asosyal itiraf

6 yıl koca bir hiçmiş gibi geliyor bu aralar. yılbaşına hasta hasta girdim ateşler içinde öksürerek. ''ve bana hasta değilsin, kim bilir neredeydin ne bok yedin de hasta oldun; sana inanmıyorum hasta değilsin.'' dedi. ben annesini aramasam annemi aramayacaktı; ablama mesaj dahi atmamış yeni yıl için ve bu insan 3 yıl bizimle yaşadı belki de böyle değildir ama bu düşüncem bile gösteriyor işte 3 gündür konuşmuyoruz, kapattım her şeyimi whatsappda da onunkine baktığımda makyajlar yapılmış ve yeni resim çekilmiş son görülme kapatılmıştı. yahu zerre suçum yoktu. zoruma giden yılbaşıydı hasta olduğumu erken saatte söylemişken insan bir kere aramaz mıydı; merak etmez miydi? gerçi ben aramasam hiç aramadı ya ben görüntülü konuşmak istemesem o hiç istemedi ya. ben sanırım enayiyim be sözlük. benim onu sevdiğim kadar o beni zerresine sevmiyor. zoruma gidiyor artık o kadar zoruma gidiyor ki 6 yıl boşmuş diye düşünüyorum. ve biterse neler yapabileceğinin teminatını yıllar öncesinde de vermişti; sanırım korkuyorum zarar vermekten üzmekten ağlatmaktan...