kaybetmek

kazanmak için kaybetmek gerek sonucu zor olsa bile bazende sonucu bile bile sırf kazanmak için kaybetmek gerekir..

(bkz: öğrenmek)

herkes kaybeder her an hayatından bir parça. kimi en sevdiği eşyasını. kimi en sevdiği arkadaşlıgını. aşık oldugu insanı. yada en güzel zamanlarında atılacak olan ve ona en cok yakısan kahkahasını. elinden kaçırır ucar giderler. ardından gözyasları agıtlar ne nafile. dedim ya çünkü herkes kaybeder yoksa siz hep kazananlardan mısınız? bir sabah uyandıgınızda umudunuzu kaybettiniz mi mesela ? yada birine karşı beslediğiniz nefret eski yerinde değil mi ? çocukken en sevdiğiniz desenli corabın teki muhakkak kaybolmuştur. sevdiğiniz elbiseye uyumlu olsun dıye sectiğiniz kupenin teki yada özel günler için aldığınız gömleğinize cok beğenerek sectiğiniz kravatınızı kaybetmissinizdir. günlerce aramıssınızdır ama bulunmamıstır. şimdi o gömlek hiç yakısmaz üstünüze. yada o elbiseyle eminimki o günki kadar şık değilsiniz. ayaklarınızı ise o çorabın sıcak tuttugu kadar hiçbirşey sıcak tutmuyordur. küçüklüğünden alışmıştır insan doğası kayıplara. o zamanlar ne kadar da arayıp bulabileceğini düşünsede gecen yıllar sonra anlaşılırkı ne kayıplar o kadar basit nede arayıp bulunması.bulunmazlar bulamazsiniz.. herkes kaybeder. kayıplar nasıl etkiler bırakır insanlarda bilinmez ama kaybolan her parça giderken sizden birşeylerde götürcek üzgünüm. sonuç ise kocaman bir boşluğa sahipsiniz.

savaşıpta kaybetmek en çok o koyuyor be

alıştığım şey.

bir batuhan dedde şiyiri

kıymetli hayat şartlarımızın bize seve seve benimsettiği rutin. hani artık kazansak bile boş. kayıplarımızın karası çalınmışken üzerimize, saman alevi gibi bir anda parlayıp tütmeye başlıyoruz. dala dala karanlığa, bir dal sigara ile, tütüyor mu? tütüyor..

bir kez daha ciddi bir irade ile hayata tutunmayı kolaylaştıracak acı ama ciddi bir itici güç.

sen, seni, vereme yakalansan, kötü huylu bir kansere tutulsan kör kalsan, yatalak olsan, sevebilecek birini kaybettin.

ellerinin arasından kayıp gitmesi

tarifi yok be abi

(bkz: kaybettik albayım)

son elde koz 2'ye yenik düşmüş as gibi olmak.

neden hep kaybedince kıymetini anlıyoruz be. gözümüzün önündeyken, bir adım ötemizdeyken değilde bir asır uzağımızdayken kıymetini anlıyoruz. ulaşılamayacak yerlerdeyken değerli de ulaşınca değersiz. kadir kıymet bilmiyoruz. farkına varamıyoruz kaybetmeden.

şu hayatta kaybedilebilicek en büyük şey bence hayal kurmaktır. çünkü hayal kuramayan bi insan daha ne kadar kaybedebilir ki.

"gitme kaybettiginde daha çok seveceksin." "kaybettiğinde değil, vazgeçtiğinde yenileceksin."

yaşanılasıdır bir kere kaybetmek insanın benliğini keşfettirir kendine hiç kaybetmeyen yoktur az kaybeden çok kaybeden vardır ama onunda ölçeri yoktur kimine çok gelen kimine az gelir yada öğle birşeydir ki kaybetmek basamakları vardır yani küçük bir kızın bebeği kaybolur ağlar ve başka küçük kız babasını kaybeder bebeğini kaybettiğinde ifadesizdir artık umursamaz ama diğeri bebeğini kaybettiğinde ağlıyor diye bencil midir yani en kötüsünü düsünmeden ortalığı yıkıyor ağlıyor diye taşlamak mı lazım babasını kaybetmeseydi o kızda bebege aglamaz miydi velhasıl kaybetmek evreleri olan insanı sorgulatan karakterin yapı tasını olusturan epey mühim bir gerçekliktir yaşanılasıdır

en kötüsüde umutlarını kaybetmek..

