ben mutlu bir insan değilim. yatmadan önce tüm hüzünlerimi toplayıp düşünmeye vakit ayırıyorum. kendimi biraz daha üzüyorum. mutlu insanlar görüyorum etrafta. ne kadar garip geliyor bana bir bilseniz var ya. gıcık kapıyorum hatta iğreniyorum hatta nefret ediyorum. mutluluk bir yalan gibi geliyor bana. sanki tüm sırlara vakıf olmuşum da bunu görüyormuşum gibi. zeki olduğumun farkındayım, kibirliyim belki de. ama bu acı düşüncelerim ancak bu şekilde ortaya çıkabilirdi. nefret doluyum. hayata ve insanlara nefret doluyum. ölmek istiyorum lan bazen. sadece aptallar intihar eder diyerek kendini ayrı tutan ben artık yaşamak istemiyorum. doymamışlık hissi vardı hep, daha fazlasını istiyordum. yok oldu şimdi. doydum her şeye. ve gitmek istiyorum. çünkü özgür ölemeyeceğim. özgür ölmek istiyorum. tüm diyeceklerimi demek istiyorum beni yargılarlar mı diye düşünmeden. acaba benim gibileri var mı onu bilemeyeceğim asla. tek kötü tarafı bu. kazandığında bile kaybediyorsun bu hayatı. böyle boktan bir düzen. anılmayacağım. umrumda değil ama diğerleri neden anılıyor? derdim hiçbir zaman yapamadığım şeyleri yapmak olmadı. yapanların da yapmasını istemedim sadece. kıskancımdır belki de. ya da tek gerçek isyankar. ben sizi bilemem asla. siz de beni bilemezsiniz ben ölene kadar. anmayın ve unutun beni. ben bu dünyaya ya çok fazla geldim. ya da bu dünyaya hiç gelmedim. özür diliyorum, hayatta olduğum için. keşke, ben, ölseydim.