geceye bir gerçek bırak

2010-2011 sezonu şampiyonu Fenerbahçe, ikincisi ts, sekizincisi gsdir.

Hayatta ki en büyük kazıkları yanındaki insanlardan yersin. Bu kişisel hayata da iş hayatında da değişmez. Başkalarına karşı dikkatlisindir, önlemini alırsın ama yapmaz dediklerin seni en savunmasız halinde yakalar. O yüzden kimseye değerinden fazla güvenmeyecek ve önemsemeyeceksin.

Menfaatleri bitince en yakınınız bile olsa belli bir süreden sonra insanlar sizden nefret etmeye başlar

asla ama asla sevdiğin kadar veya sevdiğin gibi sevilmiyorsun, sevilmeyeceksin de.

Seviyorum

Hayat, sen planlar yaparken başına gelenlerdir... Tecrübe ile sabit... O nedenle an da kalın..

Sen bir şeyi ne kadar istersen; o kadar imkansız olur...

google görsellere sovyet askeri yazınca serdar ortaç çıkıyo ilk sırada gorsel

Kocaman bir sahilde sadece bir kum tanesi gibiyiz ve tanıdığımız herkes öldüğünde hiç var olmamış gibi olacağız.

Klişe ama içinde yaşadığımız çağ için yerinde bir söz. “ Bu devirde babana bile güvenmeyeceksin. “

masadan bir bir eksiliyor dostlar diyen bana masada dost kalmaması şoku.. gorsel

Beklenen gelmez hiç bir zaman…

Kiralar uçmuş. Uç muş. Ümraniye taraflarında kiralık ev bilen, duyan, gören yardım! Hayirli forumlar :(

Başkalarının gözünde sandığınız kadar önemli biri değilsiniz. Başkalarının hikayesinde bir yan karaktersiniz sadece. Varlığınızın farkında bile değiller. Dertlerinizi umursamıyorlar. Dinlemiş gibi yapıyorlar. Sesinizi çıkartmazsanız, iyiymiş gibi yaparsanız iyi olduğunuzu sanıyorlar. Kötü olduğunuzu anlamıyorlar. Anlasalar bile çok da umurlarında değil. Başkaları da sizin umrunuzda değil aslında. Sadece öyleymiş gibi yaparak daha iyi hissediyorsunuz. Sonuç olarak kimse kimsenin umrunda değil. Kimsenin özel bir önemi yok. İnsan yıllar içinde bu durumu bir savunma mekanizması olarak geliştirdi. Üzülmek istemediği için yaptı bunu. Kolayca unutmak istedi, umursamaz olmak istedi. Hayatına devam etmek istedi. Hayatına devam edemeyen, acılarına saplanıp kalanlar da yok oldu gitti. Kısacası bu hayata tutunamadılar. Bir gariplik sezdiler ve bu gariplikten uzağa gitmek istediler. Bazıları kendini öldürdü. Bazıları yalnızlığı tercih etti. Bazıları bu önemseme oyununun farkında olduğu halde oyun oynamayı kabul etti. Sıkıntılarınızla kendiniz başa çıkmak zorundasınız çünkü kimse umursamıyor. Kimse size yardım edemez. Eriyip gitmenize seyirci olurlar. Birkaç gün üzülürler. Sonra neşeli hayatlarına devam ederler. Böyle olduğu için kimseye de kızmayın. Üzücü ama hayatın devam etmesi için gerekli bir kural bu. Çözümü nedir peki? Acı çeken kişi ne yapmalı? Bunu da uzun uzun düşündüm yürürken. Acıdan kaçmak yerine onu kabul etmeli, kucaklamalı. Çareyi başkasında aramak da acıdan kaçmak sayılır. Kimse sizin için savaşamaz. Kendiniz o acıyla yüzleşeceksiniz. Yanınızda kimse olmayacak. Böylece daha güçlü biri olacaksınız. O yüzden kaçmayın, kimse yardıma gelmedi diye şikayet etmeyin, hatta kimseden yardım beklemeyin. Kendi kendinize yetebilirsiniz. Yetmek zorundasınız.

