içim kırıldı, dökülüyor yine.
4 gün... sadece 4 günmüş maksimum normallik sürem.
kahretsin, bu sefer düzeliyor sanmıştım. sevdiğim insanlara gülümseyerek bundan bahsetmiştim. olmadı.
-anasayfadaki fotoğrafıma bakıp "allah allah, ben böyle birini eklediğimi hatırlamıyorum. nerden geldi ki bu" derken buldum kendimi. korkudan ağladım. varan 1.
yarım saat geçti. düzeldi.
sandım.
-banyodayım, ellerimi yıkıyorum. kafamı kaldırdım ve aynadaki görüntüden korkup geri geri giderken kafamı arkamdaki duvara çarptım. kendime geldiğimde aynadaki görüntüme korkuyla bakıyordum. kendimi tanıyamadım. varan 2.
gözlerimin etrafında siyah puantiyeler uçuşuyor.
hala uçuşuyor.
korkuyorum.
ilk defa böyle bir şey yaşıyorum.
bunları neden yaşıyorum, çıldırmak üzereyim.
halbuki böyle olmasının hiçbir manası yok.
ben şizofren değilim ki.
öyle miyim?
daha bugün yeni bir tedaviye başlamıştım, bana çok yarayacağına inandığım bir tedaviydi.
yaradı da. birkaç saat.
kötü hiçbir şey olmadı ki bugün.
aksine, bundan çok daha kötü günlerde bile böyle şeyler yaşamamıştım.
neden böyle oluyor?
artık beynim beni taşımıyor sanırım sözlük, iflas etti.
artık kendini başka şeylerle tatmin etmeye çalışır oldu.
kendini unutur oldu.
kendimi unutur oldum.
çirkinleşiyor. işler çirkinleştikçe işin içinden çıkamıyorum.
neden bunları yaşıyorum
yarım saat çığlık çığlık çığlığa ağladım salonun ortasına diz çöküp.
kendimi unutmaktan korktum sözlük.
hayatımda ilk defa, kaybolmaktan korktum.
abime anlattım, o da korktu.
sanırım yolun sonuna yaklaşıyorum.
hala. korkuyorum.
eridiğimi hissediyorum.
eriyerek yok oluyorum.