asosyal sözlük dert köşesi

tükürdüğümünün grubundan şu an bile tik tak tik tak mesaj geliyor olması. cibilyetini siktiğimin adamı aynı mesaja kırk takla attırıp yazıyor sürekli. önemli bi iş olmasa anadolunun kapısını vurup çıkar gibi çıkıp giderim ama iş önemli. lan benim okul grubum bile böyle değildi. (bkz: gerçekten yeto)

eski sevgilimle beraberken öyle bir güzel kandırılmışım ki. hâlâ şokunu atlatabilmiş değilim. bir insan nasıl böyle bir kişiliğini saklar aklım almıyor. durup durup dertleniyorum. ama geçecek. ufak bi yıkıldık ama toplayacağız

bugün azıcık burada dertleşicem kendimle. son 1 haftadır bok gibiyim. ama cidden bok gibiyim. ani bir kararla antidepresanı bırakmaya karar verdim. vücudum yanıyo gibi sanki. yoksunluk çekiyor biliyorum. geçicek biliyorum ama bilmek o anki ruh halimin düzelmesine yardım etmiyor. terapiyi de bıraktım son 1 aydır. çünkü neden olmasın? kendimi mahvetmeyi seviyorum. yine türlü türlü bahaneler arkasına saklanıp çevremden uzaklaştım. gerçi kimse tarafından gerçek anlamda dinlenildiğimi düşünmediğim bir dönemdeyim. insanlar da haklı herkes kendi hayatının telaşında ama 1 kişi ya, bana değer veren 1 kişi bile yokmuş gibi hissediyorum son zamanlarda. arkadaşlarımla buluşmalarımı da ekiyorum. işlerimi erteliyorum. iş hayatından artık “sikerim parasını” diyip kendimi erken emekli ederek çıkasım var. saçma salak rüyalar görüyorum. bu huyum hep var ama bu sıralar ağlayarak uyanıyorum. bu sırada da beni görenler “ay ne kadar pozitifsin, ne kadar enerjiksin” diyor. he amk öyleyim. olmayayım da sorgulayın “derdini sikeyim” gözleriyle bakın bana. ben o gözlere uzun süre katlandım zaten. şu saatten sonra çölün ortasında bile olsam “burası çok güzel valla serin püfür püfür” derim. nedensiz bunalımlar bir kenara öyle şeyler geldi ki başıma “ben mi ışık yakıyorum” diye sorgulatacak hale geldim ya. konuşmamda mı bir sorun var, çok mu açık giyiniyorum da kendimi pazarlıyor gibi mi görünüyorum diye sorgulayıp ağlıyorum. buralarda bi ara cidden pozitif olan bi ayurnamat vardı kendisini bulursanız söylesin başkasına destek olmak yerine kendisiyle ilgilensin. salaktır biraz kendi sorununu çözmeden başkasına deva olmaya çalışır. bu dünyanın bi acil çıkış kapısı yok mu hocam? eğer yoksa ben asansörlere yöneliyorum

Dert ehli bilir hâlini ehl-i derdin. -İzzet Molla

Çok değil bundan iki üç sene önce ki halim karşıma geçse otursa suratıma tükürür. O cıvıl cıvıl, hayat dolu, ne olursa olsun her şeyin güzel olacağına inanan, gözlerinin içi gülen kızı nasıl böyle enkaza çevirdin diye.

Fenerbahçeliyim,aşk hayatım Sovyet Rusya yıkılış dönemi,ekonomik durumum Türkiye.

