ozledikteneoldu'ya tamamen katılıyorum.8 senemi (birkaç kere ara vermişliğim var) verdim bu spora,karşılığında ne elde ettim? neredeyse hiçbir şey.küçükken yaptığım tek spordu,ilk gittiğim zamanlarda da hiç sevmezdim.sonradan sevmeye başladım,insan ister istemez alışıyor.öyle
karate kid gibi efso şeyler yapmıyorsun karatede,en azından
shotokan karatede.kumitelerde (dövüşlerde) hocaların karşısına geçmemek için dua ederdim,çok fena vuranları vardı ki daha sonra ben de her ne kadar hoca olamasam da karşıma geçenlere sert vurmaya başlamıştım.kahverengi kuşaktım...siyah kemer sınavına girdim ama adeta kandırılmıştım.bir ders çıkışı aşırı yorgun bir şekilde sınava girdim.fakat sorun bu değildi,sorun adını hiç duymadığım hareketlerin sorulmasıydı.sınavdan birkaç gün önce bi hoca çalıştırmıştı,bize ''şu şöyle bu da şöyle'' falan anlatmıştı.fakat sınavda o hareketleri yapınca hocalar bakakaldı,bir tanesi ''evladım bu ne?'' demişti.ondan sonraki hareketleri hiç yaptırmamışlardı zaten.sonuç olarak o gün ''sikerim ben bu işi bırakıyorum.'' dedim ve bıraktım.ondan sonra da karate salonunun kapısının önünden bile geçmedim.