toprak

çok severim. ruhumu arındırır. çıplak ayakla gezmesine hastayımdır. ve nefes alır toprak. (bkz: yağmur sonrası toprak kokusu) link

(bkz: yağmur yağarken yalın ayak koşmak)

uğrunda ölen varsa vatandırereererörörö. bu nidalar öfke dindirmiyor, acı azaltmıyor artık. bir vatan evladını ışid gibi orospu çocukluğunun kol gezdiği örgütle 4 ayrı görüşme yapıp sağ salim kavuşturamıyorsa devlet biz boşa kürek çekip birlik beraberlik diyoruz. 1,5 sene ulan. 1,5 senede tam 4 görüşme ve ailesine tek açıklama: "araştırıyoruz." bitti mi araştırmanız, kaçıncı dereceden yanıklar var yüreklerimizde? cevap verecek kimse yok tabi. hatta muhtemelen gündemi televizyondan takip edenlerin bundan haberi bile yok. tebrikler siz kazandınız. cnn türk gibi "doğru olduğuna inanmadığımız için haber yapmadık" diyen sizler kazandınız. kaybeden yine gariban analar ve oğlum askere gitti diye gururlanırken evladının cansız bedenini teslim alan babalar.

yeryüzünün katı yüzeyini ve doğal kaynakları içerir.

eşimi atımı verdim çünkü benimdir! toprak verilemez, çünkü devletindir! mete han

yağmurdan sonraki o toprak kokusu ne güzeldir nasıl ferahlatır insanın içini..

selamın aleyküm mekanın sahibiyim

dünyadaki en ketum varlık olabilir. belki de her yağmur sonrası matem kokması da bu yüzdendir? milyarlarca aşağılık insan, ayakları altında onu çiğnemiş, o yine de ses etmemiş. yetmemiş, üstüne beton dökmüşler, gıkı çıkmamış. tüm doğaya analık etmiş, karşılık bile beklememiş. insanoğlu üzerinde savaşlar yaparak kendisini kana bezemiş, sitem dahi üretmemiş. bütün canlıların son hallerini, en aşağılık, en ölü, en acınası vaziyetlerini kimse kabul etmezkten, o sahiplenip kucak açmış. tarih boyunca onun uğruna savaşlar yapılmış, en çok o anlam verememiş. hatta üzülmüş, herkese yetecek kadar büyük değil miyim diye. sittin seneden beri düşünüp durmasına rağmen cevabı hala bulamamış. aslında bilirmiş cevabın; insanoğlunun aşağılık, vefasız ve kibirli olması olduğunu. ama konduramazmış. ana yüreği işte...

doğadaki kayaçların ayrışması, parçalanması ve taşınması sonucu meydana gelmiş, oluşumu için yüzlerce yıl geçiyor ne verirsen karşılığını alıyorsun bir şekilde insan toprakla uğraşıp bir şeyler meydan getirmediği, emek verip bir şeyler elde etmediği için doğanın değerini bu kadar az biliyor oysa ki doğa insana bütün imkanlarını karşılık beklemeden sunuyor bir sürü şekilde sonuca bağlarım çok fazla şeyler de yazabilirim fakat devam ettirmeyeceğim not: oğlum olursa adını toprak koyma niyetindeyim

t: cahit zarifoğlu şiiri. zarifoğlu'nun baba yokluğunun kederini yansıttığı şiirlerindendir. ki bunu daha ilk dizesinden hissettirmeye başlar. "babam canımı çökertiyor hep aynı tarlanın önünde aynı topraktan kalkıp türbesini yontuyor içime" not: (#2069728) --- spoiler --- evlerle aramız açılıyor çünkü savaşlardan biridir evlerimizden kaçanlar 1 evler boyun boyuna gelmenin habercileri çocukları çok yaşatan serçe ağartan damlar göğün yanaklarından sarkan gündüzleri indirirler saçaklarından akıtarak bahçelere bahçeler ki evlerinde olanların topraktan gelen ağaçlara tutundukları ve gizli çekmeceler açtıkları ve içine geleceğinden emin anılar nur topu ceviz yaprakları ilk sevgili yaprakları ilk şiir sıcaklarını koydukları bir hacim altın şeklinde her an açılan kitabın üstünde ışık ve ışıklardan camını giyinmiş bal rengi bir lamba beni doğuran peygambere yaslanmış geçmiş canları sergilemiş göğsüne hepsine hatimden bir mucize ayırmış armağan salmış iç süslerine babam canımı çökertiyor hep aynı tarlanın önünde aynı topraktan kalkıp türbesini yontuyor içime 2 oysa sessizce girerdim çiçeklerin içine küçük kız gitti sancılandınız mı evler ve dereler daha derine güneşe kan durup dururken sıçradı korsan deri değiştirdi ben can değiştim toprağa basarken ellerim yırtık saçlarımda tatlı suları geçerken denizde sallanırdı başları korsan bir ev tutkununun içinde evi zorlanan midyenin içinde topraktan da ötede denizin kadersiz gecesinde keçelenen ve rastlantı basan çatısız yüzleri evlerde tartılmış ve ağır bulunmuş fırlatılmış ve geceyle karşılanmış toprak geçti biçiminden sen nerde şehirleri gezdiren nehir gece bir an bulup çınar ağacından güneşe dökülen evlerin dışında gezdiren beni yer yere abandı sırtıma bir ev yaslandı ki sımsıkı el tutan kader tutan ve sokaklar ki anneler şöleninde bebelerce fıskiyeli etekler --- spoiler ---

t: allame'nin nefis şarkısı. klibine bayıldım. "birini kaybedince büyürsün, en zor yoldan öğreneceksin elbet." toprak --- spoiler --- toprak buz gibi sanki denizdeyim, ellerim üsüyor ama sorun değil. üzerimde bi' lanet taşıyorum hiç bilmediğim diyarlara.. bu başlangıç ilk değil, ilk canavarımın kalbindeyim. onu öldürmekle başladım adımlarımla kaybolan yollara. . saklan, gün gelecek seni bulacaklar. yalanlar.. kalbine zehri akıtır dudaktan. kim kollar? seni senden başka soran yok, sadece onlar.. aradaki ışık bakıyor uzaklardan. . sessizlik için çığlıklar duyuyorum içimden. kulaklarım istemiyorken, uzaklaşma can yakıyorsa. sensizlik içi dışı karanlık, her şeyin tadı yok, gel. odalarda daralıyorsa, ruhun gibi duramıyorsan.. . gördüm pek edemiyorum izah, ifademde kara mizah. o şaşırdı, dedi ki; kimdir bu zat? gülümsemesi sanki mona lisa. bakışım ona hizalı, hatırla bi' nefes al. sanki bi' muharebenin son askeriyim elinde mektup ona uzak. acıların tarifi yok, bi' satır bin cümledir aslında. yüz kere yaz, bir o kadar da sil, başa dönersin her fırsatta. kanser gibi yayılır, kuşku bitirir hissiyatını bi' kuru lafla. birini sırtlarken öteki belirir, yük olmaktan çıkar hatta. anlat bildiğin her şeyi, söyle bilirsin zor kabul etmek. birini kaybedince büyürsün, en zor yoldan öğreneceksin elbet. nefes al, kalbini dinle bi' müddet, bi' çırpıda silmek.. bazen de kıvılcım olur seni sen yapan her şeyi terk etmek. --- spoiler ---

toprak kokusu hoşuma giden kokulardan.