istiklal caddesinde gece ikiyi çoktan geçmiş üçe göz kırpıyor, çakırkeyifin bir tık üstü kafaya sahibim, kapitalizmin kırbacı olmuş bir mağazanın önünde oturuyorum. islak ıslak çalıyor sokak sanatçısı. bir abla yanıma elinde oğlunun fotoğrafıyla geliyor.
- bu çocuğu hiç gördün mü?
daha cevap vermeden 2-3 çocuk geliyor yanımıza. biri fotoğrafa bakıp hapishanede mi çekildiğini soruyor. kadın ağlamaya başlayıp titreyen sesiyle evet diyor. benim de çekmişlerdi diyor çocuk. beyaz duvardan tanıdım diye de ekliyor. önümde kadın hüngür hüngür ağlarken bir çocuk daha gelip fotoğrafa bakıyor.
- gördüm ben bu çocuğu. aşağıda bali çekiyorlardı diğerleriyle.
kadın daha da şiddetle ağlamaya başlıyor. ben ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. yanımıza ismi sürekli değişen bir kız geliyor. on altı yaşında evinden uzakta peruklarla işbirliği içinde erkeklerin verdiği parayla yaşayan bir kızdan bahsediyorum. ancak sürekli reşit olduğunu iddia ederek polislere bulaşmamayı da kendisine vazife edinmiş. ismi sürekli değişen kız kaş göz hareketleri yaparak bir anneye doğru da olsa çocuğunun bali çektiğini söylenmemesi gerektiğini anlatıyor diğer çocuklara. ben önümde gerçekleşen dramayı izlemek zorunda bırakılıyorum. ağlamıyorum ama göz yaşlarım içime akıyor hissediyorum. utanıyorum. nedenini önemsemiyorum ama içimi suçluluk duygusu sarıyor. o an dünyadaki bütün annelerin yanaklarından öpmek istedim. siz ağlamayın cümlesini de yanında hediye ederek.