gidene saygı duyarım, herkesin kendi hayatı nihayetinde, bana ne.
ancak kendim için bugüne kadar hiç düşünmedim.
kanada vatandaşı bir dayım var, belki de önümde örnek olduğu için avantajı kadar dezavantajını da oldukça net görebiliyorum. öncelikle ailenizden uzaktasınız, bir derdiniz olsa ciddi bir sağlık sorununuz olsa kimsenin umrunda olmuyorsunuz. sosyal devlet ilkesi lafta değil gereken yapılıyor, buradakinden daha iyi koşullarda tedavi görüyorsunuz. o kadar. akşam bir çorba yapanınız ya da ertesi gün hatrınızı soran yok. çünkü böyle bir kültürleri yok. benim gibi aile bağlarına ve kendi ailesine bu kadar düşkün birisi için yurtdışında yaşamak hiç cazip gelmiyor.
i̇kinci olarak, ülkenin mevcut durumunun ben de farkındayım. belki çok hayali duracak ama gitmek yerine kalıp değiştirme/iyileştirme adına bir şeyler yapmak isteyenlerdenim. herkesin kendi sokağını süpürmesi gibi elbette ben tüm ülkeyi kurtaracak değilim, önüme geldiği kadarıyla bir şeyleri farklı yapabilirsem kafi. belki kimi zaman buna engel olmak isteyenler olacak ya da kendi hayatımı dilediğim gibi yaşayamayacağım önüme konulan setler yüzünden; öyle ya da böyle sinirimi bozan şu anda olduğu gibi birçok olayla karşılaşacağım. ancak bu ülke benim. ben burada doğdum, büyüdüm; ailem, arkadaşlarım, tüm sevdiklerim burada. ben neden gideyim? ne münasebet. milliyetçi bir insan değilim fakat bir başkadır benim memleketim türküsü eşliğinde bir anadolu ilçesinde çalışmayı ingilterede yaşamaya gerçekten tercih ederim. gider gezer sonra köyüme geri dönerim ben. çünkü samimiyet, çünkü gelenek, çünkü su böreği ve yaprak sarma yapıp gönderen komşular yok başka ülkelerde.
edit :2 senedir
çin'de yaşayan bir arkadaşım var. kız arada ülkeye geldiği zaman mavi gökyüzü, yoğurt, çay diye şükrediyor. cidden havasına suyuna...