kendi kendimi önemsizleştiriyorum.
kıyaslamalarla, nedenlerle, amalarla, sevdiğim adamlar için döktüğüm gözyaşlarıyla. biliyorum birgün geçecek ama şu anda bu böyle, insan madem anı yaşamalı. eğer ki o an gecenin bir vakti oturup bunca ağlamayı gerektiriyorsa ağlamalı. ama gözyaşlarına kimseyi ortak etmemeli, bu da kendini önemsizleştiren bir şey. bunu bir daha asla yapmamalıyım. allah bilse kafi, bazı şeyleri herkes bilmemeli, her şey her zaman açıkça ifade edilmemeli.
ben birgün mutlu olacağıma inanıyorum. kimi zaman sarsılıyor bu inancım ama biliyorum bu ahlar sonsuz değil. hem düşündüğüm zaman gerçekten şükretmem gereken bir hayatım var, eğer ki bunlar bazı şeylerin bedeliyse ya da bir sınavsa allah bana oldukça iyiniyetli yaklaşıyor.