(bkz: never fucking lose) -gannicus

milli başarımız.

kaybetmemek icin cabalayip yine de kaybedersen koymuyor fazla

bir nevi özgürlük. zincirleri kırma sanatı.

umutlarını ve hedeflerini. bi kişi uğruna bunları kaybetmek.hemde en çok hedefe kilitlenmen gereken yıl olan lise sonda. hedefsiz sınava girmek istemiyorum :((

emanet veya geçici süreli olarak elimize geçen herşeyin tekrar el değiştirmesidir . bugün yanında olanın yarın olmamasıdır. kaybedilen şey aslında hiç bizim olmamıştır. sadece olduğunu sanmisizdir. en kötüsü sevdiğine ve seninle olacağına herseyinle inandığın hiç bir şekilde şüphe dahi etmediğin her şeyini adadığın birini kaybetmektir. bir kere kaybettiğin zaman önünü alamazsın. arkası gelir. bu kimi zaman yavaş yavaş olur kimi zaman bir anda. bir bakmışsın ki yapayalnız kalmışsın. bir bak bakalım gitmez dediğin kimler kalmış yanında. belki de kaybettiklerin seni güçlü kılacak. kaybettikçe yıkılmayacak, yediğin yumruklar devirmeyecek daha güçlü kalkmanın sağlayacak. diyecek fazla söz yok giden gitmiştir, gittiği gün bitmiştir.

güncel bir test/deney-gözlem sonucu; cüzdanını kaybettiğinin saatler, telefonunu kaybettiğinin ayırdına dakikalar sonra varan insanoğlunun kendini kaybediyor oluşunun farkına bir türlü varamadığı çıkarımında bulunulmuş.

vazgeçmek

ben buyum diye bir giriş yapmayı istemesem de evet ben buyum. bir insan ailesi dışında neyi kaybedebilir sorusunun cevabıyım. bu sorunun soranı olmak baya zahmetlidir. kimse uğraşmaz mesela,gelir seni tüketir,sevgini kendi zevkince dağıtır. sen onun olursun,benliğini verirsin. ben burada aşk acısı çekmiyorum sayın yazarlar. aşk acısı çekerken kaybettiklerimin acısını çekiyorum. hayat güzel,yalnızlık marjinallik filan. hepsi boş. tıpkı dışını etle sarmalamış bedenim gibi. ben hiç yara almadım mesela,hep kanayan bir yaram vardı ama hiç gocuksamadım acımsa çekerim elbet bir gün geçer dedim. ama ne o geçmeyi bildi,ne yaram kabuk bağlamayı. şimdi ne mi yapıyorum? kaybettiklerim bir tarafta,kazanmak için uğraşmadıklarım öbür tarafta sigaramı yakmış,gözlemliyorum. bu eşiğe geldiğinizde ne şarkılar tek yön bilet oluyor ne de içini dökmek. yazdıkça yazası,içtikce içesi geliyor insanın evet o kutsal kelime oluveriyor birden,aciz. aynaya bakmaktan korkar oluyorsun,gözlerinin içinde istemediğin bir karanlık. lan niye diyorsun,niye lan diye bağırıyorsun içinde. sanki birileri o sesi duymalı diyorsun,ama kimse duymuyor o sesi. gittikçe batıyorsun,güneşin deniz üstündeyken batışını izlemişler bilir. onun gibi batıyor ama doğacanı bilirsin ya işte,bende o olmuyor. neyse. okuyanlar için bir hediye niyetinde,iyi geceler.

neden mi kaybettik ? hepsi çok bilip konuşurken biz susup söz yazdık.

lise hayatım boyunca tamamen titizlikle oluşturduğum yaklaşık 500 syfdan oluşan dosyamı kaybettim ve en ihtiyaç duyduğum anda delireceğim

kaybetmeyi bildiğini düşünüp gerçekten kaybettiğinde aslında kaybetmeyi bildiğini fark edip gerçek kaybetmenin ne demek olduğunu öğrendiğin o an.

