020) entryde bahsettiğim kişinin. onun mutluluğunu paylaşıyorum, kendimle ve duyurabildiğim herkesle :) bitmez, bitmiyor, yav bitmeyecek galiba bu derken sonuna gelmiş olmasını kutluyoruz. yıllar sonra mahallesine muhteşem dönüşünün sevincini yaşıyoruz. bacak kadarken dar sokaklarında doktorculuk oynadığımız yere bugün doktor olarak atandı kendisi. kura sonucunu görünce mesaj atmış hemen, küçükken doktorculuk oynardık, hayaller gerçek oldu. şimdi odama beklerim doktorculuk oynamaya diye :) yıllar sonra taşındığı mahallesine hayallerini gerçekleştirmiş olarak dönmek müthiş bir duygu olsa gerek. çok sıkı bir komşuluğumuz olduğu için davul zurnayla falan karşılanacağını düşünüyorum ben bu haberin ajshsjs tus açıklanana kadar şimdilik buralar şen ola düğün şen ola. yalnız bileydim böyle olacağını oyunlarımızda doktorluk rolünü ona kaptırmazdım tabi. hayatın geri kalanında da hastası olarak devam edicez mecbur :) edit: yav entryi aslında şu (bkz: sözlük yazarlarının bugünkü mutluluk sebebi) başlığa yazacaktım. sevinçten ne yaptığımı biliyo muyum ben.

zeki vardı. sıra arkadaşım. Allah celle celalühü günah yazmasın, onun kadar isminin bir tek vasfını üstünde taşımayan birine seneler boyunca hiç rastlamadım. hayata tutunma sebebimdi o benim. stres topumdu. bir sabah sınıfta "öğretmen ödevini yapmayan bebeleri ıslak odunla dövecekmiş" diye bir söylenti yayılınca bizi bir telaş aldı. tembeli, çalışkanı, akıllısı, embesili herkes oradan oraya karınca misali koşuşturmaya, birbirlerine notlarını göstererek kimin daha fazla dayak yiyeceğini falan hesaplamaya başladı. ödev dedikleri şey, o yıllarda ders kitabı niyetine kullanılıp konuları chapter chapter işleyen, öğrencilere okul idaresince cebren ve hile ile satın aldırılan çizgi roman tadındaki ünite dergilerinden birinin, sonu "inceleyiniz, araştırınız, gözlemlerinizi anlatınız, arkadaşlarınızla paylaşınız, yapınız, ediniz" gibi gayet nazik cümlelerle nihayete erip tam 50 maddeden oluşan bir açmazdan, bir girdaptan, bir labirentten ibaretti. can yoldaşıma dönerek ödevi yaptın mı dedim. tabiki dedi. çabuk defterini ver, iki dakikada geçireyim şunu dedim. peki al dedi. buruş buruş, kırış kırış defteri hemen önüme çekip hızla son sayfayı açtım. hızır aleyhisselam misali imdadıma yetişen kankimle ve kendimle doğrusu ne kadar gururlansam azdı. aradan aşağı yukarı yirmi yıl geçmiş olmalı. fakat karşılaştığım manzara ilk günkü tazeliği ile hâlâ aklımın bir köşesini işgal etmekten oldukça memnun malesef. ben de hatırladıkça hüzünlenir, sonra oturur ağlanacak halime kahkahalarla gülerim. üşenmedim saydım. sağolsun, elli tane sorunun otuz beşini "tamam" yazarak cevaplamıştı zeki çocuk. tamamların sayısı haddinden o denli fazlaydı ki, diğer on beş tanesinde neler zırvaladığını merak dahi etmedim. başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü çünkü. şok olmuştum. göz ucuyla sıra arkadaşıma baktım. tıpkı bir sığır gibi sırıtıyordu. çok geçmeden sol burun deliğinden sümüğü aktı. bir hışımla ayağa kalktım ve zeki'yi oracıkta derhal terk ettim. zira kesinlikle daha iyilerine layıktım. sorun bende değil, ondaydı.

ayda yılda bir görüştüğüm iki tane ilkokul arkadaşım var. Ortaokuldan da iki tane var. Liseden bir tane vardı. onun haricinde yok. acaba sorun bende mi? yoo.

