kimseyi kırmak istemiyorum. ama bu hayatta üzüldükçe bazı şeylere hayır demem gerektiğini anladım. bazen "yeter artık" diye bağırmak istiyorum ama ağzımdan çıkan "boşver bunu da atlatırsın" oluyor. yoruldum artık ciddi anlamda yoruldum. üzülmekten, üzmekten, kırılmaktan, insanları kırmamak için paramparça olmaktan, ağlamaktan. bazen içimde tuttuğum o sırlar ağır geliyor bana. bir köşeye bırakıp kaçabilmek istiyorum ama izin vermiyor hiçbir şey içimdekiler atmaya. günler geçtikçe taşıdığım yükler daha da ağır olmaya başlıyor ve ben bu kadar güçlü değilim aslında. güçlü gibi görünsem de bi gün bunların altında ezilmekten korkuyorum, hem de çok korkuyorum...