çocukken öyle sanılan ama gerçekle alakası olmayan düşünceler

çocukken okul hiç bitmeyecek sanırdım. üniversiteye gidiyorum hala aynı kanaatteyim. bitmeyecek bu okul aq

uçaklara el salladığımda beni gördüklerini zannederdim.

gece arabaya bindiğimizde ay bizi takip ediyor zannederdim.

kadınlar altlarına kaçırdıkları için ped kullanıyorlar zannederdim

bebekleri leyleklerin getirmesi

ünlülerin kimsenin görmedigi bilmedigi bi yerde yaşadığını sanıyodum

sis olunca allah sigara içti zannederdim. allah affetsin.

herkes büyükten küçüğe ölecek sanirdim. önce dedem ölecek sonra babam sonra annem sonra abim en son ben ölcem halime ablada benden önce ölecek diye sıralama yapar sonrada ama bende zeynepten önce ölcem diyip üzülürdum ajdgsgs

18 yaşıma girdiğimde özgür olacağımı sanırdım meğerse özgürlük yaşla alakalı bir şey değilmiş

tüp bebeğin gerçek tüpten olduğunü sanıyordum

takvim yapraklarıyla bakkaldan bişeyler alınabilir sanıyodum

asgeri ücreti *yanlış yazdıysam özür dilerim kdkcöcş* sadece askere gittikten sonra işe girenler alıyor sanıyodum

trafik canavarını gerçek sanardım allah affetsin

sakız yuttuğum zaman midemden sakız ağacı çıkacak diye düşünürdüm.

eski kasetlerin için de minik minik insanlar şarkı söylüyor diye düşünürdüm hep.

uzaylılar gerçektir ve yatarken kapınızı örtmezseniz sizi kaçırabilirler

büyüyünce geçecek

annem çocukken zeytini cekirdegiyle yutmus bir kere ve bir süre karnından zeytin ağacı cikacak diye yemek yememiş ağlamış sürekli masumluk

cami minaresinde bulunan hilali allah sanıyordum,affet yarabbim.

allahi binaların boyunda olup binaların üstünden atlayarak yürüyen ama asla görünmeyen istediği zaman bizleri aynalardan kontrol eden ak sakallı yaşlı bi amca olarak sanırdım sonra bir gün öğrendim ki öyle değilmiş.

bizim parkta roket şeklinde bir oyuncak vardı. yazın ona binemezdim çünkü sıcaktan ısınıp havaya fırlayacağını sanardım

camide hocanın çıkıpta hutbeyi okuduğu merdiven vardır (minber), o merdivenlerin sonunda da örtülerle kapalı bi hazne biçiminde yer vardır. çocukluğum boyunca oralarda peygamber efendimizin yada sahabelerin cenazeleri var sanıyodum. orta son kuran kursuna gittiğim bi vakit hocadan istemiştim hocam açında bakmak istiyorum çok merak ediyorum diye, içinden elektirikli süpürge çıkmıştı amk. din hakkında ilk çöküşümü o zaman yaşamıştım. ulan insan gül suyu, zem zem, cübbe yada ne bileyim baston filan kor amk elektrikli süpürge nedir ya sbhd

televizyondaki her program her film canli saniyodum ortaya komik diyaloglar cikiyodu tabi.

deniz baykal (o zaman chp genel başkanıydı) bir televizyon programına konuk olmuştu ben de bu adam televizyona çıktıysa kesin başkandır diye düşünerek babama "bu adam ne başkanı" diye sormuştum babam da "parti başkanı" demişti. o günden sonra deniz baykal'ın düzenlenmek istenen partilerin düzenlenip düzenlenmemesine karar veren kişi olduğunu zannetmiştim. tüm sözlüğün huzurunda kendisinden özür diliyorum

gulyabani yokmuş gençler

söylemekle iyi mi yapıyom bilmiyom ama yağmuru çiş sanardım karı da kaka töbe töbe allah affetsin

düşünce değilde küçükken ağzımla saçma bi sapan ses çıkarırdım annem hiç sevmezdi. bu yüzden annen ölür öyle yapma demişti. o günden sonra daha yapmadım. şu yaşıma geldim hala yanımda birisi o sesi çıkardığında annem ölür yapma diyip üzerine atlıyorum.

" allah size şah damarınızdan daha yakındır "sözünü ilk duyduğumda boynumu yırtıp o damarı ordan çıkarmaya çalışırdım

radyonun içinde biri konuşmuyormuş, içini açınca öğrendim..

ilkokul zamanları 2. ,3. sınıf falan. hülya irem diye bi arkadaşım vardı ,bu salak gök gürleyince " güldür baba geliyor " diyip bir yerlere saklanırdı hep. beni de alıştırdı. ne zaman gök gürlese beni alıp götürcek diye korkmaya başladım. halbuki güldür baba kim aq bulutlarda yaşayacak

televizyonu kırdığımda içine girip, oyuncuların yanına gidebileceğimi düşünürdüm. şimdi ki yeni nesile bakıyorum da ne salak bir çocukluk geçirmişim.

uyurken ouncaklarımın canlandığını düşünürdüm. onları o halde yakalamak için ara ara uyuma numarası yapar, pusuya yatardım.

gök gürlediğinde allah ve şeytanın savaştığını düşünürdüm şimşek çaktığında ise allah fotoğrafımızı çekiyor derdim

çocukken tansu çiller ile mesut yılmaz'ı evli sanıyordum,değilmişler ya :( gerçi o dönem tüm türkiye medyum memiş sayesinde evleneceklerine inanmıştı ya neyse 😀

ya allah affetsin herkesin kendi allah i var sanirdim bu nasıl bir akilsa

aşk denen şeyin gerçek olduğunu zannediyordum.

televizyondaki diziler o an yaşanıyormuş gibi sanırdım, biri birine pusu kursa veya kandırsa telefonla arayıp haber vermeye çalışırdım.sonra ev telefon faturası fazla gelirdi babam döve döve öğretti sağolsun buradan sırlar dünyasını yayınların ocaklarına ateş düşsün sizin yüzünüzden çok dayak yedim

barış mançoyu dedem sanıyordum anasınıfına kadar, bir sanatçı olduğunu duyunca çok üzülmüştüm.

allahı gökyüzünde sadece kafası ve omuzları görünen, kovboy şapkalı yaşlı bi adam sanıyordum

sibel kekilli ile murat kekilli'nin kardeş olması :(

çocukken uyumaya çalışırken duyduğum kalp atışını içimde çalışan işçilerin çıkardığını sanırdım ve üzülürdüm çalıştıkları için.

küçükken erkeklerin cinsel organlarının sonradan kaybolduğunu sanıyordum... (aynı zamanda benim için çok zor bir itiraftı bu...)

akşam yolda yürürken ay'ın beni takip ettiğini sanıyordum.

bulutları pamuk sanardım.

akşamları tuvaletten odaya 3 saniye içinde dönemezsem öleceğimi düşünürdüm.

insanlar büyüdükçe güzelleşir sanırdım. yanılmışım. büyük bir darbeydi benim için. (bkz: çirkin ördek yavrusu)

elimde posetlerle asansore bindigim zaman, agirlik yapmasinlar diye posetleri kaldirip elimde tutardim.

yağmur yağdığında allah'ın banyo yaptığını zannederdim.

dizideki insanların tv nin içinde olduğunu sanıyordum

okyanus dalgaları, balinaların kuyruklarından oluşuyor sanıyordum bu konuda babamla inatlaşmışlığım var..