geçen gün bir akrabanın evde yaptığı davete katıldım.salona geçtiğimde sarışın 3-4 yaşlarında bir erkek çocuk ağlayarak yanıma geldi.ama nasıl bi ağlama öyle,sürekli anne diyor bir de.bende dedim acaba yanlışlıkla annesinin yerine falan mı oturdum.normalde çocukları çok seven bir insan olmama rağmen o an çocuğa dokunmadım.herhalde annesini arıyordur dedim.neyse üzerinden bi saat kadar daha geçti bi baktım yine o çocuk geldi yanıma anne diye.anlam veremedim ama dayanamayıp efendim oğlum dedim aldım kucağıma.salonda anneannesi de varmış kadın şok oldu tabi yavrum o senin annen değil diyor ama nafile çocuk anne diyor başka birşey demiyor.sonra yattı kucağıma oyunlar oynuyor şempanzelik yapıyor.allahım dedim bu nasıl birşey..çocuk anne çorabımı çıkarır mısın anne bak şöyle, anne böyle derken anneannesi kızım yanlış anlamazsan bir fotoğrafınızı çekebilir miyim birlikte,eve gidince kızıma göstereceğim de dedi.benim açımdan bir sorun olmadığını fakat kızının alınabileceğini ve hatta bu durum karşısında üzülebileceğini söylesem de kadın ısrar etti ve fotoğrafımızı çekti.davet boyunca çocuk kucağımdan inmedi birlikte oyunlar oynadık uyuma numarası yaptık pencereden dışarıyı seyrettik falan..ayrılırken çocuğa bebeğim baban geldi hadi gidiyoruz dedim ve öyle evden çıkarabildim.onlar gittikten sonra öyle derinden sarsıldım ki sözlük inan o anları anlatmaya kelimeler yetmez.çocuğun annesi jeofizik mühendisiymiş çalıştığı için oğluna anneannesi bakıyormuş.kadın işten eve geldiğinde bebeği uyumuş, sabahta o kalkmadan annesi gitmiş oluyormuş.bende inşaat mühendisiyim ve hep hayatımı şantiyelerden kopmamak adına planlamıştım.ama o manzara karşısında öyle sarsıldım ki kendime bi söz verdim asla çocuğuma böyle birşey yaşatmayacağım diye.öğrendim ki bir çocuk o yaşta annesini karıştırabiliyormuş,onun sevgisine açlığını başka bir kadının kollarında dindirmeye çalışıyormuş ve itiraf ediyorum sözlük anne kelimesini senin olmayan bir çocuktan dahi duymak ne kadar güzel bir duyguymuş..ne kadar özelmiş..