çorabın teki kafadaki gözlük baştaki akıl

siz hiç telefonla konuşurken deli gibi ortalarda telefonum nerde diye koşuşturdunuz mu? evet, ben yaptım. hem de birçok kere... :(

insan açgözlü olduğu sürece kaybetmeye mahkumdur

yeniden doğmak için ölmeli insan bir kere

kaybettim sandıkların, kurtulduklarındır belki de

"1 mağlubiyet 1000 galibiyetten öte "

hatırlıyorum, bir buçuk yıl önce o'nunla konuştuğumuzda bana babam gözümde de gönlümde de sıfır, ölsem üzülmez o ölse ben de üzülmem demişti. ben de öyle deme gerçekten kaybetmediğin sürece bilemezsin demiştim. o da " o halde sen de sevdiğine onu sevdiğini söyle ya onu gerçekten kaybedersen?" demişti. ulan keşke dinleseydim seni gece göz...

i̇ddaa oynuyoruz kaybediyoruz referandumda taraf oluyoruz kaybediyoruz takım tutuyoruz kaybediyoruz partiye oy atıyoruz kaybediyoruz en önemlisi seviyoruz kaybediyoruz yani on kere yazı desek hep tura gelecek o derecede. kim kazanıyor lan benim yerime. hakkım haram olsun.

genel olarak yaşadığım durum

insan kaybettikçe güçlenirmiş. doğru ama ne acı! "uçurumları sevenin kanatları olmalı" diyor nietzsche. belki de uçurumları bu kadar sevmesek kaybetmeye meyilli olmayacağız. belki de kanatlarımızı kullanmayı bilsek bu kadar yara almayacağız.

bizim olmayanı nasıl kaybedebiliriz ki? velhasıl kaybettik.

şu hayatta en istikrarlı olduğum yegane şeydir kaybetmek. hüzünlü, paylaşalım...

durup dururken kaybediyorum, durup durup kaybediyorum . yorucu bi durum. alışmak, kaybetmek ve kaybetmeye alışmak. sanırım insan olmak bunlardan ibaret.

i̇yimser olunca kaybedersin. dürüst davranınca kaybedersin. olması gerektiği gibi olursan kaybedersin. mesaj atarsan kaybedersin, atmazsan da kaybedersin. i̇lgini belli edersen kaybedersin, belli etmezsen de kaybedersin. bu dünyada neden kaybı iliklerime kadar hissediyorum. bu bir tek bana has bir lanet mi.. elbette herkes kaybediyor, fakat bir insanın insanca yaşamaya çalışarak kaybetmesi nasıl bir trajedidir bunu çok iyi bilirim. popülerliğin köpeği olmuş insanlar arasında kendine onlarınki bir maske biçemezsen kaybediyorsun işte. benim kalibrem o maskelerin altına girmeye yetmiyor; samiyet yoksunu insanların arasında kendimi görmektense, kendi yalnızlığım arasında paralanmayı göze alabiliyorum. etkileşim kuracağım tonlarca insan varken yalnızım, bu telafisiz bir kayıptır, bu şekilde kaybetmeyi sanata çeviriyorum..

kaybetmek belki kazanmaktır.

kendi kaybeder dediğim hiç kimse kaydetmedi olan benim ciğerlere oldu

çayın içine sinek düştü ben çayımı içemiyorum o da öldü bazen herkes kaybediyor.

her canlıya mahsustur. insan, kazanırken; kötü şeyleri, kaybederken de iyi şeyleri kaybeder. keza kazanmak aynı şekilde. buradaki ölçüt; kazanılan şeylerin, kaybedilen şeylerden daha değerli olup olmamasıdır. maç kazanan bir futbol takımı, 90 dakika boyunca galibiyet için emek vererek, (yeniden depolayacağı) efor kaybeder. ama en nihayetinde efordan daha değerli olan galibiyeti kazanır.