asosyal itiraf

beyler asosyal sözlük kariyerime ben ve kedim arasında geçen acıklı bir hikaye ile başlamak istiyorum. bundan yaklaşık 8 sene önce deniz adında bir kedim vardı şirin mi şirindi kerata. isveçe ilk taşındığım zamanlar tabi. bir gün eve geldiğim de kedim yatağın altına girdi saklandı. oyun oynamak istiyordur diye düşünerek umursamadım fazla. sonra ki gün yine aynı. yanına yaklaştım tir tir titriyor yavrucak acayip korkmuş ne olduğunu anlamadım. sakinleştirmeye çalıştım ne yaptıysam fayda etmedi. bir gün iş dönüşü evde tv seyrediyordum. deniz yinee dışarıya çıktı pencere aralığından. aradan saatler geçmesine rağmen geri dönmedi. hava iyice kararmıştı artık. dışarısı -7 derece. paltomu giyip aramaya başladım gece vakti . nereye baktıysam yok bulamadım. hüzünlü bir şekilde evvin yolunu tuttum. duvarlara resimlerini astım ertesi gün. ama ne gören ne duyan :( hicbir haber alamadım. aradan tam 3 yıl geçti bir gün iş dönüşü bi baktımki deniz kapının önünde bekliyor. kocaman olmuş . belki eski boyutunnun iki katı kadar büyüklüğe ulaşmıştı. sarıldım ağladım :( pencere aralığını kapattım. bir ay boyunca dışarıya salmaddım. kedim eski sevimli haline dönmüştü. ikiimizde çok mutluyduk artık. bir gün arkadaşları eve davet ettim . ben wcdeyken bu mal arkadaş kediyi dışarıya salmış benim durumu bilmiyor tabi . ben çıldırdım tabi ama geri gelir diye düşündüm. saatler geçti dönmedi günler geçti dönmedi canyoldaşım denizim yine benni yalnız bırakmıştı. üzüntülü geceler birbirini izledi. artık umudumu kesmiştim. dışarda tek başına yapamaz diye kendimi paraladım. ama daha önce başarmıştı ya yine dönerse diye de hep umutluydum. psikolojim alt üst olmuştu . uyku düzenim bozulmuştu. dakik olan ben artık işe bile geç kalıyordum. patron bir daha geç kalırsam işime son vereceğini söylediği günün ertesi işe gitmek için arabama doğru yürüyordum. yine geç kalmak üzereyim. hiç birseye takılmadan direk işe gitmeliydim.bir de ne görüyüm aman allahım deniz arabanın hemen arkasında bekliyor.hemen sarıldım sevdim okşadım kucağıma alıp belliki oda beni özlemiş ve tamamen geri dönmüştü diye düşündüm.denizin o eski halinden eser yoktu zayıflamış ve solgun görünüyordu.ılık bir yaz günüydü. ve ben işe geç kalmak üzereydim hemen alıp eve götürmem lazımdı kedimi ama nasıl yapacaktım. eve geri dönersem işimi kaybedeceğim. araba ile ev araası uzaklık 10 dk yürüme mesafesi. ne yapacaktım. sonra nasıl olsa artık geri döndü diyerek kedimi orda bıraktım penecere aralıgını o gittinden beri acık bırakıyordum. ordan tekrar eve girer nasıl olsa diye düşündüm. iş dönüşü tekrar pencereyi kapatır ve artık dısarı cıkmasına izin vermeyecektim. eve döndüğümde deniz ortalarda yoktu bekledim aradım bulamadım. o gğnden sonra da bir daha izine rastlamadım. o gün belki işimi kaybetmedim ama kendime olan saygımı yitirdim. vicdan azabını hala çekiyorum. kendimi hala affedemedim. hala sokaga cıktıgımmda gözlerimle onu ararım. ama biliyorum ki bir daha karşılaşmıyacaz. bu vicdan azabıyla artık yaşamayı öğrenmeliyim. şimdi biliyorum bana kızacaksınız ama o zamanlar 19-20 yaşlarındaydım. bunu da ilk defa burada paylaşıyorum. kimseye anlatmaya cesaret edemedim bana karşı bakış açıları değişir diye. pişmanım ama elden bişey gelmiyor artık. okuduğunuz için teşekkürler. bide merak ediyorum siz olsaydınız ne yapardınız ?