öyle basit anları öyle bir karıştırıyoruz ki dönüp baktığımız zaman arbedenin içinde yenik düşmüş anıları ayıklamaya çalışırken olayın içine bata bata kayboluyoruz, çabaladıkça içimizdeki iyi niyet bir bir eksiliyor, üstte kalan kısım sadece nefretten ve egodan ibaret olarak zihnimizde deve güreşini andıran ve galibi hiçbir tarafı mutlu etmeyecek hezeyanlara gebe bırakıyor, doğrunun, aslolanin peşinden dört bir kola ayrılıyor insan zihni de bir türlü bulamıyor, ne yapsa yaranamıyor o ardından sürüklendiği uçsuz bucaksız mutlak mutluluğa işte.
velhasıl kelam; hala bir nefes alıyorken, bir seylerden vazgeçip durumları yokuşlardan toplamaktansa güneşin doğduğu sahillerdeki gülüşlere armağan etmek, herkes için çok daha yaşanılır kılacak bu coğrafyayı. öyle ya da böyle işte. i̇yi olun, anlayışlı olun, sevin ve çekinmeyin özür dilemekten. her şey için geç olmadan söyleyin icinizdekileri sevdiğinize ki o zaman bu coğrafyayı hep birlikte çok daha içinde nefes alınabilir kılalım.