Şu köşe yaz köşesi, Şu köşe kış köşesi, ortada asosyal sözlük dert köşesi

Aşırı güven problemi olan birisiyimdir. Kimselere kolay kolay güvenmem ve bu yüzden ikili ilişkilerimde güven kırmızı çizgimdir. Yeni tanıştığım birine karşı ilk andan itibaren güven aşılayarak onun da bana güven vermesini beklerim. Ancak yakın çevremdeki insanlar dahil herkes söyledikleri yalanlara sessiz kalmamdan cesaret alarak sürekli bana yalan söylüyorlar. Kardeşimle telefonda konuşuyorum bana "şurdayım, burdayım" diyor sonra arkadaşımın evine gidiyorum bir bakıyorum orada. Ya bilader neden yalan söyleme ihtiyacı duydun ki! Hele bir arkadaşım var benden saklamaya çalıştığı (ama başaramadığı) şeyler yüzünden sürekli bir takla halinde. Resmen taklacı güvercine döndü ve onu karşımda böyle gördükçe beslediğim tüm güzel duygular anlık köreliyor. İnsanlar neden böyle anlamıyorum? Acaba bilmeden onları bu duruma ben mi sürüklüyorum? Bu durum gerçekten bütün enerjimi emmeye başladı. Şeytan diyor çık karşılarına hepsine bir bir söyle, kurtul... Ama gönül razı gelmiyor işte...

şu anda da ekonomik olarak çok iyi durumda değilim ama birtakım nedenlerden dolayı birkaç aya baya zorlanıcam gibi gözüküyor, ufak mümkünse uzaktan bir iş bulsam mükemmel olacak

normalde hiç derdimi anlatan bir insan değilim ama bugün bunu buraya dökmek istedim. çünkü yazmasam gerçekten çıldıracağım. ben bu sene üniversite sınavını kazandım ama şu tercih zamanında özellikle keşke hiç kazanmasaydım diyorum. istediğim yerler daha doğrusu sıralamama uygun yerler hep uzakta sıralamamla da tutmayan riski olan tercihler hep yakın yerlerde bizim şehre. ailemin de maddi durumu belli bir özel yurt fiyatı 4 bin lira olmuş bugün konuştuk.(KYK yurdu çıkması çok zor bana) ilk iki ayını da peşin istiyorlarmış daha bir de. benim sıralamamla tutan yer en uzak yerde ve istediğimde bölüm gelme ihtimali de çok yüksek. bugün neredeyse içim ağlaya ağlaya vazgeçmek zorunda kalacağım. bilmiyorum sözlük hani para boş falan diyorlar da aslında külliyen yalan ben bugün para yüzünden bir bakıma hayalimden vazgeçiyorum. gerçekten keşke üniversiteyi kazanamasaydım dediğim bir dönem oldu şu süreç. hayatta neyi istediysem hep kurudu gitti. neye tutunduysam hep elimde kaldı. bugünde bunu ağlayarak günlüğüme yazmak yerine buraya yazmayı tercih ettim. çünkü hiç duyulmamaktan, görülmemekten bunaldım. buraya kadar bile okuduysanız sizlere çok teşekkür ediyorum. çünkü bir insanın nasıl hayalsiz bırakıldığına şahit oldunuz.

derdimi sikim

Hayatımda bir insan var. Aslında sevgilim değil uzun zamandır hayatımın içinde ama son zamanlarda yakınlaştık. Ancak bu ilişkinin olması çok zor çünkü karşımdaki insan zor bir hayat yaşamış. Annesini ve babasını kaybetmiş ve şu an onu hayata bağlayan tek kişi olan kardeşi de kanser hastası. Ayakları üzerinde çok iyi duran güçlü bir kadın. Ara sıra bana ihtiyacı olduğunu hissediyorum ve görüyorum. Teselli edemiyorum çünkü hiçbir kelime hiçbir söz onun acısına iyi gelmiyor ve bu durum beni kahrediyor. Bazen kendini ben zarar görmeyeyim diye uzaklaştırıyor bazen de kendi geliyor. Şaşırıyorum cidden bu kadar dert ve sıkıntı içinde beni güldürebilmesine. Sanki bu kadar problemi ben yaşıyorum ve bana destek oluyor. Çok hayat dolu bütün olumsuzluklara rağmen. Acaba diyorum ben bu insanı mutlu edebilir miyim? veya en kötü durumda destek olabilir miyim? Gerçekten bu düşünceler beni çok ama çok yıprattı. Dengesiz bir ruh hali olduğu ortada ama bir yandan da dünya iyisi, pozitif biri. Bu yazdıklarımı görmeyeceksin biliyorum. Umarım bu hayat seni daha da incitmez. Her zaman yanındayım

