türkiye'de müzik yapmak

uzun uzadıya tartışsak dahi bitiremeyeceğimiz acınası konu. kültürlerin, halkların harmanlandığı bu zengin toprakların evlatları olarak kıymetini bilmediğimiz armonilerin binlerce kilometre öteden gelen yabancı kültüre ait insanların kendi ülkelerinde icra edip bayıla bayıla söylediği, bayıla bayıla dinlettiği ezgilerimize sahip çıkamamak çok acı. zor şartlar altında bu işe gönül veren meslek olarak yapmaya çalışan, bu işten evine ekmek götüren insanlar gün itibari ile hem maddi hem manevi olarak iflas bayrağını açmış durumdalar. gerek ülke içindeki kaotik ve acı sonuçlar doğuran hadiseler (bombalar,terör) ve hükümetin sanata ve sanatçıya karşı nefret dozajındaki tavrı bu günümüzün özeti mahiyetinde. havuz medyasında ve tekel olmuş mecmualarda insanlara sunulan leş kokulu zırvaların ardında yitip giden onlarca ezgi, insan, söz, armoni ve sanatsal faaliyet bu ülkede her iyi şey gibi müzik yapmayıda imkansız kılmıştır. müzik sadece "eğlence" içindir anlayışını bu topluma empoze eden dallamalardan başka kimsenin adı geçmez anaakım medyada. ve bu ülkenin insanları yasını ağıtlarla da tuttuğunu unutmuş durumda. ezanın her vaktinin dahi sanatsal makamlarla ayrı ayrı icra edildiği bir toplumda müzik başta olmak üzere tüm sanatsal faaliyetlere düşmanlık besleyen yavşaklık an itibarı ile ülke geneline hakimdir. bizlerse zaten kan ve ölümler arasında iyilik adına tek satır yazamaz olduk bestelerimizde. her metninde ölüm, bomba, yokoluş var. bir ressam olsam muhtemelen yeşil çayırlar, gülen insanlar yerine kapkara gökyüzünden yağan kırmızı kan yağmurları çizerdim. türkiyede sanat yapmak. nasıl, ne için.

ağzını kıpırdatmak gibi bişi. tabi bazılarının dışında. ama artık önüne gelen bu gelişmiş teknolojiyle beraber 'sanatçı' oluyor. yakında bende single çıkarmayı düşünüyorum. var mı arttıran?

kaliteli müziğin halkin ihtiyaçlarına ulaşamaması halinde pelinsulari devreye sokmak

15 yıldır çırpınmaktan başka birşey yapamadığımız durum. manevi olarak ruhumuzu iyileştirmek adına bir araya gelip çalardık. azda olsa hayatının zorluklarının üzerimize yağdırdığı negatif bulutları pozitife çevirmek içindi. elimizde son kalan şey (bkz: badas)ı ayakta tutmaya çalışmamızın nedenide kaybetmek istemediğimiz insanlığımız. sistemde köleleştirildiğimizi bize bir an dahi unutturan tek şey. eşlerimizden, çocuklarımızdan zaman ayırıp bizleri işlerimizden atan patronlarımızdan, faturalardan,alacaklılardan beynimizi arındırdığımız tek uğraş. ama okadar zor bir hal aldı ki artık. maddi durumlar yüzünden bırakın prova yapmayı nefes alamaz olduk.

sanat'ın herhangi bir dalını türkiye'de icra etmek zor iş.