az önce annemi iş yerinden almaya geldim. biraz erken gelmişim galiba, daha on-on beş dakika vardı gelmesine. bende arabayı caddeye çekip beklemeye başladım. o ara canım sıkıldı, bir sürü selfie çekindim kendi kendime. sonra da düşündüm. bir önceki gün şehitlik mertebesine ulaşan insanlar aklıma geldi,onların da son selfieleri, son fotoğrafları vardı. sadece o polislerimizin değil, şehit olan sivil vatandaşların da öyle... hayat aslında o kadar kısa ki. ölümün bizi nerede ve nasıl bulacağı hiç belli olmuyor. değerini bilerek yaşamak lazım bazı şeylerin ama her ölüm erken aslında, her ölümde yapılacak daha çok şey var. sanırım diyecek sözün bulunmadığı anlardan biri bu da.