Öncelikle başaramadık abi (#4469477). Yine olmadı. Çok umutluydum. Olacağına aşırı inanmıştım. Arkadaş kalalım kısmının geçici olduğunu biliyordum. Öyle inandırdım kendimi. Gerçi haksız da değilim, geçiciymiş. Arkadaş da kalamadık. 1 haftanın ardından mesafe koymaya karar verdi(k?). Bir süre dedi ama ben kalıcı olduğunu düşünüyorum. Her şey çok iyiydi lan aslında. Neden olmadı ki? Üzgünüm epeyce. En sıkıntısı da aynı arkadaş ortamında bulunup tek kelam etmememiz. Diğerleriyle iyiyken benle bir hiçlikte olması, yanımdayken yanımda olmaması fena üzüyor lan. Ben sana dokunmak, sarılmak istiyorum, bir şeye ihtiyacın olduğunda orada olmak... Ama yanındayken yanında olamıyorum. Şak diye yabancılaşmak olmadı be. Kaldıramadım. Çok inamıştım bize, "1 ay sonra çok iyi olacağız" demiştim. Geçmişi unutmadım desen de sen de inanmıştın bana. Umudum da bundaydı galiba. Umudum soldu lan. Biliyorum yaparım ama sanki sensiz yapamayacakmışım gibi geliyor. Sonuçta dediğimiz gibi "birbirimizi tamamlıyoruz". Özleyeceğim seni :) umarım bir gün bir şeyler değişir.

Sevdiğim bir insan bugün beni korudu. Sonra onun üzerine gidildiğinde de ben onu korumak istedim. Ama elime yüzüme bulaştırdım. Ettiğim lafların anlamını sadece ben anladım. İnsanlar bambaşka yorumladı. Korumaya çalıştığım insanı da yaraladım. Yok olmak istiyorum sözlük. Hiçbir yerde olmamak istiyorum. Yorgunum artık. Susmak canımı yakıyor diye konuşup her şeyi dökmek isterken daha beter ediyorum. Ne yaptığım ne de yapmadığım bir işe yaramıyor.

Derdi olan yazsın aha da şu tonda çözümler bulalım. Buyrun yoruma.

yaşadığımı hissedemiyorum

valla ne yapacağımı bilmiyorum sözlük

Alev alır buralar

derdimi anlatsam ne anlayan olacak ne umursayan

Şimdi buraya uzun uzun bir şeyler yazacağım. Sonra başka biri yazıyı görüp uzunluğuna bakacak. Uzunluk/beğeni oranı iyiyse okumaya cesaret edecek. Belki kimse okumayacak ama okunduğumu düşünerek yazmak benim için güzel bir his olacak. Çünkü ben kendimi bildim bileli hep yalnızdım. Kimse yazdıklarımı okumadı, düşüncelerimi merak etmedi. İlgileniyormuş gibi yaptılar hep. Günü kurtarmaya çalıştılar. Kendilerini daha iyi hissetmek için bana merhamet gösterdiler. Hatalar yaptım. Mantıksız sözler söyledim. Bu sözleri görmezden gelder. Böylece kibarlıklarıyla beni aşağılamış oldular. Sevginin her şeyi iyileştirdiğine inanırım. Sık sık hasta olurum. Zayıf bir bünyem var. Sevginin bağışıklık sistemini güçlendirdiğine dair bir yazı okumuştum. Belki sevilseydim daha çabuk iyileşirdim. Sürekli öksürüp, burnumu çekmezdim böyle. Bir kerecik sevilseydim eğer daha güçlü dururdum hayatın karşısında. Hemen dizlerimi çöküp teslim olmazdım. Yalnızım. Yalnızlığı seven insan da kendini avutuyordur. Yalnızlık sevilmez, yalnızlığa alışırsın. Kendi başına kala kala hassaslaşırsın. Her ayrıntıyı düşünmeye başlarsın. Bir insana nasılsın diyemezsin nasıl olduğunu anlamaya çalışırsın. Karşına biri çıktığı zaman ona muhtaç hissedersin kendini. Ona, seni yalnızlıktan kurtarmak gibi ağır bir sorumluluk yüklersin. O bu sorumluluğun altında ezilir. Seversin. Sevginin altında ezilir. Düşüncelerin ona fazla gelir. Sonra kaçar gider. Sen yalnız kalmaya devam edersin. Ben içimde olan sevgiyi karşıma çıkan herkese dağıttım. Şimdi bende kendime kadar bile sevgi kalmadı.

