asosyal itiraf

24 mart 2013'te ygs ye girdim. öyle sınav stresine giren, heyecan yapan birisi hiç olmadım. yine rahat rahat sınava girdim. bu arada ilçemiz konya merkeze 90 km mesafede ve doğal olarak erken uyandım. girdim sınava, millet yetiştiremedim derken rahatça yetiştirip yapamadıklarıma bile dönmenin huzuru var bir de. çıktım, milletin ailesi kapıya dayanmış çocuğunu görecek. bizimkiler beni görünce iyice geldiler, babamla annemle sarıldık. nasıl geçti diye sordular, güzel dedim. sınavdan sonra konyada gezme ve hastanede yatan akciğer kanseri dedemi ziyaret etme planımız vardı ve ben artık nereye gitsek diye düşünüyordum. babam seydişehire dönüyoruz dedi. şaka mı bu? "dedeni kaybettik..." etraftaki curcuna çınlamaya dönüştü. üzüntü şok falan değil, ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. babam haftaya ablanlarla gelirsiniz artık dedi. babası ölmüş adam benim sınav sonrası kırılmış hevesimi düşünüyordu. hemen döndük. ailenin geri kalanı konyada dedemin yanındaydı, bizim eve bakmamız gerekiyordu tabii. gelen başınız sağolsun dedikten sonra sınavın nasıldı diye soruyordu ve ben hiçbirine küfredemiyordum orada. o 90 kilometrelik dönüş yolunda, taziyeleri kabul ettiğimiz gün boyunca ve sonraki günlerde düşündüğüm bir şey vardı. bizimkiler dedemin ölüm haberini aldığında sınavın bitmesine yarım saat kalmış. benim sınav boyunca iki kez falan baktığım saat, ikinci bakışımda yarım saatin kaldığını gösteriyordu. ve o ana dek hiç uykum yokken gözlerimden yaş gelene kadar esnemiştim. içimdeki yumrunun sebebiyse dedemin sonradan öğrendiğim duası; "allahım benim dönüşüm yok belli. hiç değilse çocuğumun sınavından önce alma canımı"...