geçen hafta akşam üzeri saatlerinde evden kütüphaneye yürüyerek gitmek istedim. bir arkadaşımla buluşucaktık orda.
nedense evden aç çıkmışım caddede aylak aylak yürüyüp ayak üstü atıştırcak bir şeyler arıyorum.
karşıma da genç bir çocuk çıktı. arada denk geliyorlar şu çevirip 1 lira isteyen tipler. ben hafif sinirli bir şekilde durdum para isterse vermicem sigara konusunda kararsızım daha. bir yandan da müzik dinliyorum.
abi dedi para istemiyorum şu çocuğa şurdan bir döner yaptırır mısın dedi. ben de 1 lira isteme ihtimaliyle paraya hayır dicem diye nasıl şartladıysam kendimi refleks olarak yok dedim yürüdüm gittim.
sonra baya yürüdükten sonra jeton düştü bende. ulan dedim niye hayır dedin ki amk?
hani gerekçen ne?
dilenciye para isteyene falan bile çoğu zaman dayanamaz veririm. bu sektörde kurnazların şirketleştiğini bile bile gördüğüme yenilirim ara ara.
hadi onları bunlar şirketleşmiş, çalışmıyor dileniyor diye geçiştirip güya kendimi rahatlatıyordum. bu çocuklara niye yemek ısmarlayamamıştım? gerçi bu yemek ısmarlatma olayında da şirketleşen tipler türedi ama bunda öyle bir düşüncem hiç olmadı.
halbuki ben de yemek yicektim yani.
bir an çok utandım, ulan ne ukala herifsin diye caddede geri döndüm. gittim baktım yoklardı piyasada. deli gibi pişman oldum.
bir de utanmadan gittim oğlanın dediği dönerciden döner yedim. kendime olan utancımla döneri de bitiremedim onu da yarım bıraktım muhtemelen çöpe gitmiştir o da.
1 haftadır ne zaman ordan geçsem -ki neredeyse her gün geçiyorum- canım sıkılıyor zihnimdeki benden aşırı utanıyorum. söve söve başımı eğiyorum hep.
sürekli insanların iyilik yapmak adına harekete geçmediğini, bu işi savsakladığını, iyiliği kovalamadığını düşünüp sinirlenirdim.
amına koyim ben bırak iyiliği kovalamayı ayağıma gelen muhtacı siktir ettim resmen.
bazen insanın basireti bağlanıyor galiba. hayatı ciddiye alın.