Yarim derdini ver bana, sonra dürüm yemeye gidelim olur mu? Çabuk anlat ama çok açım

Sabah sabah o kadar doldum ki, biraz sövüp sayıp gitmek istiyorum. Şimdiye kadar hiç küfür etmedim ama bu adaletsizlik karşısında ana avrat sövesim geliyor. Amk memleketinde okuyan aklıma sıçayım. Bok mu var da okuduk acaba. Gidip 4 yılı çöpe attım. Çok sinirliyim kendime. Okuduğum bölümde diğerlerine nazaran daha yüksek paralara daha kolay iş bulunabilen bir bölüm bu arada. Bundan yaklaşık 5 -6 öncesine kadar kapasitemin çok altında okuduğum okulla ve mesleğimle uzaktan yakından alakası olmayan bir işte çalışıyordum. Patron tanıdıktı o vesileyle başlamıştım. Yaklaşık 3 yıl asgari ücretle çalıştım. Patronumdan ufak bir zam talep ettim vermedi. Neymiş haketmiyormuşum. Ulan g*tv*r*n bunca zamandır niye çalışıyorum madem ver tazminatı s*kt*rip gideyim. Ah ah normalde kapıya köpek diye bağlamayacağın adamlara patron diyorsun ya en çok o koyuyor insana. Neyse konuya döneyim. Evlendim 6 ay önce fırsat bu fırsat diyip evlilik sebebiyle iş bıraktım. (Bilmeyenler için evlilik sebebiyle iş bıraktığımda tazminat alabiliyorum) Oç tabi hakettiğim tazminatın yarısını alabildim sadece. Üstelik düğün önü tam paraya ihtiyacım varken. Ama durun daha bu bişey değil asıl dananın kuyruğu bundan sonra kopuyor. Amk memleketinde iş yok. Nide derler gençler iş beğenmez. İyi kötü mesleğim var. Kurumsal firmalar genelde başörtü sebebiyle görüşmeye bile çağırmıyor. Neymiş prezantbl görünmüyormuşuz. Beyaz yakalılarda başörtülü çalıştırmak prensipleri değilmiş. Yani ufak çaplı firmalara mahkum ediyorlar. Tabi çakal ufaklarda etinden sütünden faydalanmaya çalıyor haliyle. Birkaç aydır yaşadığım şehirde gitmediğim iş görüşmesi kalmadı. Amk memleketinde bir tane asgari ücretin üstünü veren işyeri olmaz mı ya. Dalga mı geçiyorsunuz. Hadi lisans mezuniyetini geçiyorum elini sallasan lisans mezununa çarpıyor ama tecrübeli elemana da asgari teklif ederken hiç mi yüzün kızarmıyor ? Hadi buna da okey bide cumartesi çalışıyoruz diyor. Oldu ağam bide ………….. Velhasılı ben asgari ücretten fazlasını alabileceğim inancını kaybettim. Bırakın parayı ben yetkinliklerime göre iş bulabileceğime inanmıyorum artık. Amk memleketinde para dün de ticeretteydi bugünde, yarın da ticarette olacak. Kendime çok kızıyorum. Bok vardı da okudum adam gibi meziyetim olsaydı en kötü influncer olsaydım da insan gibi yaşasaydım. Aslında derdim para da değil ben bu yaşa kadar ciddiye alınmak için çırpındım. Kendimi bildim bileli ciddiye alınmak için okudum. Ciddiye alınmak için çalışıyordum. Şimdi ben bile kendime ciddiye almıyorum. Çok yazık. Göz yaşlarımda yazamıyorum gidip biraz sövücem

