3 ay ömrünün kalması

90 gün. ölüm tarihini bilebilmek adına müthiş bir lüks. i̇yi süre. bana sorulsaydı ben de 3 ay zaman isterdim sanırım. max 1 yıl. ancak 90 gün yine de müthiş bir süre. 1 yıl olsaydı da ölmeden toparlamam gereken şeyleri toparlayabilirdim bence ama 3 aya da sıkıştırabilirim bence. geride kalanlar için yapmak istediğim her şeyi muhakkak yapardım her şeyden önce. beni siktir et zaten gidiyorum. etrafımdaki bütün insanlar için güzel bir "son plan" hazırlar, onlara hoş bir veda yapabilmeyi sağlardım. i̇nsan biraz da başkaları için yaşar aslında o "başka" insanlar için bütün kırık dökükleri toparlar iz bırakmadan giderdim heralde. 2 arkadaşım var mesela. onlara benimle bazı şeyleri paylaşıp yüküme ortak oldukları kadarıyla özel bir konuşma da yapardım. onlara esaslı bir veda her şeyden önce bir ahde vefa olurdu. hepsini siktir et annem cidden perişan olur. babam desen tahmin dahi edemediğim şekilde kırılırdı giderken bana. annem çok üzülür bir şekilde toparlar gibi geliyor ama babamın akıbetini düşünemiyorum nedense. ona çok ağır gelirmiş gibi geliyor hep. arkadaşlarım, yakın çevrem... hepsi için 3 ay iyi süre. muhakkak yazardım ama. hem de neler neler. ne yalanlar, ne yalanlar. kalmak değil mesele. benim derdim arkada kalanlarla hep. okunacak kitaplar, izlenecek filmler, sevilecek kadınlar, yapılacak güzel işler, yaşanacak tonlarca güzel anı... giderken geride kalan bir sürü bir sürü iyi şeyler... hepsinin amına koyayım! ama arkada kalan insanlar... i̇şte buna çözüm bulmam gerek. hiç bir zaman karlı çıkmayacağın bir oyunu sürdürmenin anlamını pek göremiyorum bazen. özellikle bu saatler... neyse 3 ay ömrünün kalması kötü olur. ama 3 ay ömrünün kaldığını bilmek bildiğin lüks oğlum. 1 hafta falan desen "ulan böyle de ayak üstü olmadı ki ya." dersin belki. 3 sene, 5 sene hatta 25 seneyi öğrenmiş olsan zaten beklerken kesin paranoyak olur saykoya bağlarsın. eziyeti katlarsın. 3 ay tam kararında. ayakları yere basan, aceleye getirilmeyen, sakız gibi sündürülmeyen... tam kararında. giderken... tercihen kış ayı isterdim. gecenin 3'ünde turuncu gökyüzü ya da kocaman bir dolunay eşliğinde, lapa lapa yağan karlarında altında, yumuşacık beyazlığın üzerinde hafif gömülü ve yıldızları seyrederken... belki son bir sigara, sert bir kahve... tam o an. gidişimin resmi. böyle olsun isterdim. sonrası için bütün hesaplamaları yapmış olmanın verdiği huzur ile 3 aylık bir maratonun sonunda ölmeyi hayal edebilirdim. haa unutmadan son istek olarak keşke bir uçaktan paraşütle atlayabilmiş olsaydım. yazarken unuttum ama 3 ay ömrüm kaldığını öğrensem kesin bunu yapardım. dünyaya dair fazla bir hevesim yok benim. bunlar yeterli. i̇stek olarak ilk anda paraşütten başka bir şey de gelmedi. gerisi sizin olsun. ben giderim.