asosyal itiraf

eski ev arkadaşıma yaptığım şerefsizliği anlatıyorum. ismi mücahit. üniversitenin ilk aylarında birlikte yemek hazırlarken annem aramıştı. ben de konuşmanın sonuna doğru itlik olsun diye bir anda ona giydirmeye başladım. işte anne gerçekten tanısan öyle biri tam bir şerefsiz falan diye. hatta istersen vereyim telefonu anında anlarsın dedim. bu arada telefon kapalı.bizimki atladı hemen ver lan diye. 'alo teyzecim merhabalar. alo... şerefsiz!' uzun uzun güldük. yarım saat sonra yine annemle konuşuyoruz yine aynısını yaptım. bu kez annem de çocukla uğraşma diyerek bana kızıp kapattı telefonu. mücahite ben uzattım al annem seni istiyor diye. yüzüme bakıp iki kere üst üste yapmazsın diye aldı. 'alo... şerefsiz. ' aynı gün üçüncü kez konuşurken annemle yine aynı şeyleri yapmaya başladım. bu kez annem ver şu çocuğu lan dedi. tamam dedim uzamasın diye. uzattım telefonu almadı. israr ettim kadın bekliyor diye yine kabul etmedi. sonra anneme gördün bak böyle saygısız bir pislik dedim. tabii bizimki o zaman anladı hatasını. aylarca anneme ayıp etmiş olmanın pişmanlığını yaşadı.