Yıllar önce sosyal medya üzerinden tanıştığım bir arkadaşım var. Kendisi tanıştığım zamanlarda kanadı kırık bir kişi idi. Annesi küçük yaşlarda iken vefat etmiş, babası ise biz tanışmadan 6 ay önce vefat etmişti. Tabii psikolojisi iyi değildi ama yine de hayat dolu olmaya çabalıyordu. Birkaç kez de görüşmüştük. Dert ortağı olmaya çalışıyordum ona. Sonra ataması çıktı gitti uzun süreler görüşemedik, hayat bizi savurdu farklı köşelere. 2 sene önce kendisi ile karşılaştım bu sefer de kardeşinin kanser olduğunu anlattı. Teselli edecek bir cümle bulamamıştım. Bir insan neden bunu yaşar diye çok kez düşündüm ancak cevap bulamadım. Bu süreç içerisinde işini bırakmak zorunda kaldı kardeşinin yanında olabilmek için. Yanında olabilmek için elimden geleni yaptım ama kendi hayatıma devam etmek zorundaydım. Kanser illeti yakın çevremde sevdiğim bir insanın canını aldığı için nasıl bir süreci olduğunu biliyordum. Acı çektirerek ve yavaşça öldürüyor. 2 gün önce arkadaşım beni aradı ve bana ihtiyacı olduğunu, kardeşinin durumunun kötüye gittiğini söyledi. Koşa koşa yanına gittim. En son gördüğüm insan değildi o ne yazık ki. Son karşılaşmamızda daha hayat dolu bir insandı ama şimdi baktığımda gözlerinin parıltısı sönmüş bir insan ile karşılaştım. Yine teselli edemedim. Sadece bana sarılıp ağlamasına müsaade edebildim. Boğazım düğümlendi. "Ne yapacağım ben? Kardeşim de giderse yaşamak istemem, tutunacak dalım kalmadı" diye ağlayıp durdu. Iki gündür kendisine zarar vermesin diye yanına gidip geliyorum. Bir yandan da çok sinirliyim. Annesi ve babası yok evet ama hiçbir akrabası yanında değil. Kendi başına kardeşinin masraflarını karşılamaya çalışıyor. İnsanların bu kadar vicdansız olması kanıma dokunuyor. Bu hikayenin sonu ne yazık ki mutlu bitmeyecek. Eğer yakın zamanda kardeşine bir sey olursa nasıl hayata baglayabilirim arkadaşımı bilmiyorum. Çok üzgünüm...

Eski sevgilim nişanlandı bununla beraber 3. Eski sevgilim de dünya evine girecek bende mi bi sıkıntı var anlamıyorum kısmetleri açılıyor ayrılınca galiba. 3 senelik ilişkimde evlendiğine göre demir alma zamanı gelmiştir limandan. (bkz: derdini sikeyim)

Şu grip denilen iğrenç şeyden nasıl kurtulacağım ya yeter. İlk baş normal kuru öksürük vardı. Sonra babam bir iki gün ateşlendi derken hop bana daha ağır şekilde geçti. 1,5 haftadır iyileşemiyorum. Her şeyi denedim. Normalde hastalıklarımı ayakta geçiririm. Ama bu vallahi böyle değil ya. Ateş ve berbat bir halsizlik, beynim patlayacak gibi bir baş ağrısı, öksürük. Gözlerimi açamıyorum ya. Daha da kötüsü haftaya sınavlarım başlıyor ve yetiştirmem gereken tonlarca performans ödevi var.

