problem

t1: sorun t2: kimisi için birinci tanımın ta kendisi olan matematik konusu. canım sıkılıyor ve problem çözesim var.

yüzde problemlerini hem sevmiyorum hem de pek yapamıyorum diye biliyodum. az önce bi arkadaşım soru attı çözüp attım doğru çıktı. ben çözdüm ben. tek başıma. yüzde problemi çözdüm. allah'ım ben bir dahiyimm. (bkz: sanki atomu parçaladı başıma haspam)

hiç alakanızın olmadığı halde kendilerini merkezinde bulduğunuz, çözülmesi gereken olaylar/konular bütünüdür. anlamadığım bir şekilde alakamın olmadığı konuların merkezinde buluyorum kendimi. ya ben 30 dakika önce bu konudan bi-haber bir insandım. nasıl dahil ettiniz beni, nasıl inandırdınız bu konunun benimle ilgili olduğuna beni. bir anlatın n' olur.

bir şey bittikten sonra yaratıcılık azalıyor mu cidden anlamış değilim. kendimi eski zevklerime tekrar alıştırmaya başladım. başa sarmak istemiyorum açıkçası. zaten istesem de saramam ama sanki istemeden bu yolun yolcusu olmuşum. benim de problemim bu. bazı kararlar alınıyor ben tarafından ve benim haberim yok. belki de bu egoist kendini beğenmiş harika sonlar yazan adam son yazmayı istemiyor. sürekli devam etmek, bitmemek istiyor. eskiden öyleydi zaten. hiç ölmemeyi isterdi. sonra ona kötülük geldi. takılı kaldı. devam eden tabi bitsin istemez. ama sıkışıp kalan öyle değil. o sıkıştığı yerden çıkmaya çalışıp beceremediğinde yapılması gerekeni yapar. belki de sıkıştığı yeri sevmeye başlamıştır. evi gibi hissediyor da olabilir. dış dünya korkutucudur. şaka yapıyorum. yardım edin. puahahahaha.