vay arkadaş. yıllardır konuştuğum birisi vardı. yıllardır her seferinde benden hoşlandığını belirten cümleler kurardı. hiç istemezdim ama ben, onunla duygusal bir ilişki. gel zaman git zaman ben ona alıştım yavaş yavaş artık bana karşı olan duygularını sindirmeye ve "acaba bu sefer bulduk mu lan?" demeye başladım. demeseydim keşke.
güldük eğlendik. karşılıklı şiir okuduk. doğum günü için kafamda planlar yaptım. onu artık benimsedim. onu artık sadece yazıştığım biri olarak değil, kalbimde yer sahibi biri olarak görmeye başladığımda "ben sana aşık değilim" dedi. "ben sevgiliyken senle rahat değilim.kanka olarak daha iyiyiz." dedi. e sevgili olmayı sen istiyordun be canım. e beni bu duruma sen soktun be canımın içi.
şimdi sordum ona "bekle dersen beklerim..beklememi istiyor musun? kendini toparlayana kadar?"
"benden bu kadar kendine superman. benden buraya kadar. ben yokum." cevabı geldi.
demek ki neymiş, güvenmeyecekmişiz herkese. seni bir yola sokup yarı yolda bırakacaklarını düşünmek gerekmiş.
öyle işte sözlük ahali. durduk yere kendimize sevda acısı çıkardık ayak üstü. iyi kalmaya çalıştıkça bizi kötü yapmaya çalışıyorlar.
neyse son söz olarak üstadın bir mısrasını söylüyorum.
"bence şimdi sen de herkes gibisin."