(#4425184) şurda bahsettiğim dert bir şekilde çözüldü, ekonomik zorluğa düşmemize neden olan şey kısmen ortadan kalktı. ben çok iyi bir yerde yarı zamanlı işe girdim, burs almaya başladım. nasıl içten istediysem oldu işte, çözüldü hiç tahmin edemediğim ve kolay bir biçimde.

(#4499379) Salı günü ayrılmak istediğini söyledi. Farklı insanlar olduğumuzu, hayattan beklentilerimizin aynı olmadığını, farklı hayatlar yaşamak istediğimizi söyledi. O günden beri yalvarıyorum. Onur, gurur kalmadı. Çok seviyorum. Gitmesin diye kendimden, benliğimden vazgeçtim. Arkadaş olmaya ikna ettim onu yalvar yakar. Yavaşça yaklaşmaya çalışıyorum ona yeniden. Böyle başlamıştı ilişkimiz. İki sene olmak üzereydi. Kafasında bir sene önce bitmiş. Öyle dedi. Mutsuzum. Onu da mutsuz ediyor gibi geliyor bazen konuşmaya çalışmam. Deneyelim istiyorum son kez. Bizim sonumuz bir gibi geliyor bana hala. Kabullenemiyorum. Hala çok seviyorum. Onun da sevdiğini biliyorum bi nebze de olsa. Kırgın, kızgın ve kinliymiş bana. Bazı haklı yönleri var. Fark edemediğim yakarışları olmuş son bir sene içinde. Boşa çığlıklarım oldu dedi. Yeni aydınlandım tam o salı günü. Çok geçmiş artık. Şans vermek de istemiyormuş. Deniyorum hala. Sonumuz bu olmamalı.

büt haftasına girdim arkadaşlar. çok dertliyim, mutsuzum, hüzünlü ve kederliyim. aynı zamanda huzursuz, huysuz, sinirli ve agresifim. inşallah şu sınavları -bak sınav da demiyorum "sınavları"- veririm de biraz kendime gelirim ya. vallahi inanılmaz stresliyim. offf.

Geceleri uyuyabilsem halledicem gibi ama. Uyuyamıyorum

Derin bi nefes alır gibi batıyoruz yükümüz ağır

İşten çıkarıldım ve ortalamam boyumdan düşük geldi. Üst üste iki kötü haber almak biraz canımı sıktı.

Eskiden insanların yazarak çizerek neden büyük eserler bıraktığını şimdi daha iyi anlıyorum. Düşünsenize gecenin bu vaktinde hayatımda olduğunu sandığım kişiyi arasam ve desem ki :"sadece konuşmak ve dinlemek istiyorum yani sadece iletişim kurmak istiyorum." muhtemelen ilk olduğu için önce şaşıracak beni dinleyecek tekrar etmesi durumunda sıkılacaktır. Peki bu saatte parmaklarımı telefon klavyesinde gezdirerek bir şeyler anlatmaya çalışmak da nesi ? Bence kısmen keyifli. alışkanlık haline gelirse belki daha profesyonel şeyler yazarım. Böylece bol bol içimi dökerim. Peki kim beni dinleyecek? telefon mu? Şu an okuyan sen mi? Kim cevap verecek? şu an okuyan sen mi? Kim duyacak? Şu an okuyan sen mi? Kim bana iyi gelecek şu an yazan ben mi???

Okuduklarım beni birkaç yıl geriye götürdü. Bak delikanlı diye söze girecek yaşlarda değilim henüz. Yine de neredeyse birebir aynısını yaşadığım bu dertlerin hiçbirisi yok şu an. Şükür halime. İnanın arkadaşlar. Kendinize... en çok kendinize ve hatta gerekirse sadece kendinize. Şu an olduğunuzdan daha kötü olmanıza sadece kendinize inanmayı bırakmanız sebep olur. İleride zor günleri dostlarınızın tebessümüyle hatırlarsınız.

