asosyal itiraf

geçen kış dershaneden çıktığım bir gün kafama koyduğum gibi tek başıma delibalı izlemeye gittim. bir buçuk seansina bilet alip hemen salona girdim koltuguma oturdum ve filmin başlamasıyla basladim ağlamaya millet gülüyo ben agliyorum neyse filmin sonu hüsran tabi film bitti herkes gayet normal bi şekilde toparlanirken ben resmen salondan disariya canimi zor attim o kadar aglamisim ki önümde duran cam kapiyi bile zor görüp açtım tabi millet bana bakiyor o anki hırsla telefonu elime aldım ki sevdiğim çocuğu arayip ona sevdiğimi soylicem ama bilin bakalım ne yok o ara numarası yok bende arayamadim tabi kaldi öyle ama ben artik ağlamaktan ayakta duramiyorum hemen arkadaşımı aradim oda sanmis ki birisi öldü hemen geldi yanima geldi noldu kim öldü felan ben ise sadece film diyebiliyorum neyse cantamı felan takdi yürüdük gidiyoruz ben gittim gittim taksi duragindaki arabanin ustune çöküp agladim biraz daha gittik olmadi bi magzanın merdivenlerine çöküp ağladım baktı olmayacak aldi beni bi cafeye goturdu orda millet soruyo niye ağladın diye ben tabi filme diyince herkes gülüyo felan ama çocukta nasıl bir etki biraktiysam ertesi gün oda tek başına gitti filmi izlemeye benim bile gözlerim doldu dedi hiç ağlayamayan insan artık bilinçaltı'na nasıl işlediysem çocuğun buda böyle nacizane bir anım anlatmak istedim