hem bir
haris aleksiu şarkısı hem de bir
orfeas peridis şarkısı. orfeas'ınki kesinlikle insan işi değil ama.
orfeas'ın şarkısına çarpıldım. baya bildiğin çarptı şarkı bana. ağzıma, yüzüme çarptı. o yumuşacık ses, o yumuşacık müzik nasıl insana bu kadar sert çarpabilir anlamadım gitti.
link
"gidiyorum, gidiyorum, her gün gidiyorum
metre, metre, daha da uzağa
gidiyorum, gidiyorum onlarca yıl gidiyorum
kalbimin daha da yakınına
gözlerime bi ışık atıyorum
ve kendime soruyorum
ama kendim artık bölünmüş,
dünyayı ayırmış,
yanlışlıkla.
acaba nedir ki derdimiz"
kendimi attığım her şehrin sokaklarında ellerim ceplerimde boydan boya kilometrelerce yürümüşken halen daha nereye gittiğimi bulamadım. bazı bazı nereden geldiğimi bile bulamıyorum. belki de yıllar önce gittim. bilmeden. dönemedim hala oralardan. o yüzdendir tüm bu uyumsuzluğum. ya da acelem. bir de bu öfkem. ya da huysuzluğum. belki de artık tamamen gitmiş olmak istiyorum aradığım o yere. ne olduğunu bilmeden. belki de biliyorumdur. belki de geldiğim yerdir. belki de itiraf edemiyorumdur. keşke kendimle yüzleşebilsem. ama biliyorum, ben o kadar güçlü değilim. en azından bunu itiraf edebiliyorum. bazen kendimi kocaman bir "belki" gibi hissediyorum. ünlemle biten!