7 yaşından beri aynı sitede oturuyorum. O zamandan beri de arkadaşım olan 6 kişi var. 3ü evlendi. Junior bireyimiz oldu. Birinin eşi vefat etti. Birkaçımız ebeveynlerini kaybetti. Kaç ilişki bitti kaç ilişki başladı. Bambaska liselere üniversitelere başlandı. Üniversiteye başka şehre giden oldu. Babası iflas eden oldu. Küslükler oldu yeniden barışmalar oldu. Birlikte sokakta oynanan saklambaçlar, yakan toplar yerini okeylere, 101lere, tavlalara bıraktı. Her şey değişti zamanla tek değişmeyen şey arkadaşlığımız oldu. Artık arkadaşlarıma bakınca sadece onları değil koskoca mazimizi görüyorum. Ne diyelim Allah da bozmasın

Bambaşkadır. Ferhat var mesela. Jöak şimdi. Allah yardımcısı olsun. Aslan gibi çocuktur. Mustafa Ebubekir ben ve Sinan (kendisi amcamın oğludur) yedigimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Şimdi de kimse kimseye trip atmıyor sen niye beni aramadın sormadın diye. Olması gerektiği gibi. Ebubekir’in çocuğu var. Allah bağışlasın. Mustafa melankolik ve platonik takılmaya devam. Fero meslek aşkıyla yanıp tutuşuyor :) Bizim Sinan da iki çocuk babası. Onun yüzünden anam da bana mobing uyguluyor evleneyim diye. Çok fazla dagitmayayim. Az ama çok sağlam çocukluk arkadaşlarım var. Eee ne demişler, öldüğünde tabutunu taşıyacak dört dostun varsa sen bu dünyadaki en zengin adamsındır. Sağolsunlar var olsunlar.

Çocukluk değilde neredeyse bebeklik arkadaşım vardı. Benden 3 yaş büyüktü kendisi . Ailelerimiz ortak iş yapıyordu.Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Yıllarca abilik yaptı bana. Korudu,kolladı. Meğerse ben abilik yapıyor sanıyormuşum. Kendisinin bana aşık olduğunu öğrendim. Bir de üzerine ayarsız bir şekilde yaptığı psikolojik baskılara dayanamadığım için arkadaşlığıma son vermek zorunda kaldım. Bu olayın ne kadar zor olduğunu anlatamam kelimelerle. Çocukluğunuzun bir bölümünü yok saymak zorunda kalıyorsunuz ve bu gerçekten çok acı.

Kendisi manita uğruna beni yok saydığı için artık konuşmuyoruz

17 yıl... Hayatımın onlarsız geçen bir dönemi yok gibi, o kısımları ben hatırlamıyorum zaten. Kreşte tanıştık, lisede hepimiz ayrı yerlere savrulduk ama ne yaptık ne ettik üniversitede aynı şehre düştük -birimiz uzağa-. 5 kız 4 erkek tatlı bir ekibiz. Onlar bi yana dünya bi yana benim için. Evet, çok kızarım bazen hatta gücenirim. Ama günün sonunda yine onları bulurum yanımda. Sanki yemin etmişiz gibi hiç bırakmayız birbirimizi. İyi günde de kötü günde de ilk biz koşarız birbirimize. İyi ki varsınız canım kardeşlerim.

Koskoca 14 yıl. Ayrı olduğumuz tek sene lisenin ilk yılı. Onun dışında 14 yıldır hep beraberiz. O kadar komplekssiz o kadar tatlı ve iyi ki kardeşlerimizden daha iyi anlaşıyoruz. Annesi onu arayınca ilk beni sorardı kızım nasıl diye, benim annem de onu. Hatice teyze demem mesela, Hatice anne derim. Geçen hafta kanser olduğunu öğrendim. Annem olsa Allah korusun ne kadar üzüleceksem en az o kadar üzüldüm. Kaç gecedir rüyamda görüyorum. O kadar üzgünüm ki. Keşke elimden bir şey gelse. Keşke hem Hatice annemi hem de kardeşimi o hastalıktan kurtarabilsem...

Neyse ya.

