tek kişilik bir koltukta üzerime örtülen hırkamla uyandım az önce. o kadar güzel uyumuşum ve uyandığımda her şey o kadar yolunda görünüyordu ki. üşememem için hırkamı örten, kaloriferi açan, uykumu bölmeye kıyamayan birileri var dedim gülümsedim. sonra sağ baldırım kaşındı, açıp baktım yine bir kabarcık. sabah bileğimde, dün gece sırt bölgemdeydi. bu kadar iyi hissederken neden diyerek başladım ağlamaya. ne tuhaf bir şey yedim iki gündür ne de kediyle köpekle yuvarlandım neden oluyor bu hiçbir fikrim yok. bazen insan gerçekten üzülmeye de ihtiyaç duyuyor sanırım her şey ne kadar yolunda da olsa. doktora gitsem psikolojiktir diyeceğine o kadar eminim ki gidip sinirimi daha çok bozmak istemiyorum. ama bir yandan bu haliyle de yeterince sinirlerim bozuluyor. üstelik yarın o kadar yoğun bir gün ki doktora gidebilmem için bir yerden feragat etmem gerekiyor. ve ben böyle seçimlerden hiç hoşlanmıyorum. allah başka dert vermesin tabi ki , inşallah yarın daha iyi ve sağlıklı bir güne uyanırım.