daha 5-6 yaşlarındayım. mavi kaplı üzerinde atatürk'ün resmi olan alfabe kitabı var bizde. babam işe gitmeden önce "akşam geldiğimde alfabeyi ezbere bilmiş ol" diyerek ile gidişini hatırlıyorum. neyse akşam oldu babam geldi tabi. hadi bakayım başla okumaya dedi bana. bende hevesliyim tabi başladım okumaya. ama ağzımdan o "h" harfi bir türlü çıkmıyo. biliyorum harfin ne olduğunu ama çıkmıyo ağzımdan amk işte. babam sinirlendi tabi. uzun bi süre bekledi söylememi ama söyliyemedim. babam inşaatçı bu arada eli sertdir. korkuyorum da tabi. babam sinirlendi sinirlendi sinirlendi. 5 yaşındaydım bütün harfleri söyledim ama "h" yok amk. sonra kesintisiz olarak 8 tokat yedim. her tokat da korkudan birazdaha altıma işiyodum. her seferinde. en sonunda babam altıma işediğimi gördü ve vurmayı bıraktı. tuvalete git dedi. hiç bişe olmamış gibi. şimdi üniversite son sınıftayım. her akşam yatarken aklıma bu anı gelir hatırlarım her saniyesini. hala sevmem "h" harfini mesela.