günün ne zaman doğduğunu hatırlamıyorum ama daha ben farkına varamadan yeniden bakmış, karanlığa gömülmüşüz.
yine gün, güneş yüzü görememişim. sanki mutlak geceye hapis kalmışım da aynı günü yaşamaya devam ediyor gibiyim.
benimle devam eden bir tek yollar var.
bitmeyen yollar.
uzanıp gidiyorlar önümde. onların da sonu, yarını ve bir varış noktası yok.
biri kestiğinde yarım kalıyor, bir sonu olmamasına rağmen.
böyle nereye kadar gidecek bilmiyorum.
sonsuzluk beni yoruyor ama birinin gelip kesmesine de dayanamıyorum.
farlarım öyle dar bir alanı aydınlatıyor ki biraz daha ötede karşıma ne çıkacak tedirginliği hiç bırakamıyor yakamı.
bugünün hiç bitmiyor olmasına rağmen yarın ne getirecek diye korkuyorum sürekli.
evet yıllardır hiç bitmiyor.
kendimi tamamen uykuya verip bırakamıyorum iplerimi. bırakırsam biri mutlaka kaçar. bırakırsam eski düzeni tekrar oturtturamam. bir bırakırsam tamamen kayboluveririm.
ama ellerim kilitleniyor yıllardır gevşetememekten. eklemlerimdeki ağrılar hiç azalmıyor. elim 7/24 uyuşuk dolaşıyorum.
ama bırakmam.
bir yanım hep bırakabilmenin hayalini kuruyor. her şeyi bırakırsam parmaklarım gevşeyecek, özgürce açıp kapatabileceğim. artık rahat edecekler gibi geliyor.
ağrı dinecek.
rahat nefes alabileceğim.
kasıldığım için nefesi bile kesik kesik alıyorum artık.
olmuyor tabii. tutunduğum öyle çok şey var ki azıcık gevşetmeye yeltendiğimde bile oynamıyor parmaklarım. düğüm olmuş her şey avuçlarımda.
karman çormanım.
ayırmak için artık bırakmak da yetmiyor. koparmak lazım.
benim rahatlamak için her şeyden koparılmam lazım, farkındayım.
ben ise tüm yüklerimi yüklenip karanlığın orta yerinde bomboş bir yolda yürüyorum; etrafımdan 150-200 km hızlarla giden arabalara karşın.
o kadar yavaşım ki onlara göre. benim yanlarında yürüdüğümün farkına varamıyorlar.
ben yokum.
onlarla aynı yola düşmemişim.
onlar hep etraflarındaki arabalarla yarışıyorlar.
benim ayaklarım onlarla kapışabilecek güçte değil. benim dizlerim bükük, yaralar içinde. üstelik bedenim onların daha 0dan yeni bozma arabalarıma kıyasla çok eski.
tükenme sınırında.
yapamıyorum.
beni çok yaşlı bir kaplumbağa kadar bile değerli görmüyorlar. farkındayım.
oysa onlardan hiçbir farkım yoktu benim, şartlarımız hiç eşit olmadı.
ben yaşlı değildim oysa. aynı zamanların çocuğuyduk, aynı yıllarda başlamıştık nefes almaya.
ben hiç onların şartlarıyla sınanmamıştım.
ve hep kendi ayaklarımın üstünde durmak zorundaydım. yürümeye başladığım ilk günden beri.
ellerimi tutanım olmadı. kendi ışığımı kendim bulup yaktım bu yolda.
kendim aydınlattım önümü, o da anca bu kadar olabildi işte.
ben bu kadarını başarabildim bu şartlar altında.
soğukta, yağmurda, karda, çamurda üstümde beni koruyacak bir tavan olmadı, içeride titrerken ısıtacak klimam da, hatta rahatça oturabileceğim bir koltuğum da yoktu.
dinlenmek için hep ağaç kütüklerini bulmaya çalıştım. onlara yasladım sırtımı. taşlar hep buzdan soğuktu.
uyku ise hiç yoktu.
uyuyacak kadar güvenli bir yerim yoktu.
sırtımı dayayabileceğim biri.
gözlerimi kapatıp en savunmasız halimi emanet edebileceğim bir bölge.
bana ait özel bir yer. küçücük de olsa.
dünyaya aittim. bana ait olan şey ise sokaklardı.
ama sokaklar hiç güvenilir bir yer değildi.
doğa kendinden olana o kadar da sıcak davranmıyordu.
yürüdüm.
belki güvenilir bir yer bulurum diye.
pes etmedim.
bir an bile.
devam ettim. savaştım. ayaklarım su topladı, yaralandı, kanlar akıttım yollarda. sıcakta yana yana mecburen bastım, soğuk keskinliğinde titreyerek de olsa sağlam attım adımlarımı. i̇rinlerini sürüdüm peşimden. nasırlar oluştu, hissizleşti. kaskatı oldu tabanlarım.
böyle geldim bu ana.
kaç gün geçti sayamadım. doğan günü takip edemedim çünkü.
ben o güneşi çoğunlukla göremedim.
hep kapkaranlıktı camsız odam.
ben hep zifiri karanlığa uyandım.
kabuslarımı aydınlatan da olmadı o yüzden. gözlerimi açtığımda geçti o karanlıklar, hepsi bir rüyaydı diyemedim. kabuslar da devam etti bitmeyen geceyle birlikte.
belki bir yıl bile olmadı daha. belki yüzyıllar geçti.
bitmedi ama daha.
bu gece hala bitmedi.
ve ben çok hastayım.