Psikeart'ın eylül-ekim sayısını oluşturan konu. Çok hoşuma giden bir yazıdan birkaç kesit bırakmak istiyorum buraya. Beni etkiledi; uzun uzun düşündüm bununla ilgili, burada da kalsın ki unutmayayım.
"İnsanın kendi aile sisteminin verdiği rolden çıkabilmesi için birçok dokudan ayrılması gerekir. Dokudan ayrılırken acı çekebilir, yas tutabilir ya da ayrılmamak için sıkı sıkı yapışabilir o dokuya. Yapışmadan ve anlamlandırarak dokudaki yerleşikliğinden tahliye olabilirse işte o zaman kendi geleceğinin inşasına başlayabilecek, işte o zaman öznelleşebilecektir. Geçmişi sondajlamadan bir geleceği inşa etmek, bireyselleşmek pek de mümkün değildir.
...
İnsan; adından, toprağından, evinden, anasından, babasından, aidiyetlerinden ayrışıp, serbestleşip kendine varabilmeli. O yüzden de başta dediğim gibi, nasıl belirlendiğimizi, neyin içinde doğduğumuzu tanımak ve tüm bunları sırtlamamız gerekir. İnsan ancak o zaman kendinden ve kendine ait olan geleceğinden söz edebilir. Sade, özgün bir geleceğe varabilmek mümkün ama yollar her zaman asfaltlı, geniş, düzgün değil, bazen de tehlikeli, dar ve virajlı olabiliyor. Girmekten korktuğunuz bu yolların size kendinizi müjdeleyeceğini söylesem, bu yolculuğu acaba bir düşünür müydünüz?"