“bir rüyada yürüyeceksin dedi mahimah. böyle dedi, üzengimi öptü ve beni yola saldı” cümlesiyle başlayan ve gerçekten sıra dışı bir yolculuk/yol romanı. yolun nereye vardığının değil yolda olmanın, yolda gördüklerinin, yolda yaşayıp öğrendiklerinin daha önemli olduğunun altını çizen bir serüven. bir sıfıra varma, sıfırın yokluk veya son değil başlangıç olduğunun farkına varma öyküsü.. hiçe ulaşma mücadelesi.. uzun bir rüyayı anlatıyor adeta. mistik, zamansız ve mekansız bir roman. her ne kadar selçukîler’den söz edilip,
horasan,
semerkant gibi yer adları verilse de dünyanın herhangi yerinde herhangi bir zaman diliminde geçmesi muhtemel bir serüven. şiirsel olduğu kadar tuhaf dilli bir roman. aslında sözcüklere adanmış, kelimelerin büyüsünü anlatan bir roman. anlatmak üzerine belki de. mahimah isimli bir şamandan olağan ve olağanüstü bildiği her şeyi öğrenip, sonra bu öğrendikleri unutulması istenen bir ‘safdil’dir subala. kimseye bir şey sormaması gereken, yeni bir şey öğrenmemesi gereken ama kendi sırrını da kimseye açmaması gereken bir safdil. maharetleri övmekle bitmez. sıfıra varmış ama hala sıfırın peşinde bir yolcu.
ismail güzelsoy ‘saf’ romanıyla bizi kadim masallar diyarına, büyük söylenceler coğrafyasına götürüyor. kervan ritmiyle ilerleyen ama tuhaf maceralar ve sırlarla dolu bir roman. kimi dil kullanımları zaman zaman bizi tereddüde düşürse de bazı kelimeler fazla bugünden yazılmış gibi dursa da iyi bir roman.