yetiştirilmek

hayatımızın en önemli zamanlarıdır ailede alınan eğitim. yaşantımıza yön veren o günler mesleğimizi, kültürümüzü, yeteneklerimizi hatta arkadaş çevremizi bile belirler. ne yazık ki ülkemizde çocuğun küçük yaşta müziğe, spora veya sanata yeteneği varmı diye hiç düşünmeden sanki herkesin okuması herkesin mühendis, doktor olması gerekliymiş gibi davranılıyor. ya da yabancı dil eğitimini yanlış görüp bizim dilimiz yetmiyor mu düşüncesiyle erken yaşta yine eğitim alınmasına sakıncalı bakıyoruz. ülkemizin gelişmesini istiyorsak yeni nesilin bizler gibi değil kendilerinin farkında olarak büyümesi için elimizden geleni yapmalıyız.

Kişiliğimizi oluşturan en önemli olay. Yetistirilme tarzımı o kadar başarılı anlamışım ki ebeveynlerim yeri gelip hata yapıyor ama ben yapmıyorum. Hata yapmamaya kodlanmışım. İstesem bile yapamıyorum. Hata derken tabi yine ebeveynlerin yetistirme olgularina gore hatalar. Belki başkasına göre hata olmayan hatalar. Mesela ben yetistirilirken her şeyin aileyle yapilabilecegi, aileden uzak olunamayacağı üzerine derin bir eğitim almışım. Simdi tek basima ne yapsam icime sinmiyor. Bir yere başkasıyla gitmek bana uymuyor. Eger bir ailem varsa baska kimseye gerek yok öğretisini aşamıyorum. Her şeyden önce aile geliri öyle bir sokmuşlar ki aklıma, evlensem gitsem fikri bana çok uzak kalıyor. Evlenmek demek ailenden kopmak demek gibi geliyor. En ufak günübirlik bir yere gideceksem bile ailemle gideyim istiyorum. Bir dondurma yiyorsam onu öncelikle ailemle paylaşmak istiyorum. İlk maaşım kazandığım ilk para ile kendime degil aile üyelerime bir seyler alıyorum. Onlara ne guzellik yasatsam yetmeyecek gibi geliyor. Sürekli onları mutlu etmenin çabası içindeyim. Bir seye kalkisacaksam once ailem tarafindan ele alıyorum konuyu. Onlara etkisi ne olur diye. Bu tüm hayatim için geçerli. Bu şekilde yetiştirilmisim. Ve bu beni çok yoruyor. Keske daha özgür daha ben merkezli yetistirilseymisim diyorum. Kimse ardina bakmazken benim bir adım bile atamayışım ailemi geride birakamayışım bu sebepten diyorum. Yine burada onlari suclamak istemiyorum çünkü onlar mukemmeller. Suçu vicdanıma ya da vicdansizligima atiyorum.

Keşke bu yaşıma kadar yetiştirilmemiş olup bundan sonra kendimi yetiştirseydim. En azından normal kabul ettiğim(etmek zorunda kaldığım) yanlışlarım olmazdı. Kendimi eksiden toplamaya çalışıyorum