Çok güzel bir his değil mi insanın çocukluk arkadaşı olması? Tanıştığımızı hatırlamıyorum bile 3-4 yaşlarındaymışım. Bizim sokakta karşı eve taşındıklarında tanışmışız. Beraber oyunlar oynadık, yaramazlık yaptık, mahalleyi sesten durulmaz hale getirdik, birlikte azar işittik, oturduk ekmeğimizi paylaştık, dans ettik şarkı söyledik, sonra biraz büyüdük herhalde merdivenlere oturup uzun uzun sohbet etmeye başladık, dedikodu yaptık, ergen olduk, eğlendik, sonra sanırım biraz daha büyüdük ve mutfak masasına geçiş yaptık. Sabahlara kadar konuştuk, birlikte aşklarımızın acılarını çektik, kahve içtik, mutfağın dumanaltı olmasına sebep olduk, birlikte karantinayı atlattık, ağlarken birbirimize sarıldık. Yani kısaca çocukluk arkadaşı bir insanın hayatında başına gelecek en güzel şey. Aşk gibi nadir olduğuna inandığım bir durum. İyiki varsın arkadaşım ilerde mutfak masasında oturup şen kahkahalar attığımız zamanlar da görebilmek dileğiyle :)

benim de var böyle bir arkadaşım. herhalde on beş yıl olmuştur. on iki yaşında arkadaş olmuştuk şimdi ikimiz de yirmi yedi yaşındayız. ortaokulu birlikte bitirdik, liseyi birlikte bitirdik falan filan ama arkadaşlığımızda sevdiğim en güzel yan birbirimizi asla yargılamıyor oluşumuz. hatalarımızı birbirimizin yüzüne söyleriz elbette ama kırmadan, dökmeden. amaç bellidir, uyarmak, hatalarımızı göstermek. pek çok ortak arkadaşımız oldu. hepsi bir yerden sonra gitti ya da hepsine her şeyimizi anlatamadık. biliyoruz çünkü bizi bizden başka herkes yargılar. üçüncü bir dostumuz daha vardı ortaokul yıllarında mesela. lise dönemine girdiğimizde gitti onun erkek arkadaşıyla fingirdedi. bir insan dostunu nasıl aldatabilir? hiç anlamadım. sevgilinin aldatmasın yine anlarım ama bir dostun dostuna bunu yapmasını asla anlamam. lise döneminde de bir arkadaşımız oldu mesela. üçümüz takıldık üç yıl boyunca. fakat o da süreli bizi eleştirdi, yargıladı, sürekli hayatımıza müdahale etti, çıkardık. fakat biz hiç çıkmadık hayatımızdan. çünkü sınırlarımızı biliyoruz, sınırlarımıza saygı duyuyoruz, birbirimizi asla yargılamıyoruz, ne yaparsak yapalım hatta o milyon kez eski erkek arkadaşına dönse bile yorum yapmam. çünkü hayat onun hayatı. ben onun hayatına karışamam sadece dahil olabilir ve zor anlarında yanında olabilrim. aynı şekilde o da bana. arkadaşlığımızda sevdiğim şey bu işte. hayatlarımıza, seçimlerimize saygı duymamız, yargılamamamız ve birbirimizi desteklememiz.

2. sınıftan geçen seneye kadar yaklaşık 15 sene can ciğer olduğum insan. Birbirimizin bir doğum gününü dahi 00.00'da kutlamayarak kaçırdığımız gün olmadı. Ve evet, bugün o gün. Ona yazmak yerine buraya yazıyorum artık. Eskisi kadar samimi değiliz, hayatımda yok bile neredeyse. En yakınımdı, ama en yani. Evlerimiz yakındı, yan yanaydık hep. İsmimiz bile aynıydı ve bizce biz zaten birbirimize dost olmak için yaratılmıştık. Büyüdükçe bir şeyler değişiyor tabi. Hep arayan soran taraf ben oldum, o aramadığında hiç içerlemedim. Olsun annesi hasta o yüzden aramadı, babası izin vermiyor o yüzden gelemiyor görüşemiyoruz, hep yazmasına gerek yok bir buluşsak kırk yıldır konuşuyor gibiyiz vs vs vs. Sürekli kendime karşı onu koruyormuşum. Bir gün çat diye sevgilisini ondan değil de profil resminden öğrenince anladım, aslında o hiç yokmuş. Benim çabamla var olan bir ilişkiymiş. Her ilişkiden bir tecrübe ediniyor insan ve senin bana öğrettiğin şey eski dostum, birini kendine karşı savunuyorsan yanlış giden bir şeyler varmış. Teşekkür ederim yaralarıma en yenisini eklediğin için. Tutup koşa koşa okula gittiğim aynı ellerle hayatımda açtığın kocaman boşluklar için teşekkür ederim. Sayende bombok geçmişim artık daha da boktan, her baktığımda ışıldayan tek şey sendin, artık yoksun ve geçmiş bakmak istemediğim kocaman derin bir kuyu.

