asosyal itiraf

sadece herkese çıkmaz, bana cadde olsun istedim sokağın. bu çocuk seni güzel sever dedim. senin dinlediğin her notaya gizlenecek olan kişi işte bu dedi bir seste. bilmiyorum belkide babamdan görmediğim sevgiyi sende aradım. bırakmam diyen herkeste siktir olup gitti, bu yüzden gitme diyip duruşum. pazarda annesini kaybeden bir çocuk gibi korkuyor oluşum. dedim ya sana ben daha çocuğum. herkese duvarlarını yıkması için cesaretlindiren ben, kendi duvarlarının yıkıklığında kalacak kadar da çaresizim. yanlış anlama acitasyon değil bu, bende böyle ifade edebiliyorum kendimi. çok güzel sözler söyleyemedim belki sana, affet ne diyeyim. ah be sevdicek bende hep işe yaramazın tekiydim. benim kötü olduğum bir derste, doğru yaptığım bir soruyu söyleme cesaretim olmadı. benim bisikletten düştüğümde, canım acısa bile ağlamaya cesaretim olmadı. benim babama ona ihtiyacım olduğunu söyleme cesaretim olmamıştı.benim inanmaya cesaretim olmamıştı. sevdiğimi itiraf edecek cesaretimde olmamıştı, bilmem inanır mısın? ama seni sevmeye cesaret ettim ben. içimi açmamıştım birine, ihtiyaç duymamıştım böylesine. sanki bir çicek gün ışığına muhtaçmış gibi. kimsenin nefes alışına kadar merak etmedim, ve yalvarmadım yine kimseye. biliyodum ,çünkü babası sevmeyeni kimse sevmiyodu. ama sevildiğimi hissettim, inan hissettim. en küçük hücreme kadar hemde. sen benim 17 yaşımın ilk günüsün, 17 de aşk başkaymış. hep merakla beklemiştim 17 mi. acı veriyomuş, insan göğüs kafesi parçalanırcasına acı çekiyormuş. işte bende böyle aşığım birine be sözlük.