toplum için uyulması gereken nesnel, soyut, genel ve sürekli nitelikteki hukuk kurallarını içeren, etkileri yönünden objektif hukuk alanında yeni bir durum yaratan ya da var olan bir durumu düzenleyen veya ortadan kaldıran kural ve işlemlerdir.
(bkz: kanun) (bkz: anayasa)
tbmm tarafından anayasa, içtüzük ve teamüllere uygun olarak yapılır. cumhurbaşkanınca yayımlandıktan sonra yürürlüğe girer.
devletin stabil bir hal alması ve tavırlarında belirli bir istikrar sağlanması için yasalar kullanılır. sözde düzeni(?) sağlamak için yasalara başvurulur.
(bkz: mesela yani)
pek çok farklı devlette ve hükümette de görüldüğü gibi kanunlar yeri geldiği zaman yok sayılabilir. yeter ki çıkarlar uğruna yok sayılsın. savaş yasaları bile çıkar uğruna zaman zaman yok sayılabiliyorsa, diğer bütün yasalar da pek tabii yeri gelince yok sayılabilir.
(bkz: srebrenitsa katliamı)
her yasa çiğnenir, sadece zamanı gelmemiştir. buna rağmen hala
devlet denilen toz pempe yapıya, siyasilerin peri tozu saçan söylemlerine inanan insanlar var. hatipler değişecek, söylemler başkalaşacak ama mantalite olduğu gibi kalacak.
bu tarz konularda pek çok farklı yerde, pek çok söylemim oldu. ekşi'de bulunduğum dönemde sırf bu konulara yoğunlaştım da diyebilirim. lakin bir faydasını görmedim. bu konuları düşünmek isteyen zaten düşünüyor, anlamak istemeyen zaten anlamıyor. laf kalabalığı yapmanın bir manası yok. o yüzden artık eskisi kadar esip gürlemiyorum.
"yasalar, adalet duygusunu geliştirmemiş, onu mahvetmiştir." -
peter kropotkin
velhasıl kelam; kanunlar insanları uyuşturur ve bu (bence) etik değildir.