Elinden geldiğince tüm sevgisiyle ve çabasıyla orada olan, iyi kötü her anınızda size elini uzatan, uğruna kendini feda eden insanı gözünüzü kırpmadan harcayışınızla, kırmaktan bile korkmayışınızla, acaba nasıl hisseder diye zerre düşünmeyişinizle ben zaten baş edemezdim..

asosyal sözlük yazarlarının sözlük yazarı olmaması (bkz: neyse ne)

uzun yılların ağırlığını taşıyamıyorum. tek umudum ve dileğim ecelimle ölebilmek

aslında özgür değiliz, sadece ipimizi biraz uzun bırakmışlar.

Hiçbir şeyin düzeleceği falan yok, her geçen gün daha da boka saracak.

“Dünyada değiliz, dünyadan geçiyoruz.”

Uzun entry'leri genelde kimse okumuyor.

Seven terk etmez, kullanan terk eder.

seveni sevmezler, sevmeyeni severler. sevdiren sevilmez, sevdirmeyen sevilir. nasıl? yandı di mi kafalar ehehe.

Boşuna çabalamayın; "Unutmak yıllar alır. Hatırlamak bir an." Daha kötü hatırlatma olamazdı. Nerden çıktın yine?!

Balkonda oturup düşünüyorum , dünya bensiz de dünya. Buradan atlasam yalnızca annem ağlar. Sonra ertesi gün yapacağı yemeği düşünür...

bir nefes fazlayız bir ölüden

insanı, üzülmesin diye çabaladığı insan üzer en çok

rakunlar buldukları her şeyi yemeden önce temizlerler

"gerçek ve hakikat aynı şey değildir"

bir şey nasıl başladıysa öyle bitmiyor ama ne için başladıysa tam olarak o sebeple bitiyor.

ulan öyle bir boşluk ki. bazen 'eve vardım' diye yazıyorken buluyorum kendimi. sil sil silkelen! tek başınasın. seni merak eden kimsen yok gerçeklerin bu denli acı olduğunu öğreniyorum. insan bazen cahil kalmak istiyor

Hiçbir zaman elimizdekilerle yetinmeyeceğiz, daha fazlası için kendimizi paralayacağız.

İçinden bile hakkında kötü bir şey diyemediğin insan sana öyle şeyler söylüyor ki onunla geçirdiğin zamanlar başına yıkılıyor, onun için ağlarsam kendimi nasıl affederim derken buluyorsun kendini. Bugün bana çok ağır laflar söylendi, o kadar ağırdı ki bir daha onunla olan hayallerimi hatırlayıp ona özlem duyarsam kendime nasıl kızmayacağım bilmiyorum.

Okuyunca klişe gelir, anlayınca hakikatin ta kendisi olduğu anlaşılır. "Tek doğduk, tek yaşarız, tek ölürüz." Ana rahminden çıkarken de kimseyle çıkmadın - ikizler, üçüzler, beşizler hemen atlamayın :)- yaşarken de aslında tek başınasın (bkz. Yalnızlık-tek başınalık arasındaki fark.) he merak etme kabir de tek kişilik üstelik yalnızca bir insan bedeni istiyor elin de boş gidiyorsun yani.

Aşırı hevesli olduğun bir şeyin bir zaman sonra b*ka sarması abi salcaksın fazla heves insanın kursağında kalıyo yoksa

Aile kaderdir. Doğduğun ev kaderdir. Doğduğun coğrafya kaderdir. Ne yaparsan yap bunların vermiş olduklarından tamamen kaçamazsın. Bir şekilde hayatını etkiler, yakana yapışır.

her şeyi bazen siktir etmek lazım. bu da bir gerçek gibi

Sakın unutmayın Bugün sahip olduğunuz bazı şeyleri elde edebilmek için, dün Allah'a dua ediyordunuz.

