ağaç

güney amerika'da kendisini devletten izinsiz kesenlere idama varana kadar çok büyük yaptırımlar yapılmakta.

doğal doğanın harikalarındandır insana huzur verir korumak gerekirken söküp beton yığınları yapıyoruz ya hiçbir şey demiyorum amk.

validemiz olan toprak ile aramızdaki en güzel bağ. kökleri toprağı yarar, göğe uzanan dalları ile bize nefesler bahşeder. ağacı koruyun, nefesinizi korumuş olursunuz. tuğla, kolon ve duvar yenmiyor sevgili insanlar.

birbirleriyle olan iletişimlerine dair; link

yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşcesine

Gün içerisinde çok defa kullandığım bir yol var. Şu günlerde kaldırım çalışması vardı kendisinde, bilin bakalım yolun kenarında duran ağaçlara ne oldu doğru cevap kesildiler. İnsanlar dünyada kendilerine yer açmak için diğer canlılara öylesine saygısız davranıyorlar öyle acımasızlar ki, gün gelecek tek gölge bulamayacaklar, Beton ormanlarında mutsuz hayatlar yaşamaya devam alışmamak lazım,

Amcama bahçesini gezerken ağaçlarını soruyorum, neler dikti neler var diye. Hepsinin üstünde yazıyor diyor. Üstünde yazan —> gorsel Amcam her yere kendini dikmiş shshshhs

eşim ile beraber bir köy okulunda iki öğretmeniz. eskiden hatırlarsınız belki, birleştirilmiş sınıf derler. bulunduğumuz coğrafyada ağaç hiç yok. her yer taş toprak. karacadağ sinirlenmiş diyorlar binlerce yıl önce, ondan böyleymiş. biz de dedik ki ağaç dikelim okulun etrafına, sonra da velilere dağıtırız fidanları, onlar da eker. belki şimdi değil ama birileri illa dinlenir gölgesinde. çocuklar ile yirmi ağaç. dile kolay, çocuklar ile. bir ay kadar her gün eşimle tek tek kontrol ediyoruz ağaçları; şu kadar uzamışlar, suyu kalmamış hemen dökmek lazım, gübre de getirelim buraya... çocukların heyecanı da apayrı bizimle birlikte, daha da seviyoruz, daha da dikkatli davranıyoruz. kendini bilmez bir çocuk geliyor, kırıyor üç beş tanesini. eh olsun, illa ki yaşamayacaktı bazıları diyoruz, kırılanları da kırıldığı yerlerinden öpmeye çalışıyoruz. ama sonra kendini bilmez biri çıkıyor. kim olduğunu hala bilmiyoruz; okulun çitlerini deviriyor, bütün okulun bahçesinde hayvan otlatıyor. koyunları sokuyor özellikle, nasılsa okulun bahçesi yeşillenmiş, koyuna yiyecek bol. o koyunlar geliyor, o minik ağaçlarımızı paramparça ediyor, yemedikleri yaprakları kalmıyor. eşim ayrı üzülüyor. ben ayrı. verdiğim emek için değil de, kurduğum hayallere üzülüyorum ben daha çok. bundan on sene sonra o çocuklarla o ağaçların gölgesinde, eşimle beraber, öğrencilerimizle beraber çay içecektik biz. anlatacaklardı hangi okullara gittiklerini, neler yaptıklarını. ağaç yahu, ağaç. keşke bu şekilde de olsa yaşasa o ağaçlar da birileri utansa.