bağlanmak

bir şeyin parçası olma, bağ kurma olayı. hayatta hiçbir işi rast gelmeyen, bi yere tutunamayan biri olarak başıma gelmiş olabileceğini düşünüyorum. tabii dediğim gibi, daha önce hiç yaşamadığım için nasıl olabileceğini bilmiyorum, olasılık hesaplarından öteye gidemiyorum. aileden biriyle olan samimiyet gibi tanımlanabilir biraz. mesela bir babanın kızını şefkatle sevmesi bağlanmak olabilir. ya da kardeşinin yediği yemeğin ince detaylarını bilecek kadar yakından tanımak bir insanı, bağlanmak olabilir. ders çalışmayan kardeşini, onun geleceğine olan kaygısından ötürü azarlayan bir abi gibi davranmak başkasına, bağlanmak olabilir. yatalak annenin altını temizleyebilecek, yemeğini yedirip yıkayabilecek kadar özeni ve sabrı gösterebilmek birine, bağlanmak olabilir. sevdiğinden ayrılan ablasıyla beraber ağlayabilecek inceliği ve desteği göstermek bir başkasına, bağlanmak olabilir. ben, birine bağlanmış olabilirim.

her insan bi şeye bağlanır kendini ona adar bazı ksııler bı esyaya nesneye bazıları baska bırıne bazıları da kendıne baglanır ama benim gibi diğerlerini hayata bağlıcak bı sey yok düşünüyorum bı ınsan olsa hayatımda ona adasam hayatımı onun ıcın yasasam ama yok

saplantılı bir aşk çeşidi uzun bir iliskinin tek bir tarafı bunu mutlaka yaşar icten seven taraftır o kaybetmeye mahkumdur ben gibi

i̇yi değildir

kolay kolay bağlanmam bağlanırsam kolay kolay kop(a)mam

adı üstünde "bağ"lanmak karşılıklı bir şey değilse cehenneme döndürebilir

az önce bir sinirle galerime girdim, neden yaptığımı bilmiyorum ama. birkaç fotoğrafa baktım ve karşıma bir ss çıktı, ali bal'ın yazısı. bu adamı boşa sevmiyorum sanırım. (ali bal, bir radyocu.) yazının bir kısmı ise şu: "bu hayatta hiçbir ekime bağlanmamak lazım valla. bağlandığınızın yokluğu kağıt kesiği gibi can yakar, yakıyor. aman olsun, acı çekmek de nefesten."

bi ara başımın belasıydı bu durum. her gün bindiğim eshot koltuğuna bile bağlanan insandım ben. o otobüs hergün boş olsun, ben hergün gider aynı koltuğa otururdum. nerede ve ne konuda olursa olsun değişikliği hiç sevmezdim. alışmış olduğum şeylerden ayrılmak hep güç gelirdi bana. yeni yer, yeni kişiler, hayatımdaki diğer değişiklikler hep karanlık gelmiştir, hep korkmuşumdur. güvende hissetmezdim kendimi. alışmış olduğumu özler yenisini kabul etmek istemezdim. ve bigün bi insana bağlanıcam diye ödüm kopardı. koltuğa bağlanan ben, insana bağlanınca kimbilir ne hallere düşerdim. neyse ki bu huyumu baya törpüledim. daha doğrusu hayatım da çok fazla değişiklik olduğu için, öğrenmiş oldum. hayat yardım etti, aştım bu durumu. öyle bakıyorum, öyle değerlendiriyorum. hayata karşı panik yapmamak lazım:) i̇nsanlara sıcak hayata karşı soğuk kanlı olmak gerek. bunu düstur edinmeye çalışıyorum. o zaman daha mutlu oluyor gibi insan. bilmiyorum yada ben öyle oluyorum. insan önce bi durup sakin olup kabul etmeli. hayatın gerçeklerine katlanmanın en makul kestirme yolu bu bence. geçen bi arkadaşımla uzun uzun konuştuk bu meseleyi. o hala bu durumun sıkıntısını çekiyor. halledememis içinde bir türlü. çok yıpratıcı bir durum gerçekten. allah kurtarsın dedim ona da :) ama öğrenecek illaki, öğreniyor insan. hayat en büyük okul, en büyük öğretmen. kaybetme gerçeği her an var. her an mümkün. sevdiklerini, canını, malını, kendini... her an kaybedebilirsin. (bkz: ya baki entel baki) daima bunu aklın bi köşesinde tutmak gerek. ben bu konudaki en güçlü adımımı geçen yıl atmıştım. çok ciddi irade gösterdim bu konuda. hele de kendimi düşündüğümde benim için çok büyük bir adım sayılırdı. sonra iyi ki dedim. elhamdülillah çok güzel yollar kapılar açıldı önüme. her kaybediş bir kazanımdır. görmek lazım. kimse ve hiçbir şey kalıcı değil hayatımızda. her daim tek başımızayız. yalnızlığı sevmenin yolu; i̇nsanın en çok kendisiyle arkadaş olmayı bilmelisinden geçer. i̇nsan en çok kendisiyle arkadaş olmayı bilmeli. ancak bunu başarabilen insanlar, bağlanmanın yıkıcı etkilerinden korunur, hayata karşı güçlü ve soğuk kanlı durabilirler.

seri ya da paralel olabilir.