Gerçeklere ihtiyaç duymayan bir gece geçiriyoruz.

Her şeyden önce kendi mutluluğunu düşün kimseyi mutlu etmek zorunda değilsin mezara tek gireceksin

seven gerçekten dağlar deliyorda seviyor , sevmeyen iğne deliği kadar zorluğa gelemiyor çok iyi anladım artık herşeyi

Hayatıma birini alsam nasıl biri olmasını isterim diye soruyor ya insan bazen kendine, sonra da sıralıyor; merhametli, sevecen, anlayışlı, bana değer veren vs diye. Hah işte hayat öyle bir şey ki çoğu zaman hiçbir hayal gerçekleştiğinde hayallerdeki gibi kusursuz olmuyor. Tam da aradığınız gibi birini bulmak çoğu zaman yeterli olmuyor. Birinin doğru insan (hoş ben "doğru insan" kavramını pek doğru bulmuyorum ama konu bu değil) olduğunu bilmek o insanı sevebileceğiniz anlamına gelmiyor. Bu çok acı bir şey, çok kötü ama maalesef gerçek bu. O yüzden aslında ne kadar doğru, ne kadar iyi olursanız olun ne kadar çok değer verirseniz verin bu karşıdakinin sizi sevebileceği anlamına gelmiyor. İnsanın sanırım her şeyden önce bunu kabullenmesi gerekiyor. Çünkü hayat ne kadar karmaşıksa insan da o kadar karmaşık bir canlı. Hisler, duygular bambaşka şeyler. Bütün ezberleri bozan şeyler bu duygular. Acı ama gerçek bu, çok iyi olmak çok sevilmek anlamına gelmiyor. Bunu kabullenebilmenin her açıdan önemli olduğunu düşünüyorum; öncelikle duyduğunuz öfkeyi ve suçluluk hissini (evet insan sevilmediği zaman içten içe suçluluk hisseder) ortadan kaldıracağı için, daha sonra da iyi bir insan olmaya devam edebilmeniz için önemli. İyilik işe yaramıyor diyerek öfkelenip kötü birine dönüşmek çok anlamsız, eğer karşılığı olacak diye iyiysek bu gerçekten iyi biri olmak olur mu emin değilim. Her neyse konu dallanıp budaklanıyor ben kendi kendime konuştukça. Demem o ki sevilmenin garantisi yok, nasıl biriyseniz öyle olmaya devam edin. Sevilmediniz diye kendinizi suçlayıp eziyet etmeyin. Ne sevmek suç ne de sevmemek.

garibanın yüzü gülmür

klişe ama bıçak gibi keskin olan: (bkz: ölüm)

Aile her zaman sığınak olamayabiliyor. Bazen insanın önce kendisini düşünmesi gerekebiliyor. Mutlu olabilmek için, özgür olabilmek için ya da mental olarak iyi olabilmesi için o sığınaktan çıkması gerekebiliyor.

sözlük kullanıcıların beni kaldıramaması

Size vakit ayırmayan kişi sizi sevmiyordur. Acı ama gerçek.

evet... maalesef gerçekler... delikanlılıkta mangalda kül bırakmayıp anonimliğe güvenerek ortaya ana bacı söven ergen kızlar... pardon, tam beş r'li errrrrkekler :d hayatın bir gerçeği... gorsel

Şans, kader aileden gelir. Bakın ailesi tarafından sevilmiş, mutlu olmuş, değer görmüş, el bebek gül bebek büyütülmüş insanlara, hayat önlerine bir çok şeyi kolayca sunuyor. Mutluluk onları buluyor. Sevip, seviliyorlar. Diğer garibanlar ise ne kadar çalışsa da çabalasa da olmuyor. Kendimden, yakınlarımdan biliyorum bu durumu. Aile gerçekten de kaderdir, doğduğun ev kaderdir.