şantiye

Kendine has kuralları olan am göt muhabbeti bol plazanın kasıntılı ortamından milyon kat daha iyi iş ortamı.

yeni yazayım diye girdim. baktım daha öncede ben yazmışım. inşaat sektöründe çalışıyorum iki gün üst üste ofite kalıp şantiyeye gitmeyince acayip özlüyorum. dünyanın en samimi yeri.

harika muhabbetlerin döndüğü, çok şey öğrenilen, herkesin birbirinin arkasından konuşup kuyusunu kazdığı, iş kisvesi altında survivorımsı ortam.

yollarını gözlediğim yer. şantiyede gözlerinizin önünde bir yapının ürettiğiniz bişeyin yükselmesi var olması harika bir olay. staj zaman'ında amirim beni büroda bıraktığı zaman'lar ya bi hata mı yaptım acaba diye kendi kendime sorardım. öyle sevilesi bir ortam.

muhendishanim’in iş icabı her gün gittiği şantiye hangisidir? (bkz: krem şantiye) *** (bkz: muhendishanim’in babasının iplikçi nedim olması) o zaman madridli’yle de kardeş oluyolar he çaktınız mı köfteyi? *** kahkahalav eşliğinde givdim bu entvyi çıldıvıyovum şu annnnnnnnnn

Düzensizliğin düzen olduğu yer. Her an her şey olabilir. Mesela bugün iğneden korktuğu için sağlık taramasından kaçan 50 yaşındaki dayıyı aramak için ekip kurmak zorunda kaldık.

burada bazen sinir küpüne de dönebiliyorsunuz, bazen gülmekten yere yatacağınız olaylar da yaşanıyor. dedikodu çok dönse de samimiyet yüksektir. usta ve abi dışında hitap yoktur. sadece bu sebeplerden bile ofislere ve plazalara yüz kere tercih ederim kesinlikle. ara sıra merkez ofise hesap kitap için çağırıyorlar da 2 gün bile kendimi kafesteymiş gibi hissetmeme sebep oluyor. ayrıca bana bey denmesinden hazzetmiyorum. abi deyin, şef deyin, ulan kardeşim deyin ama white bey demeyin. bu yüzden plazalara ve ofislere hiçbir zaman alışamayacağım. ancak şantiyeciliğin kötü tarafları da çoktur. senelerdir kaç farklı şehir gezdiğimi sayamıyorum. kurulu bir düzenim, hatta evim diyeceğim bir yer bile yok. 1.5 sene öncesine kadar yine iyi kötü bir evim vardı, son 1.5 senedir o da yok. ayda bir uğramak için boşa kira ödüyordum. bu yüzden evli olsam kesinlikle bu işi yapamazdım. yarın öbür gün evlenmeyi düşünsem ne yapacağımı da bilmiyorum bu yüzden. ayrıca bazı insanlar şantiyede tüm masraflar şirkete ait olduğu için ve genel olarak iyi maaşlar aldığımız için paramızın çok olduğunu sansalar da, dünyada şantiyeciler kadar para konusunda çarçurcu insan çok azdır. canımız çok sıkıldığı için çok da para yiyoruz. her ayın sonunda sanırsın istanbul'da asgari ücret kazanıyormuşçasına beş parasız çıkıyoruz. e: bir de şehirde pikap sürmek hoş değil. halbuki şantiye öyle mi, her yer senin yolun. muazzam.

Enteresan bi habitatı var şantiyenin, dışarıdan görülünce beğenecek bir yanı yok. İçine girince de insanın çıkası gelmiyor. Utanmasam tırnaklarımla taşına toprağına tutunmaya çalışacaktım. Önceden yaptığım stajları yakmış olduğum için yine bir şantiye stajı yapmam lazım geldi. 20 günlük stajı gönüllü staj eklemesiyle 40 güne kadar çıkarttım. Yetmedi benden sonra başlayan stajyerlerle aynı anda bitireyim bahanesiyle 4-5 gün daha gelme izni aldım. O da yetmedi arkadaşın tekini örgütledim, haftada bir "x imalatını görmek için geldik" bahanesiyle şantiyeye damladık. En sonunda şefim kapıdan kovsak bacadan geliyosunuz diyip gülerek bizi karşılıyordu. Olur ya duyarsın belki sesimi, bu sana açık mektuptur Levent abi.Çalışacak adam falan arıyorsanız beni çağırabilirsin. Akşam betonlarına da kalırım hem. Saygılar.