olaya o kadar uzağim ki bağlanmak diyince aklıma ilk wifi geliyor

bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne. “o olmazsa yaşayamam.” demeyeceksin. demeyeceksin işte. yaşarsın çünkü. öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki. çok sevmeyeceksin mesela. o daha az severse kırılırsın. ve zaten genellikle o daha az sever seni, senin onu sevdiğinden… çok sevmezsen, çok acımazsın. çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem. hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin. senin değillermiş gibi davranacaksın. hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın. onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın. çok eşyan olmayacak mesela evinde. paldır küldür yürüyebileceksin. i̇lle de bir şeyleri sahipleneceksen, çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin. gökyüzünü sahipleneceksin, güneşi, ayı, yıldızları… mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak. “o benim.” diyeceksin. mutlaka sana ait olmasın istiyorsan birşeylerin… mesela gökkuşağı senin olacak. i̇lle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın. mesela turuncuya, ya da pembeye. ya da cennete ait olacaksın. çok sahiplenmeden, çok ait olmadan yaşayacaksın. hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi, hem de hep senin kalacakmış gibi hayat. i̇lişik yaşayacaksın. ucundan tutarak… can yücel

herşeye çok çabuk baglaniyorum ve bu huyumdan nefret ediyorum.

meydan okumaya çalışıyorsan, hala hayata bir şekilde kaydırır ayağını bir yerden. öyle acımasız, öyle riyakar... hızlı hızlı çabuk sonuçlar alayım diye çabalıyorsan, bir şeyleri hep atlıyorsundur. özlemeyi sevmeyi öyle kolay sanıyorsan, körükörüne bağlılık veriyor dünya sana. zamansız, habersiz... sonra canın alabildiğine acı, keder... bağlamayacaksın; bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne.  "o olmazsa yaşayamam." demeyeceksin.  demeyeceksin işte.  yaşarsın çünkü.  öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.  çok sevmeyeceksin mesela. o daha az severse kırılırsın

şu saatte sorguladığım en büyük bağlılık yatağıma olan bağlılık. sabır ver ya rabbi.

en sağlıklı olanıdır. bağımlılık insana zarar verir.

öyle bağlanmayacaksın körü körüne

Deli değilim, ama deliden daha beter bağlıyım; zindana kapatmışlar, aç susuz bırakmışlar beni, kırbaçlamışlar, işkence etmişler; ve....

Oysa çok inanmıştım. Çok bağlanmıştım. Uzun süredir ilk defa güvenip inandım ama olmadı. Hayırlısı diyeceğim sadece hayırlısı...

Sonu hüsranla biten fiildir. Can Yücel'in "Bağlanmayacaksın" şiirini şuraya bırakıyorum. Bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne. "O olmazsa yaşayamam." demeyeceksin. Demeyeceksin işte. Yaşarsın çünkü. Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki. Çok sevmeyeceksin mesela. O daha az severse kırılırsın. Ve zaten genellikle o daha az sever seni, Senin onu sevdiğinden. Çok sevmezsen, çok acımazsın. Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem. Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin. Senin değillermiş gibi davranacaksın. Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın. Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın. Çok eşyan olmayacak mesela evinde. Paldır küldür yürüyebileceksin. İlle de bir şeyleri sahipleneceksen, Çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin. Gökyüzünü sahipleneceksin, Güneşi, ayı, yıldızları... Mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak. "O benim." diyeceksin. Mutlaka sana ait olmasın istiyorsan bir şeylerin... Mesela gökkuşağı senin olacak. İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın. Mesela turuncuya, ya da pembeye. Ya da cennete ait olacaksın. Çok sahiplenmeden, çok ait olmadan yaşayacaksın. Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi, Hem de hep senin kalacakmış gibi hayat. İlişik yaşayacaksın, ucundan tutarak...

yalnızlığı öğrenen her insan kazanmış demektir. benim gibi... hiçbir zaman ''bir şey var olursa yaşarım yok olursa ölürüm'' düşüncesine sürüklenmeyin.

Bağlanmaktan hiçbir zaman korkmadım. Ayrılmaktan hiçbir zaman korkmadım. Çok sevmekten hiçbir zaman korkmadım. Üzülmekten hiçbir zaman korkmadım. Yeter ki karşımdaki kişi buna değsin. Eğer o buna değiyorsa sevdiğin günlerin anısını içinde yaşatmaya devam edersin ve bunları onunla yaşadığın için şükredersin. Ama değmiyorsa o acı katlanarak artar. Değecek kişilerden olmak dileğiyle

Dün gece kirvemle çekirdek kola yaparken şöyle dedi; ''Şuradaki ağaca bağlan, bu sokak lambasına ya da şu kaldırım taşına, istersen sev hatta her gün gel dertleş. Onlar her zaman burada olacaklar, seni bırakıp hiçbir yere gitmeyecekler.'' Amk hayatı bunu zaten yaşatarak, acıtarak öğretti de, düşününce yine de zoruna gidiyor adamın.

benim de derdim bu amk. alışmak, alıştığında da kopamamak. bazen sıradan bir diziye bazen bı şarkıya hatta bazen bi kıyafete. değiştiremiyorum. modası geçti, eskidi at işte amk vazgeç. ihanet ediyormuşum gibi geliyor, böyle mal gibi yerinde saymak sıkıntı olmuyor da çoktan eskimiş, bitmiş gitmiş bir şeye güle güle demek sıkıntı yaratıyor.