Hayatımın en zor dönemlerinden birini yaşıyorum. Yaşama sevincim kalmadı diyebilirim. Deprem oldu, dostlarımı kaybettim, her an başımıza bir şey gelebilir korkusu ile diken üstünde yaşıyoruz. Yaşanan faciaya rağmen ayakta durup tanıdığım tanımadığım her insana elimi uzatmaya çalıştım depremin ilk anından itibaren. Yorulmadım diye düşündüm, gittim depremzedelere yemek dağıtımında yardımcı oldum. Günlerdir neredeyse uyumadan devam ediyorum. Bugün ise içimde büyük bir sıkıntı vardı, hani böyle göğüs kafesi sıkışır ya insanın, benim sıkıntım öyleydi. Yeniden deprem oldu artık başıma daha ne gelebilir diye düşünürken annem beni aradı ve anneannemin vefat ettiğini söyledi. İşte yorulduğumu, tükendiğimi o an anladım. O kadar yorulmuşum ki hem fiziksel hem de psikolojik, bu durumu kelimelere dökerken bile zorlanıyorum. Sevdiğim nadir insanlardan birini kaybetmek beni çok üzdü. Son zamanlarda çok vakit geçirmiştik. Yemek yapardık, gezerdik ve sayamadığım birçok şeyi beraber yapardık. Canım anneannem; bana öğrettiğin her şey için sana minnettarım. Seni hep güzel hatırlayacağım. Işıklar içinde uyu...

yav kardeşim benim bir gece rutinim var. gece eve gelirim elimi yıkarım balkona çökerim o gün gündemimde hangi şarkı(lar) varsa açarım bi sigara yakarım düşünürüm boş boş bakarım falan. eve geldik babam balkona yatmış hava sıcak diye. kalk yerine yat diyorum yok iyi diyor. kaptırdık balkonu

"İtinayla dert dinlenir." diyordum ama şimdi kime ne anlatsam bilemiyorum. Kendimle bile konuşasım yok. Kendime bile anlatmaktan yoruldum. İçimi kazıyıp kanatan şeyin ne olduğunu bulmanın acısı oturdu belki de. Bilmiyorum. Olmaktan korktuğum yerde sessizce duruyorum. Sessizlik de dokunurmuş insana, çok sonra anladım.

tinderda bı çocukla eslestim bence iyi anlasirdik konuşmak istediğini söyledi bı kaç kere mesajlastik ama üç gün önce görüldü atmamak için instadan mesajıma bakmadı ben de bı reels attım muhabbet açılır belki diye ona da bakmadi 2 gün oldu çok da tatlı biriydi niye böyle oldu

kendimi var ya şu sıralar kanalizasyon borusu gibi hissediyorum.

ya batacağız ya çıkacağız bundan sonra. ya kafayı düzelticez ya da tamamen kıracağız

anonim olmamın verdiği yetkiye dayanarak, belki yazmak iyi gelir diye, içimi dökmeye geldim. maalesef sözlük, yapmam dediğim şeyleri yaptım ve işyerimden bir sevgili yapmak gafletine düştüm. aylarca manipüle edildim, kırıldım, terk edildim, tekrar gönlüm alındı ve bu bir döngü olarak aylarca devam etti. şimdi, artık beni biraz okuyan birileri varsa bilir ki, aldatıldığımı, hatta o kızın da beni bildiğini öğrendim. buna rağmen ilişkisine devam ettiğini, benim hüznümün üstüne bir mutluluk kurmaya çalıştığını seyrettim. maalesef sözlük, aylarca kurduğum hayalleri başkasıyla yaşayacak artık. üzgünüm çünkü hep biliyordum, hep hissettim ama o yaşadığı şeyleri bana yaşatmaz diye inanmadım hislerime. ben ona yaralarımı açtım, o bana bir yenisini açmaya kıyamaz diye inanmadım hissettiğim hiçbir şeye. ama maalesef ki gözümden sakındığım, yatakta kafası yatağın sert kenarına geldiğinde kafasının altına elimi yastık yaptığım, varlığına, öpmelere doyamadığım kişi, beni bile bile ezip geçti. mutsuzum sözlük. inancımı yitirdim. bana bunu neden yaptı diye düşünmekten kendimi kaybedeceğim. umarım bu defa da bir çıkış yolu bulabilirim.

