bugün görme engelli bi amcaya metroya kadar eşlik etmem gerekti. sohbet ederken bizim fakültenin yerini sordu ben de ''su tarafta'' diye elimle gösterdim.😔 üstelik pek kültürlü olduğunu tahmin ettiğim amcamız emekli bir öğretmenmiş ve saksafon çalıyormuş. bana kendini geliştirmek için hiç bir şeyin bahane olmayacağını söyledi. bense her şeyi erteliyorum. ingilizce öğrenmem lazım erteliyorum, bir müzik aleti çalmam, spora gitmem lazım okumam gereken kitaplar var öylece duruyor. hep bi bahane buluyorum ama hiç biri ertelememe sebep değil aslında. yürüme engelli bir arkadaşım var sınıfta. hukuk okuyoruz, dersler aşırı zor ve o hepimizden yüksek alıyor. bu da buna bi örnek işte. hayatta basarmamak için bi sebep yok; kendimiz dışında.