(#2210070) Burada bahsettiğim arkadaşım. Bugün bir araya geldik aslında çok uzun süredir görüşmüyor değiliz . Okullardan fırsat buldukça bir araya gelirdik ama bugün buluştuğumuzda ilk defa dünya görüşlerimizin bu kadar birbirine zıt olduğunu farkettim. Her zaman tartışmayı uzatmamak için karşımdaki kişiye' evet bence de' falan derdim artık kendi görüşlerimi ifade etmeyi öğrendimden bugün kendi düşüncelerimi bastırarak söyledim. Sonucunda tartışmalar yaşadık ,laf sokmalar falan oldu . Bu kadar birbirimizden uzak olduğumuzun farkında bile değildim. Bi tık üzdü.

Hayali arkadaşta sayılıyor mu, en çok onunla oynadım..

canım ciğerim, ciğer parem hayattaki en enn büyük neşelerimden biri. annem bana hamileyken arkadaşımın annesi ile tanışmış ve kapı komşusu olmuşlar. ben doğduktan 2 ay sonra da karşı komşumuz hamile kalıyor ve benim hayatımın en yakın arkadaşını doğuruyor. ciddi anlamda birbirimizin her anında beraberdik ben ona bebek oyunlarını sevdirmeye o bana arabaları ve motorları sevdirmeye çalışırdı en son ortaya araba süren barbi oyunu gibi karışık bir şey çıkardı ksndbsjsn büyüdük ettik aynı okullara gittik yeri geldi kaçtık yeri geldi sürüne sürüne gittik yazları birleştiğimizde kocaman leğenleri alıp sokaktaki çeşmeden su balonlarını doldurup mahalledeki hızla geçen arabalara isabet ettirmeye çalışırdık kaçamayıp yakalanınca yine aynı cezayı alırdık. birbirimizin kıyafetlerini giyip defile gecesi yapardık sonra bir bakmışız ikimizin de ayağında top toz toprak çamur içinde kalmışız. ordan oraya atladım biliyorum ama çok güzel anılarım var onunla. anne baba ve büyük kardeşlerimiz de aynı bizim sahip olduğumuz ilişkiye sahipler ve bunu yaratanın biz olduğunu düşünüyoruz hehehehe o yüzden onun her zaman 2. bir ailesi benim de her zaman 2. bir ailem var. hiç yabancılık çekiyoruz ne annelerimizden ne babalarımızdan. hatta kendilerimizinki ile anlaşamayinca diğerleri devreye giriyor olay tatlıya bağlanıyor nabdhskdbdh NEYSE kerata ile uzun zamandır görüşemiyorduk bize bi geldi elinden telefon düşmüyor salak salak gülüyor sürekli sakalını saçını bozacak kadar oynuyor bir derdi var belli 'manitan mı var lan senin' dememle dökülmesi bir oldu. aşık olmuş bizim oğlan ilk kez sevgilisi oluyor ve ilk kez aşık olmuş. umarım üzmezler seni ciğerim inşallah da mutlu olursuuun

Benim toplasan 3 çocukluk arkadaşım vardı , en temiz en güzel duygularimi yaşadığım üç koskocaman arkadaşlarım ama geçmişte kaldılar artık benim için ,ne kadar üzücü değil mi? Feyza, sokaktaki arkadaşımdı çok severdik birbirimizi babamın bizi terkettiği de tanışıp arkadaş olmuştuk daha 10 yaşındaydım ve hayatımın çok güzel anılar paylaştık bugün sahurda aklıma geldi uzun süredir sosyal medya üzerinden takip ediyorduk ben ne kadar hayatta geri kaldiysam o kendisini o kadar geliştirmiş işyerine çiçek göndermeyi düşündüm belki görüşüp sohbet etmeyi düşünüyorum kısmet Kübra ilkokul arkadaşımdı güzel günlerimiz oldu onunla çok ani paylasmasamda okuldaki tek arkadaşımdı ama yıllar geçtikçe artık koltuk o başka dünyada ben başka dünyada Diğer arkadaşımdan hiç bahsetmek bile istemiyorum ..