küsmek

seni seviyorum fakat sen kalbimi kırdın veya gitmek istiyorum ama gidemiyorum demektir.

masum bir eylem. ''seni kaybetmeyi göze alamıyorum ama hareketlerin hoşuma gitmiyor.'' demenin harekete dönüşmüş hali.

sevdiğine küsüp ciddi olamadan gülmektir.

çocukcadır, masumdur. kızdım ama gönlümü al demektir. bakmıyormuşum gibi yapıyorum ama kulağım sende demektir.

beceremiyorum küs kalma işini. karşı taraf tek laf söylese,adım atsa hemen yelkenleri suya indiriyorum. bazen kendimi tutamayıp ben gidiyorum. benimle küs kalabilen net maldır

sanırım yeryüzünde bunu en iyi şekilde başarabilen insan olarak tarihe geçebilirim. küsmek kelimesini ben fazlasıyla abartıyorum sanırım. küstükten sonra küstüğüm kişiyle tüm muhabbetim ,tüm samimiyetim yok oluyo. adeta tüm ilişkimi kesmiş oluyorum. konunun büyüklüğünün önemide olmuyo benim için

bu başlıkta yazılanları okurken fonda çalan şarkıda " küsmem, küsemem sana" demesi

benimki 1 saat sürüyor

canım çok sıkıldığında aşırı alınganlaşıp sevgilime yaptığım eylem biçimi. (bkz:istemsiz yapılan şeyler)

küsmek dürüstlüktür. küsmek çocukçadır, saftır. vazgeçememektir küsmek. kızdım ama hala burdayım. gitmiyorum, gidemiyorum demektir. sevdiğini söyle demektir. hadi anla demektir küsmek. umuttur be küsmek.

sevip, sevdiğine kırılmanın en çocukca masumca halidir. çeşitli sebebleri olabilir ama diyoruz ya sebebi karşı tarafı kendiniz kadar önemsemeniz ve onun için iyi olmayacak bir durumu görmenizdir. bazı küsmelerde özre gerek yoktur. küsmeyen taraf hiç bir şey olmamış gibi küsen tarafı aradığında tekrar eski hale dönülür.

yeter ulan dedim. oturdum karşısına. oturmasam ölecektim. "en son ne zaman ağladığımı gördün?" diye sordum. her ne kadar derdimi anlatmakta zorlansam da kendisine, hiçbir zaman usanmamıştı beni anlamaya çalışmaktan. elini kaldırdı ve parmaklarıyla "iki" yaptı. hala konuşmuyordu. kadın kısmısının tribi trajikomik. "iki ne?" bu sefer "dört"ü gösterdi parmakları. diğer elinin işaret parmağı da tek tek dört parmağın üzerinde gezdi. her bir parmak bir mevsimdi. bu dörtten iki tane vardı. düşündüm. bu cevap doğruydu. dizlerine yatıp ağlayalı bayağı olmuş. ondan sonra ağlamış mıydım, hatırlamıyorum. anlamamazlıktan geldim. konuşmalıydı çünkü. "anlamıyorum." ... "konuşmuyosun bak, kalbim kırılıyor." o ellerden bir tanesi, "git hadi" dercesine tersine doğru sallandı bu sefer. gittim. giderim lan tabi. gidene kadar bilinçaltımın kısık kadrajından geçenlerin haddi hesabı yoktu. uzandım. izliyorum, ama bi kulağım aklımda. onlarca saniye geçti. iki dakika kadar saniye. yüzüm ıslanmaya başladı. örtümü çektim kapattım kendimi. gelsin diye dua ediyordum. gelsin beni görsün. bir yandan da yüzümü acı çekiyormuşçasına şemallere sokuyor, karnımı kasıyordum; sessiz olmaya çalışırken. gelmedi. "en son ne zaman ağladığımı gördün?" cevabı, iki dakika sonra olan soru muydu bu? usandın mı be kadın. yıldın mı beni anlamaya çabalamaktan. beni bana tarif etmekten. gelseydin nolurdu? görseydin, kıyamasaydın. sevseydin.

i̇nsan sevdiğine küser. küsmek bi nevi seni çok seviyorum ama bu ara beni üzüyorsun sinyalidir.

küstüğümden genelde haberi olmuyor çünkü barışmak için bahane arıyorum.

küsmek çocukça bir duygudur. i̇çinde sevgi barındırır bağlılık barındırır. sana kırıldım ama gelip gönlümü alırsan affedeceğim demektir. kırılmak ama asla sırt çeviremeyecek kadar çok sevmektir.

tavşan dağa küsmüyor artık, bıraktı bu işleri

çocukların yaptığıdır. gelmişsin kaç yaşına küsmek nedir lan vizyonsuz.

genel bir kavram. çocuksu algılanıyor ama değil. insanın insanı kırıp incitebildiği bir dünyada küslük kadar doğal bir şey olamaz. ha küstüm demezsin de kırıldım dersin, affetmiyorum dersin en nihayetinde küslüktür hepsi.

(#947245) , (#947273) bunlar çok haklı ama (#2242459) bu da çok haklı. kırgınlıklar birikiyor, birikiyor en son bi şey oluyor ve bu noktaya geliniyor bence. konuşmaya doyamadığın insanla konuşmak istememek, çok kötü bir his. ama işte olmuyor, aklına kırgın olduğun şeyler geliyor, onlara üzülüyorsun, birine yarım yamalak anlatıyorsun saçma sapan gözün doluyor. olmuyor o zaman, istemiyorsun. kendini, gelme ihtimali olan bütün kırgınlıklara karşı korumak gibi bir şey galiba. "küsmenin ne faydası var solup gidiyor bahar güzelinden biriktir öldüm derken diriltir" (bkz: sarılırım birine)

çocuklar küser, büyükler kırılır, kalbi olmayanlar bir daha konuşmazlar.

Geçen yıla kadar kalbim çok çabuk kırılırdı, karşımdakine bunu belli etmezdim ama. İçten içe hem küser hem sonra ona haksızlık ettiğimi düşünür affederdim. Şimdi durum tam tersi, kimseye beni kıracak kadar değer vermiyorum. X mi bir şey yaptı, yapabilir insan sonuçta çiğ süt emmiş yapabilir diyorum en fazla.

Bazı insanlar bizi şarkılara bile küstürüyorlar. Keşke hiçbir insan hiçbir insanı önerdiği şarkılara bile küstürecek kadar üzmeseydi, keşke hiçbir insan önerdiği şarkılara bile küsecek kadar birine değer vermeseydi.

Burası da bizi dinliyor olabilir mi hayır yani aklımdan ne geçirsem bakıyorum onunla alakalı başlıklar var

gariptir. geçen gün durmadan valorant oynadığımız bir arkadaşımla ayrı ayrı habersiz şekilde oyuna girmişiz. ben de hemen makarasına 'küsüm ben sana' yazdım oyun chatinden. kendisi benim hiç beklemediğim ve aslında bu kadar çok da üstüne düşüneceğimi tahmin etmediğim bir şey yazdı; 'sen kimseyi küsecek kadar önemsemezsin' doğru fakat iyi bir şey mi bilemiyorum. gerçekten böyle durumlarda hayatınızdaki insanlar hiç beklemediğiniz bir anda sizle ilgili sizi uzun uzadıya düşündürecek tespitler yapıp, neden hayatınızda olduğunu kanıtlar nitelikte konuşabiliyorlar. ve çok doğru bir tespit. kimseye küsemiyor ve kimseye kinli kalamıyorum. bunun iyi niyetle bir alakası olduğunu düşünmekten ziyade gerçekten birine küsecek kadar değer vermediğimi fark ettim.