ne dosttan güldü yüzümüz ne düşmandan.... (bkz: bit artık orta çağ bit)

Hiç şaşmayan bişiy var ki hayatıma severek aldığım insan beni hep bırakır bu şaşmaz. Sevsin sevmesin fark etmiyor hep bırakır ve hep üzülen taraf ben olurum. Kendime söz veriyorum daha kimseyi almayı düşünmüyorum hayatıma çünkü gidince çok üzülüyorum. Tek geldin hayata agony ve tek gidiceksin sözünde durmaya gayret et.

Sağ kolum ağrıyor.

Dinine düşkün bir bireyim ve artık din adamlarının anlattıklarına güvenemiyorum. Herhangi bir internet platformunda vakit geçirirken gözüme ilim sahibine benzeyen birisi ilişiyor. Bakıyorum eli yüzü düzgün birisine benziyor. Kelimelerle de arası güzel tatlı tatlı konuşuyor anlattıkları da aklıma yatıyor zalımın. 1-2 hafta takip ediyorum o şahısı. Sonra ufak çaplı bir araştırma yapıyorum. Kafam allak bullak oluyor. Bir bakmışım cehapeye oy veren cehennemliktir diyor. Bir bakıyorum Reise oy vermeyene kötü laf ediyor kafirdir diyor. Altında lüks arabasıyla yazlığına giden adam zekattan bahsediyor.İnternete uygunsuz görüntüleri düşen hocalardan bahsetmek bile istemiyorum. Böyle böyle din adamlarından soğuyorum. Mahalle imamları bambaşka bir konu keza. 13 rekatı 7-8 dakikada kıldıran imamlar tanıyorum. Kuldur hata yapar mükemmelliyetçi olmamak gerek diyorum kendimi avutuyorum lakin içime de sinmiyor. Tavsiyenizi dile getirirseniz çok memnun olurum.

Aklıma geldi de ben aşık olmayalı 3 yıl olmuş...(Zaten gerçekten 2 kez aşık oldum) Artik kimseye karşı bir şey hissedemiyorum, hissetsem de bu geçici bir heves oluyor. Midemin burulmasını, kalbimin çarpmasını, yaşadığımı hissetmeyi özledim... En çok da aşk mektubu yazmayı. İnsan kırılınca hissizlesiyor galiba. Bana aşık birisi var ama ben onu istemiyorum. Evlenmek de istemiyorum ama yalnız da olmuyor. Neyse ben en iyisi yatıp uyuyayım.

panik ataktan uyuyamayanlar köşesi diye bir başlık açsam da toplansak ya

Hayat boştur loo

çok mutluyum ama bir o kadar da mutsuz bu iki duygu arasında eriyip gidiyorum bazen hüngür hüngür ağlamak istiyorum ben aramasam kimse hadi gel bi kahve içelim demiyor mesela. tek başıma da canım sıkılıyor bazen gün boyu tek kelime etmiyorum bazen hiç susmadan şarkı söylüyorum ve bu en acınası olan durumlarımdan biri. şarkılar. bazen o kadar mutlu oluyorum ki tüm dünyayı kucaklamak istiyorum. ben insan sevmiyorum. kimse beni üzdüğünün farkında olmuyor her şeye tepki verilmiyor, öyle her şeye de tepki verilmezmiş ben kafamın içindeki kahkahalardan yoruldum