sevginin ölçüsünü belirtmek

aslında fazla kullanılan bi söz var " seni dünyalar kadar seviyorum" diye. bence sevgi ölçülmemeli. ölçmek mümkün olmamalı. o kadar büyük olmalı ki, hiç kimse ölçemesin. dünyanın diğer tarafındakı insanlar bile görsün. tüm galaksiye yayılsın aşk. eğer yine de ölçü gerekirse, sonu bulunamayan bu galaksi kadar, allahın merhameti kadardır sevginin ölçüsü.

kaybolan yillar..

elimizden düşürmedigimiz telefon ile geçirdiğimiz saniyeler

+seni bana sınav olacak kadar çok seviyorum. allah bizi çok sevdiklerimiz ile sınar ya ben okadar çok seviyorum seni..

sevgi ölçülebilseydi ölçütü ayten olurdu herhalde ayten kadar milyon kere ayten

kalp atışı olurdu onun için ne kadar atıyorsa o da onun değeri olurdu

hisler ölçülemez be reis...

boğazdaki o acı, geçmek bilmeyen yumru var ya, o olurdu bence. hani nefes almayı unutursun, ciğerlerindeki nefes göğsüne batar ama ne verebilirsin nefesi ne alabilirsin. işte her sevgi böyle anlarda, böyle anlarla büyüyor, olgunlaşıyor. sevgiler biraz acıyarak, üzülerek çoğalıyor. ne kadar sevdiyseniz de o kadar acıyor içiniz, o kadar yutkunamıyorsunuz. insan yutkunamadığı kadar sevmiştir. insan uykularından uyandığı kadar sevmiştir.

sayı bölü sıfır

bir baba üç kızını yanına çağırıp sormuş "beni ne kadar seviyorsunuz?" büyük kızı "dünyalar kadar" demiş. ortanca kızı "işte bu kadar" demiş kollarını iki yana açarak. küçük kızı ise "tuz kadar." demiş. büyük kız ve ortanca kız bu cevaba gülmüşler. baba ise bu cevaba sadece gülümsemiş ve eşinden akşam yemeklerin hepsini tuzsuz yapmasını istemiş. akşam yemeğinde yemeğin tadına bakan her kız yüzünü buruşturarak yemeklerin lezzetsiz olduğunu söylemiş. baba da bunun üzerine gülümseyerek "tuz olmazsa hiç bir şeyin tadı tuzu olmaz" demiş. demem o ki, bence sevginin ölçütü tuzdur. tuz kadar sevdiğim insanlara canımı bile veririm.

sevgi değerle ölçülür size ne kadar deger veriyo ne kadar kiskaniyo ve hayatında ne kadar yer kapliyosunuz buna bakın

bu kadar yalanlara çıkarlara bürünmüş sevgileri ölçsek elimize bir şey geçmez yormayalım kendimizi

sevgi olsun yeter,ölçüsünün bir önemi yok.

1 ya da 0 olurdu. vardır ya da yoktur

küçük bi çocuğa aldığın şeker onu ne kadar mutlu ederse işte o kadar olurdu.

bence bağlılık olurdu insan sevdiği insana bağlanır zaten ona bağlı kalır be abi

ölçüsü ölçüsüzlük zaten

ben bir sevgiyi büyütmek yerine her gün sevebileceğim farklı özelliklerini arardım. her gün sanki yeniden seviyormuşçasına... mesela bir gün ellerini severdim elimi tuttuğu için, başka bir gün kalbini severdim beni sevdiği için, sonraki gün gözlerimin içine bakmasını sevdiğim gözlerini severdim, yani her gün bi özelliğini severdim. birileri sen bu adamın nesini sevdin diye sorunca sadece öylesine seviyorum demek değil olay, şunu diyebilmeli insan; ben bu adamı tekrar tekrar sevdim, defalarca aşık oldum...

uzay, durmadan genişliyor çünkü.

küçük bir çocuğun kollarını iki yana açıp 'seni bu kadar seviyorum' demesi en büyük ölçüttür

"sevginin ölçüsü, ölçüsüzce sevmektir."

ne olabileceğini bilemem ama şunu söyleyebilirim sevginin bir ölçütü olsaydı ne mecnun çöle düşeri ne ferhat dağları delerdi ne de ben neşet ertaş dinlerdim.

iki kolunu açabildiğin mesafe olurdu herhalde yani en güzel, en masum çocukken seviliyordu.benim bildiğim de çocukken böyle ölçülüyordu sevgi.

yarramın başı.

(bkz: kilo) "aşkım seni 3 kilo seviyorum "

ölçütünü bilmem ama bence su terazisi ile ölçerdik iki tarafınki de dengeli olurdu daha güzel olurdu

zaman olabilirdi

kaçırmadığın namaz sayısı

en düşüğü bir kadının yavrusunun katiline beslediği sevgi olurdu, en yüksek noktası ise küçük bir kız çocuğunun babasına duyduğu sevgi olurdu. diğer tüm sevgilerse bu iki nokta arasında değişirdi. bana kalırsa.

yanında uzanırken bile deli gibi atan kalp. "nabzım 150 oldu sevgilim, ilk defa bu kadar aşığım"

debi olmalı bence. sıvının akış hıcı olarak tanımlayabiliriz. insan sevdiğinin yanındayken kalp ritmi artarmış. yani kanın vucuda yayılma hızı da artıyor

"bendeki aşk altın misali ağırlığınca" diyip sagopa konuyu kapatmış gibi

nazım açıklamış zamanında: "tavanı kadar sokağın, dibi kadar cehennemin."

anne sevgisi

ölçütü olsa ölçülüyo olurdu zaten. az mantıklı açın şu başlıkları

felsefe hocam ‘bi adamın bi kadını sevmesi güzelliğiyle/zekasıyla alakalı değil. o kadından zekisi yok mu? tabiki de var. daha güzeli yok mu? çok var. bunların hepsi parametre. böyle şeylerle ölçülmez sevgi. adamın tamda o kadını sevmesi anlatılmayacak şeylerle alakalı.neden onu sevdiğini aslında kendi de bilmez, anlatamaz çünkü. dilimiz sevgi gibi büyük şeyleri anlatmaya uygun değil. kelimelerle değil, sembollerle anlatılır bu. mesela bi gül verir kadına, o gül zaten her şeyi anlatır’ demişti. -alıntı-

yüzünü her gördüğünde ilk gün ki heyecan varsa, bu sevginin gerçek karşılığıdır. sevginin ölçüsü ise bunun ne kadar sürdüğüyle eşittir.

sorma bana ne kadar seviyorsun diye ! o kadar işte! tavanı kadar sokağın, ve dibi kadar cehennemin. nazım hikmet ran

kendin kadar seviyorsundur belki kendinden bile fazla seviyorsundur

tavırla olur. gözümde şeydir, bir insan yanındayken diğer insanlara ne ölçüde ihtiyaç duyuyorsun? sevgin bununla ters orantılı işte. bir insanı gerçekten seviyorsan o varken başkasını neden hatrına getirirsin ki?

sevginin ölçüsü mü olur slk şey .ss

2-3 yaşlarında kız kardeşim var. beni ne kadar seviyorsun, diyorum. biy, üç, iki, diyor. o kadar az mı, diyorum. evet, diyor.

beşiktaş kadar

sevginin ölçüsünü belirtemem sarılmam lazım sözlük

bi çocuk düşünün kollarını açmış :)

tüm dünyadaki kızlar toplanıp sevse seni,bi benim kadar sevmez