bugün sokakta dolaştıktan sonra eve dönüyordum.sonra nedense bir banka oturup çocuk parkını izleme isteği oluştu içimde.oturdum ve gelen geçen çocuğu ve onların yüzünde ki o mutluluğu o saflığı izlemeye başladım.o neşe içinde çıkardıkları kahkahaları hissettim içimde.uzun süredir zombi gibi yaşayan bana bir terapi gibi gelmişti.ta ki parka giren ama hiç bir oyun aletlerine binemeyen o tekerlekli sandalye üzerinde ki çocuğu görene kadar.gözünü içi parlıyordu oysa ki.sanki ben hepsine binmek istiyorum dercesine bakıyordu ailesine.kaydırağın yanından geçerken sımsıkıca tutuyordu kaydırağı.tutuyordu ama kayamıyordu lan işte.bunları yapamadıkça sanki içindeki inatçı keçi daha da inat ediyordu.daha fazla umutla bakmaya başlıyordu oyun aletlerine.sonra o çocuğun önüne küçük bir çocuk durdu uzattı elini ve diğer elinde ki dinazor oyuncağını verdi.çok mutlu oldu tekerlekli sandalyede ki çocuk..sarıldı oyuncağı veren çocuğa.tekerlekli sandalyede ki çocuğun ailesi de sarıldı öptü küçük çocuğu.bu olay bir şey öğretti bana.her zaman ve her zaman umutsuzluğu yıkan bir şey varmış hayatta.bu ya ''tekerlekli sandalyede ki çocuğun bitmek bilmeyen oyun oynama isteğiydi'' ya da ''küçücük bir çocuğun kendisinden yaşça büyük olan birine masumca verdiği oyuncak''.