sanırım en uygun başlık burası.
durup dururken yine dertlendim bakın. popüler olan şeylerden öylesine nefret ediyorum ki.
mesela şu zamanlarda revaçta olan
stres çarkı zımbırtısından. kardeşim bugün aldı, ona verdiği parayı duyunca çarkı kafasında patlatacaktım zor durdurdular.
ya da
fi dizisi. örnekler çoğaltılabilir, konu bu değil.
olum belki ben yağmurlu havalarda kahvemi alıp kitap okumak yerine, ayranımı alıp dizi seyretmek istiyorum. belki nihilistik düşüncelere sahibim ama nihilizm çerçevesine sokulmuş bir fotoğraf olmak istemiyorum. kalıplandırılmak istemiyorum.
papatyaları görünce papatya tacı yapmak değil belki onları yemek istiyorum.
gece kulaklığımı takıp bomboş bir caddede yürümek yerine sokak lambalarının direklerini yalamak istiyorum la.
ama yook, yağmur yağdı mı o battaniye çıkacak. tozdan kapağına ulaşamadığın roman ele alınacak kahve içilecek.
sevgiliyle el ele yağmur altında yürünecek.
depresyona girdiğin vakit deniz kenarında bir banka tek başına oturulacak.
bilinçaltımıza böyle işlenmiş çünkü. yapmak istemesek bile o an bi dürtüyle bunu yapıyoruz. yapmak zorunda hissediyoruz.
tekdüzeleşiyoruz.
kitle iletişim araçları arttıkça farklılıklar azalıyor.
hipster olayım diyorum ama onun için de sakal bırakmak farzmış, olmayanı hipster saymıyolarmış. orası biraz sıkıntı.
hipsterlığa dahi normlar getirilmiş ya daha fazla konuşamayacağım.
neyse.
(bkz: derdimi seveyim)
(bkz: bak şuradan defol git)