12 yaşımdan beri tanıdığım canım dostum bir buçuk yıl önce evlendi, yaklaşık 8 aylık hamile. arkadaşımı da eşini de çok seviyor sık sık arıyor veya gidip ziyaret ediyorum. bebeği olacak olmasına da çok sevindim teyze oluyorum diye mutlu oldum ama çok üzgünüm gram heyecanlanmıyorum. yani iyi güzel sen anne olacaksın da bana ne süt pompasından, ana kucağından, beşikten... her gün bunların fotoğrafını görmekten fenalık geldi. ben bu kadar istesem yaparım çocuk kendime. bana günde 8 defa bok temizlemek,gaz çıkarsın derken omuza kusturmak, emzirmek ve uykusuz kalacağım lanet sevişmesiz aşksız geçecek geceler kabus gibi geldiği için çocuk istemiyorum. istemeyeceğim. çok üzgünüm eşi kıskanmaya başlayınca, evlilik yürümeyince çocuk yapmayacağım, ailemin diretmesiyle çocuk yapmayacağım, evlendim diye görev icabı deneyelim bakalım oluyor mu diye çocuk yapmayacağım, ileride bana bakacak insan yok beni çok seven birine ihtiyacım var egosuyla çocuk yapmayacağım. kendimde değişiklik istiyorsam saçımı boyatır, sıfıra vurdururum,dövme yaptırırım kilo alırım veya kilo veririm yogaya yazılır, resim kursuna giderim,kamp kurarım. her kadını çocuk heyecanlandırmıyor. itiraf ediyorum bana çocuk dediklerinde afakanlar basıyor midem kasılıyor resmen. 3 bin lira maaşla prenses ve prens ilan edilen bebekler dünyaya getirdiğiniz için hepinize kızıyor arkanızdan da gülüyorum. çocuk lan bu insanın yavrusu, birey yetiştireceksin. marketten hamur alıp ekmek yapıyormuş gibi davranıyorsunuz.
not: bu yazdıklarım en yakın arkadaşım için geçerli değil karı iki üniversite mezunu, eminim ki çocuk gibi insan gibi yetişir ama yine de süt pompası iğrenç bir şey ben mememe eziyet edemem.