üşenmek

cağımızın hastalığıgı olduğu söylensede en güzel yaşam biçimidir uyuşuk yaşamak. rus edebiyatına ilgi besleyen az buçuk okuyan kişiler tarafindan oblomovluk olarakbilinir. tembellik değil şuurlu atalettir.

oturduğum yerden kalkıp su almaya üşeniyorum ama dünyanın bi ucuna tatile gidilecek olsa asla üşenmem

2 saattir tuvalete gitmeye üşeniyorum hastalığım da cabası tamam iğrenmeyin benden tamam. 😢 ama çok hastayım ya

ü

soyadim

abi 3 saattir çişimi tutuyorum gitmeye o kadar üşeniyorum ki keşke buharlaşarak çıksa amk patlıcam yoksa

çok açım ama yemek yemeye üşeniyorum şu an yataktan çıkcan da mutfağa gidecende ohoo çok iş

amasya ağzında gıdıklanmak, huylanmak anlamında da kullanılır.

hayatımı özetleyen nadide kelime

bari sınav haftası gelmese dediğim his

arkadasim disari cikalim diyince knk useniyom suan siksen yapmam diyom usenmeyi guzel acikliyo

yemin ediyorum üşenmenin şekil almış haliyim

şuan çok açım ama kalkıp yemek yemeye üşeniyorum

başlığı görüp entey yazmaya üşenen yazarların sözcülüğünü yapmaya geldim. bizi sevin.

kesinlikle göbek adım bu .... neyse sonra yazarım devamını

hayat felsefem

üşengeç olan insan zeki insandır. üşengeç olmayan insan bi işi en uzun yoldan yaparken üşengeç insan en kısa yoldan en kolay şekilde yapar.

lanet bir şey bu... ulan bazen hava çok güzel oluyor ve dışarı çıkmaya üşeniyorum.

üşendigim için yalnızım. resmen üşendigim için sevgili yapmıyorum. yalnızlığa cok pis alıştım. kafama ters düşen birine direk yol veriyom. biri beni durumdan kurtarsın .

sırf üşendiğim için yemek yemediğim, dışarıya çıkmadığım zamanlar oluyor. :)

çaydanlığın altını kaşdırmaya üşendim sırf dem içiyorum :》

tost yapmaya üşendiğim için kaşar ekmek yiyorum

dışarı çıkıp ilacım için kutu almam lazım ama bir haftadan fazladır gitmedim o kadar üşeniyorum ki anlatamam. tüm gün evde oturup bez bebek izliyorum (bkz: bu nasıl hayat)

hayat felsefemdi önceden. lakin baktım ki bir şeylere üşendikçe yaşamaya da üşenir hale geldim.artık bir şey yapılacaksa çok önceden yapıp huzur içinde oturuyorum. zaten yapacaksın “üşeniyorum” diyerek kime bu halin tavrın ? en son üşendiğimde 20 yaşındaydım. sonrası lükse girer.

kendime çok üşengeç biriyim :( başka biri benden bir şey istesin hic üşenmem ama sıra kendime gelince hareket ettirebilene aşk olsun nasıl üstesinden gelecem bunun

o kadar üşengecim ki artık hiçbir şey yapamıyorum. Bu karantinadan herkes sıkılıyor ama ben bir 15 yıl daha böyle yatabilirim tüm gün. Öyle yani yazmaya da üşeniyorum

Bazen gece yatağa yattığımda tuvaletim gelirse üşenip gitmiyorum. Sabah uyanınca giderim diyorum. Bu kadar üşengeç olan bir tek ben olamam.

Annem hep der ki 'Elinden gelse tuvalete bile gitmeyip yattığın yere yapacaksın.' Öyle bir şey işte..

ya allah belasını versin bu “eylem”in ya! eylem de değil ki bu. iş desen değil, oluş hiç değil, durum mu? sanırım durum evet. neysss konu bu değildi zaten, geçelim. hehe. bıktım. üşenmekten yoruldum. azim ve hevesle başlanan her yeni işi yarısına dahi gelemeden bırakmaktan sıkıldım. “azmin niçin bu kadar süreksiz, sen mi yoksa davan mı yüreksiz?” tarzında bi’ söz vardı sanki. yav benim davalarım da yer yer çok ulu. niye böyle oluyor ya? boş boş yaşayıp öleceğim sanırım. harbiden gereksiz bir ömür süreceğim böyle giderse. anasını sattığımın dünyasına bir şey ekleyemeyeceğim. “e alacağın olsun ya.” bile demeye gerek duymayacağım çünkü bariz o benden çok şey alacak zaten. uf. niçin böyle oluyor ya? düzenin çarklarına bi’ çomak sokma isteğim oluşur oluşmaz neden -çok affedersiniz- o çomak benim bi’ yerime girme hamlesi yapıyor? (ya da muhtemeldir ki çomağı sokuyorum fakat çarklar öylesine devasa ki, çarkla birlikte dönüşe devam ediyorum. hem düzen dönüyor hem başım.) daha da önemlisi/yıkıcısı niçin ben buna rağmen aldırmaz bir biçimde hayatımı devam ettiriyorum? biri beni cevap sahibi kılsın, malum ben yapamıyorum.

(bkz: üşenenin çocuğu olmaz)

Kitabını yazarım o kadar üşengeçim. Vazgeçtim yazamam ona da üşenirim.