çevredeki insanların sizi tanıması ve aranızdaki samimiyet en büyük avantajdır bence. "mesela ne anlamda yaser bey" diye soracak olursanız şöyle açıklayayım:
-bir dönerciye girdiğinizde iki saat garson çağırmakla, sipariş vermekle vs. uğraşmazsınız. dönerci sizi gördüğü an tanır ve siparişi istediğiniz gibi yapıp içeceğine kadar önünüze getirir. döner muazzamdır, dönerciye güven ise kutsaldır.
-bir diğer husus da berberimiz hakkında. dükkana girdiğiniz andan itibaren hiç konuşmasanız bile işinizi halledebilirsiniz. berber, kafanızın neresinde yara olduğunu, neresinin hassas olduğunu bile bilir ve saçı ona göre dikkat ederek keser.
-bu konu da yine yemekle ilgili. kebap salonuna gittiğinizde 1 porsiyon kebap söylersiniz ama garson 2 porsiyon yiyeceğinizi, 2. kebabı soğumasın diye söylemediğinizi bilir. siz 1. porsiyonun yarısına geldiğinizde garson abimiz çoktan 2. porsiyonu attırmıştır bile. (dünyanın gerçekten böyle adamlara ihtiyacı var)
-küçük yerlerde grup kavgalarının çıkma olasılığı çok düşüktür. günlerdir birbirlerine bilenen taraflar, kavga zamanı geldiğinde karşılarında dayı oğulları, amca oğullarını görünce buzlar erir ve olay tatlıya bağlanır. not: bu olay tatlıya bağlandıktan sonraki ilişkilere bitiyorum. sokakta ilkokul arkadaşını görse selam vermeyecek olan adam, kavgadan tanışıklığı olan adamı görünce selam verir. bu çok ilginçtir gerçekten.
-ve son olarak; bu şehirlerin insanları gerçektir. 10 sene önce "sevgiyle" başınızı okşayan anaokuldaki servis şoförünüzün 10 yıl sonra sizi gördüğünde "duygulu" bir şekilde başınızı okşaması gerçektir. güven duyduğunuz bir insan gittiğinde o insanın arkadaşları size gelip "derdin sıkıntın olur da aramazsan seni çarşının ortasında döverim" lafı gerçektir. bunların "en" gerçeği ise bir şehit ailesinden ne hususta olursa olsun para almayan küçük insanların "kocaman" insanlara, o insanları barındıran küçük yerin ise "koskocaman" bir yere dönüşmesidir.